ΤΑ ΛΑΘΗ ΑΛΛΩΝ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΩ; / Τσιάβος Χρήστος

 

Μεγάλη δυστυχία,
Να μιλάς και να μην σε ακούν.
Να λες τα αυτονόητα,
Για να προστατεύσεις κάποιον
Και για να τον βοηθήσεις,
Αλλά το μυαλό κολλημένο.
Αχ γιατί,
Τα λόγια να έχουν βγει αληθινά
Και πάλι να μην σε πιστεύουν,
Και να προσπαθούν,
Να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με ανοησίες.
Όμως πάλι ζητούν την συμβουλή σου γιατί ανίκανοι είναι,
Να αντιμετωπίσουν το οτιδήποτε.
Γιατί όμως να σου φορτώνουν ανθρώπους και καταστάσεις,
Που εσύ δεν τα θες και τα έχεις απομακρύνει με το ζόρι;
Τί να πει κανείς;
Αυτή είναι η κοινωνία πια,
Η Ζωή σου πρέπει να γίνεται μίζερη χωρίς την ευθύνη σου,
Επειδή το θέλουν οι άλλοι.
Όχι δεν είναι σωστό αυτό.
Να έχεις τάσεις φυγής από το μέρος που αποτελεί ησυχαστήριό σου,
Γιατί κάποιοι δεν θέλουν να ακούν απλά.
Καθόλου ωραίο.
 
Σε εποχές απελευθέρωσης και διεξόδων,
Να υπάρχει τόσος εγκλωβισμός και εξάρτηση από αρνητικότητα
Και ισχυρή τοξικότητα,
Με αποτέλεσμα να γίνει κάποιος γεμάτος με αυτές,
Αλλά ουσιαστικά κενός.
Δεν είναι χρήσιμη σε περίπτωση καμιά,
Είναι...,
Συγχωρέστε με για τον όρο,
Η πιο άχρηστη εξάρτηση,
Σε βαθμό μεγαλύτερο κι από ναρκωτικά,
Γιατί σε τρώει εσωτερικά σαν το σαράκι,
Κι αποκτάς προβλήματα.
Τα λάθη διορθώνονται.
Τί φταίει όμως κάποιος που τα διορθώνει να του φορτώνουν,
Παρόμοια λάθη άλλοι που τους λες να τα διορθώσουν και στέκουν,
Σε ανόητες δικαιολογίες.
Να θέλουν να τον χρησιμοποιούν όπου και όπως τούς βολεύει.
Κι όταν τους χαλάει το γλυκό στο κενό μυαλό τους,
Να μην είναι χρήσιμος.
Η φυγή συνεχίζει να είναι μονόδρομος,
Αφού κανείς δεν βοηθάει να λυθεί,
Άρα πώς να συνεννοηθεί,
Αυτός που την αντίληψη έχει.
Να φύγουν αυτοί, οι ανόητοι να ζήσουν μακριά
Κι όλα θα είναι μια χαρά,
Για αυτούς που άποψη δεν αλλάζουν και συνεχώς δειλιάζουν.
Κι ακόμα καλύτερα για αυτούς που θέλουν και ξέρουν να αλλάζουν
Και τα λάθη να τα εξαλείψουν,
Για μια καλύτερη Ζωή να ζήσουν.

Από την ποιητική συλλογή «Η Διέξοδος…» (2024)