Η ταξιθέτρια Του Χάους

του Ζαχαρία Στουφή

ΜΕΤΡΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 

Από τότε που διορίστηκα ταξιθέτρια του χάους

δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με την ποίηση.

Εσείς, όμως, οι νεο-μυημένοι στη γραφή,

και εσείς, οι ακούραστοι διώκτες της σιωπής,

είναι καιρός, νομίζω,

να γράψετε τα αδιάβαστα ποιήματα.

Δεν θα τα τραγουδήσουν οι γενιές που δεν θα ’ρθουν,

θα παραμείνουν σε βιβλία κλειστά, όταν

οι σαβάνες θα πολιορκούν τα τσιμέντα.

Στο ενδεχόμενο ενός οριστικού τέλους

να γίνετε οι πιο μάταιοι προφήτες,

(αφού κανένας δε θα υπάρχει για να σας δικαιώσει).

Γράφτε την ατραγούδιστη και ύστερη κατάσταση

του τέλους.

ΔΙΑΘΗΚΗ 

Η περιουσία που απέκτησα;

Μια αναπηρική μοτοσικλέτα τσόπερ, σωστό σαράβαλο

κι ένα πολύ καλό πιστόλι, αχρείαστο να ’ναι.

Κατά περίεργο τρόπο, βιβλία δεν έχω

κι εκείνο το πατρικό σπίτι στο χωριό με επισκέπτεται,

μονάχα στους εφιάλτες μου.

Μια παιδική φωτογραφία κι έναν τοίχο που σαπίζει στην

υγρασία, δεν τα δήλωσα ποτέ στην εφορία.

Αν εξαιρέσουμε τον τάφο πλάι στη θάλασσα

που όταν σπανίως με παίρνει ο ύπνος πάω και πέφτω,

αυτή είναι η περιουσία μου, τίποτ’ άλλο.

Τα χαρτάκια με τηλεφωνικούς αριθμούς χωρίς όνομα,

μαζί με κάτι εισιτήρια ferry boat

ούτε θυμάμαι από πότε βρίσκονται στις τσέπες μου.

Όσο για τα τσιγάρα και την ποίηση, όχι,

φαίνεται πως κάποιος θα τα ξέχασε

ΚΤΕΛ

Μπορεί να μην υπάρχει ποίηση τελικά,

να μην έχει γραφτεί κανένα ποίημα ποτέ,

ακόμα και οι ποιητές μπορεί,

να υπάγονται στη επιείκεια του ακατόρθωτου.

Ίσως πάλι,

ν' αληθεύει μονάχα η πεζή πραγματικότητα,

αυτό το σχεδόν μαύρο της ασφάλτου

η πίκρα του καυσαερίου στον λαιμό, καθώς

τα λεωφορεία μπαινοβγαίνουν στο σταθμό

πώς είναι και πού πάνε οι επιβάτες ίσως

καμία σημασία να μην έχει,

αφού είναι θέμα χρόνου ο θάνατός τους.

Αν δεν υπάρχει ποίηση τελικά,

τι διαβάζαμες μαγεμένοι τόσα χρόνια;

Και δεν είναι ποιήματα όσα γράφαμε;

Ούτε κι εμείς είμαστε ποιητές;

Τότε καταστρέψαμε τη ζωή μας

νομίζοντας πως κατακτούμε τη σιωπή

χωρίς ακόμα να έχουμε μιλήσει.

Συλλογή «Η ταξιθέτρια Του Χάους», εκδ. Κάποτε, 2014