Σύσπαση μυών

της Αγγελικής Ηλιοπούλου 

Πώς να μπεις στο κεφάλι μου

που είναι γεμάτο θλίψη;

Πώς,

που κάθε μέρα πλένομαι

ενώ το χώμα δεν φεύγει απ’ τα μαλλιά

κι απ’ τους κροτάφους;

Γέμισε η ντουλάπα καπνούς κι αερικά

για να ντυθώ παραδοξολογία -

ξυπόλητη ν’ αφηγηθώ το άρρητο το στόμα

που με δάγκωσε μιά για πάντα στα μάγουλα.

Πώς;

που ακούω ακόμα το κλάμα της γέννας

κι η νύχτα δανείζοντάς μου σώμα

μου δίνει στο κατώφλι γλυκό του κουταλιού

για να μ’ εξευμενίσει;

Μη ρωτάς που κλαίω, που γελάω.

Σύσπαση μυών βουβή

η κάθε μου μέτρηση,

η κάθε μου ροή,

η κάθε μου αυτάγγελτη απώλεια

σε βάρος και σε ύπνο.