Λείπεις, πάντα λείπεις,
μία έλλειψη που δεν τελειώνει μέσα μου, η έλλειψή σου,
μία ανάγκη που δεν σταματά μέσα μου, η ανάγκη να σε βλέπω,
να νιώθω την ανάσα σου δίπλα μου
ενώ τίποτα δικό σου δεν είναι δικό μου.
Αυτή η ανάσα σου που αγαπώ τόσο, φαντάσου ακόμη κι αυτή μου λείπει.
Όλα σου μου λείπουν,
όλα σου ζουν και κυλούν, χάνονται,
γίνονται ένα με το κορμί μου, με τη σκέψη μου,
γίνονται λέξεις, φράσεις , ποιήματα αμέτρητα
που προσπαθούν να σου δείξουν πόσο μου λείπεις.
Με πόσες λέξεις ακόμη να σου πω
για την έλλειψη αυτή που με κατατρώει, με σκοτώνει
και βρίσκομαι συνεχώς σε μια γλυκιά αγωνία,
σε μια οδυνηρή απελπισία για να σε δω…
Ένα κορμί πλημμυρισμένο από τα λαμπερά καστανά μάτια σου,
ένα κορμί γεμάτο από τα όμορφα χείλη σου,
ένα κορμί όπου χωρά μόνο το υπέροχο κορμί σου,
ένα κορμι που το κατέχεις μόνο εσύ είναι το κορμί μου,
τ’ ανυπόμονο κορμί μου.
Γεμάτη από σένα τόσο
ώστε να μην ξέρω πια αν είμαι εγώ ή εσύ.
Τόσο σε θέλω, τόσο υπάρχεις μέσα μου, τόσο μου λείπεις…
Κι είναι ακόμη εδώ αυτό το σώμα μου
που με πάθος σε περιμένει κάθε φορά
με την ευτυχία του έρωτα,
με την λύπη της απουσίας σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου