της Αγγελικής Ηλιοπούλου
Συνήθιζε να
μιλάει
ώσπου μια
νύχτα γέμισε το στόμα της κοτσίδες.
Εκείνη μίλαγε∙
αυτός όρθιος,
ψηλός, άκουγε.
Μιλούσε και τα
μαλλιά φύτρωναν στον ουρανίσκο.
Δεν άκουγε
πια,
δεν έβλεπε πια
τους κερδοσκόπους οιωνούς.
Το διάβημα δεν
έκανε -
δεν τόλμησε –
έντρομη – να λύσει τις κοτσίδες.
Και τα μαλλιά
της μάκραιναν
και οι ουλές
φώναζαν
και στο στόμα
της φώλιαζαν πια
τρομαγμένοι
λαγοί απ’ τα φώτα του δρόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου