Το βαλς των μικρών στιγμών

Βρέχει. Ένα εισιτήριο ταξιδεύει μόνο του στο ρυάκι του ρείθρου. Εκείνη το κοιτάζει με μάτια θάλασσας. Σηκώνεται κύμα νύχτας. Της ζητώ να χορέψουμε. Στριφογυρίζουμε πάνω στα φύλλα των δέντρων. Στο καχεκτικό φως των λαμπτήρων. Το άγαλμα καθισμένο στο παγκάκι καπνίζει και μας κοιτάζει. Εμείς χορεύουμε στο κατάστρωμα του εισιτηρίου. Στη μουσική των μικρών ωρών. Η βροχή μας ντύνει νόστο. Ζωγραφίζει τα σώματά μας με την τρυφερότητα της πρώτης βλάστησης. Οι σταγόνες κρατούν το ρυθμό των στιγμών. Εμείς χορεύουμε στην πίστα του ρολογιού της πόλης. Η βροχή σβήνει τις ώρες του. Ήταν αφελείς ζωγραφιές. Οι δείχτες του ποτέ δεν προσδιόριζαν κάτι. Ή όχι, προσδιόριζαν το ρυθμό του χορού. Το άγαλμα σβήνει το τσιγάρο του. Μας προσφέρει ευγενικά το βάθρο της ακινησίας του και μια χεριά βρεγμένα εσπερινά λουλούδια. Βρέχει. Το εισιτήριο ταξιδεύει. Εμείς χορεύουμε το βαλς των μικρών στιγμών. Εμείς ταξιδεύουμε. στο κατάστρωμα του εισιτηρίου. Η βροχή σβήνει τις ώρες. Το άγαλμα μας προσφέρει το βάθρο της ακινησίας.