Ένας αέρας φύσηξε
απ΄την Ανατολή
και μου ΄στειλε αρώματα
και τ΄όνομά σου.
Σαν οπτασία σε ζητώ
μες στις σκιές των πεύκων
καθώς μου ψιθυρίζουνε
την αλμυρά φωνή σου.
Ξένα τοπία, μυστικά
τα χέρια ζωγραφίζουν,
χάνεται η θάλασσα θαρρώ
μέσ΄από τα μαλλιά σου
κι αναζητώ το παρελθόν
στους ήχους των κυμάτων.
Μέρα που χύθηκε σαν κρόκος
δεν βλάστησε το παραμύθι˙
Μ΄ακέρια δάχτυλα φυλλομετρώ
ένα αλφαβητάρι πλάνο και
ψάχνω χάρτες ναυτικούς
σε μυστικά ταξίδια
με κόκκους αρμυρού νερού
γοργόνες να χαράξω.
Στο δάσος κρύβεται – τώρα πια –
η φωτεινή σιωπή σου
χάθηκαν όλα τα μεσημέρι
της υπομονής˙ το χάδι μου ΄μεινε της συννεφιάς
και το πικρό βλεφάρισμα του Ζέφυρου.
Μ΄έναν αέρα ψήλωσε ο νους,
μ΄ένα αεράκι κύλησε το παράπονο,
μ΄ανέμους έσβησα τις περασμένες μου θολές εικόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου