Μὲ ἕνα ἀναφιλητὸ νοσταλγίας
βουβὸ
πρόσωπο μουσκεμένο
ἀπὸ δάκρυα ἤ σταγόνες βροχῆς
δὲν ξέρω
πιωμένος ὅπως παλιὰ ὅμως
χωρίς φῶς
μὲ δάχτυλα ποὺ σφίγγουν τὸ σεντόνι
ποιήματα σοῦ ἀπαγγέλω
νοιώθω
πώς δὲν ἀντέχεται ἄλλο ἡ ἐπιχωμάτωση
ἡ ἡφαιστειώδης δόνησή σου
τὸ ἄγλυκο ταξίδι μου λεηλατεῖ
οἱ μέρες μαργαριτάρια τοῦ κολιὲ
ὅταν τὸ νῆμα σπάσει
φτιάχνουν κηρήθρες σιωπῆς
θυμᾶμαι τὸ πεθαμένο ἀπ’ τὸ κρύο
σπουργίτι στὸ περβάζι μου
τὸ πτέρωμά του ἀπὸ τὸ ἐλάχιστο αἷμα του
κοκκινισμένο
ἔντιμα πολεμᾶ τὴ φθορὰ τὴν ἐγκατάλειψη
τὸν καρδιοσπαραγμὸ τῶν ἀπανταχοῦ τεθλιμμένων
ὅπως κι ἐγὼ ἀκόμα
τὰ πεθαμένα μου τώρα
πάλι περίλυπος ἀποκυττῶ
Τὸ ἀποσκίασμα σου στὸ στῆθος κρυσταλλώθηκε
τὸ κόκκινο τῶν χειλιῶν σου σιγὰ κρυφὰ καταδρομικὰ
ἄθυρμα στὴν ἀπροφύλαχτη ψυχὴ μου
σὲ μιὰν πρωτόγνωρη ἔξαψη
ἀναρωτιέμαι
στὴν ἔμπνοη σιωπὴ πῶς χωρᾶς
στὰ στενορύμια τῆς καρδιᾶς μου πῶς ἀκόμα ἀχνοφέγγεις
δέν ἔχω ἄλλη συντροφιὰ
μέ τὰ λουλούδια
τὴ λύπη ποὺ κυλάει ἀπ’ τὰ μάτια μου
χασομερῶ
παρὰ τὰ τόσα οὐρλιαχτὰ μέσα μου
ἀβάσταχτη
ἡ
ἰσορροπία γίνεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου