Ο ΛΑΓΟΣ / Ιάκωβος Μαρκόπουλος

 

Ο Ήλιος καίει. Μία χαρά είναι εδώ. Η σκιά αυτού του δένδρου είναι ευλογία. Από εδώ ψηλά βλέπεις τα πάντα. Να εκεί κάτω στο ρυάκι μαζεμένοι όλοι τους μας περιμένουν.

Πώς έμπλεξα μ' αυτή τη περιπέτεια ούτε που το κατάλαβα. Είχα ζαλιστεί με τις εξυπνάδες τους για το πόσο ανεύθυνος είμαι. Έφτασαν στο σημείο να αμφισβητούν ακόμα και την γρηγοράδα μου. Αν είναι δυνατόν! "Με τον πιο αργό από μας αν αγωνιστείς θα χάσεις." έλεγαν. Και εγώ  δέχτηκα να τρέξω.

Τα ίδια έκαναν και με τον παππού μου. Εκείνος όμως δεν τους έδινε σημασία. "Ασ' τους να λένε μου έλεγε. Αν θέλουν να με θεωρούν επιπόλαιο και ανεύθυνο ας το κάνουν. Δε νομίζω ότι είμαι υποχρεωμένος να ασχολούμαι με πράγματα που δε με ενδιαφέρουν. Εγώ ξέρω ποιος είμαι και αυτό μου είναι αρκετό."

Την βλέπω επιτέλους, φαίνεται πλησιάζει. Κοίτα χάλια. Κοίτα αντίπαλος. Τα πόδια της δεν μπορεί να πάρει. Πόσο ματαιόδοξος ή χαζός πρέπει να είναι κάποιος για να πιστέψει πως μπορεί να κερδίσει. Την φούσκωσαν τα μυαλά οι άλλοι.

"Ο αφηρημένος ο λαγός δεν είναι ικανός να σε νικήσει. Θα σταματήσει να φάει, να πιει νερό, να κοιμηθεί. Εσύ όμως με την υπομονή που έχεις θα τον περάσεις." θυμάμαι έλεγε η αλεπού. Καλά αυτή δε με συμπαθεί καθόλου. Δεκάδες φορές έτρεξε να με πιάσει και καμία δε τα κατάφερε. Δε μπορεί να καταλάβει πως ενώ είμαι όλο αστεία και ανεμελιά είμαι τόσο γρήγορος και έτοιμος όταν κινδυνεύει η ζωή μου. Το ίδιο βέβαια απορούν και τα άλλα ζώα. Ακόμη κι αυτή η ξύπνια η κουκουβάγια. "Όλα τα παίρνεις στη πλάκα. Θα φας τα μούτρα σου τελικά. Μα τι να πάρω στα σοβαρά. Τις σπουδαίες συγκεντρώσεις που κάνουν τα ζώα του δάσους; Όλο λόγια είναι. Σπουδαίες ιδέες που δεν έχουν καμιά αξία. Αυτά τα κοινά με κουράζουν. Βάζουν κανόνες στο λύκο. Κι αν τους παραβεί ποιος τολμάει να τον τιμωρήσει; Τα έχουν μαζί μου. Δεν κοιτάνε που δεν ενοχλώ κανένα και ακολουθώ σχεδόν όλες τις αποφάσεις τους; Θέλουν να είμαι και στην ώρα μου στις συγκεντρώσεις, να προσέχω και να συμμετέχω, να τους παίρνω πιο σοβαρά και να μη κοιμάμαι όταν συζητάνε. Ουφ!!!

Νάτη και η χελώνα έφτασε. Θα κάνω πως κοιμάμαι να με προσπεράσει. Έτσι κι αλλιώς την περνάω όποτε θέλω.

Άρχισε να κατηφορίζει. Την είδαν και την χειροκροτούν. Καημένη σε λίγο, όταν  σε νικήσω θα στεναχωρηθείς. Ας ετοιμάζομαι.

Φαντάσου να νικούσε αυτή..... Όλοι θα φούσκωναν από χαρά και ικανοποίηση. Βλέπετε είναι με τον αδύναμο....Τον αδύναμο...... ή ζηλεύουν που τρέχω γρήγορα;  Ίσως καλό θα ήταν να νικούσε για να μη με ζαλίζουν άλλο. Δεν είμαι σίγουρος. Ύστερα θα έλεγαν μια ζωή ιστορίες για το πως με επιμονή και υπομονή νικάμε στη ζωή μας. Πω-πω τι συζητήσεις θα έκαναν! Κι εμένα ούτε που θα με λογάριαζαν. Θα με άφηναν στην ησυχία μου. Καλό κι αυτό. Θα χαιρόταν κι αυτή η ταλαίπωρη η χελώνα. Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση της όταν καταλάβει τι κόπο έκανε για το τίποτα. Τέλος μπορεί κάποιος σοφός να χρησιμοποιούσε τη νίκη της χελώνας για να εξυμνήσει την επίμονη προσπάθεια.

Εγώ πάλι δε θα έχανα  και τίποτα, εκτός βέβαια της προσοχής που έχουν όλοι για την γρηγοράδα μου. Έτσι κι αλλιώς αυτό θέλω. Όπως και να το κάνεις γρήγορος είμαι και θα παραμείνω για πάντα. Η αλεπού και να χάσω δε θα μπορεί να με φτάσει.....

Τελικά ασ' την να νικήσει. Ναι ασ' την. Δεν άξιζε ο αγώνας. Δεν έχω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα....Είχε δίκαιο ο παππούς μου. Λίγο ακόμη και τερμάτισε.

Κοίτα χαρά όλοι τους; Ας τρίψω τα μάτια να πάω κι εγώ σε λίγο νυχτώνει. Μπράβο στη χελώνα.