Είναι κι αυτές οι μέρες που ο πόνος μεγαλύτερος απ’ τον θυμό
Οι μέρες που το αγκάθι χώνεται βαθύτερα στον πράσινο κορμό
Οι μέρες που το ποτάμι φουσκώνει και θεριεύει
Παγόβουνο κοιτάζει ένα παιδάκι μαγεμένο
Με τις σκιές παρέα κοιμάται και ξυπνάει
Κι οι μέρες χάνουν το χρώμα τους
Ξεραμένες νοσταλγίες
Σαν ρίζες βγαλμένες απ’ το υγρό χώμα τους
Μια ξαστεριά δίχως καπνούς να μαυρίζουνε τα άστρα
Μια πρόσκαιρη αναπνοή
Ελεύθερο το χέρι πονά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου