Παραμονεύει την αυγή,
μην βγει ο ήλιος, κάποιος.
Και λέν πως ήρθε η στιγμή
κακή στιγμή,
να ζεις και να σαι σαπιος!
Σκάνε δυο δάκρυα στεγνά,
το σώμα ερημώνει.
Δεν τραγουδάνε τα πουλιά
σαν τα πουλιά
κι η νύχτα τα σκοτώνει!
Κι στέκεσαι μέσα στο φως
κι στ όνειρο χαμένος.
Μοιάζεις να είσαι ένας θεός
κι αυτός καταραμένος!
Παραφυλάει και δειλά
μαχαίρι μες στη ζώνη.
Ξεβράζει η θάλασσα νησιά,
χωρίς βουνά,
κι ο κόσμος μας βουρκώνει.
Μετρά λιβάνι στη ζωή
η ανάσα λιγοστεύει.
Κι ένα παιδί μες στη ψυχή,
βαθειά ψυχή,
αιώνες τον μισεύει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου