ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αγάπη είν ο πόνος κι είχες εμβολιάσει την καρδιά .
Σε χαιρετούσε ο καιρός βήμα το βήμα
κι εσύ πιστή στην απόφαση
δημιουργούσες τον αλοιώτικο κόσμο .
Τον έπαιρναν τα πουλιά στα φτερά τους
και τον κελαϊδούσε η άνοιξη της προσμονής .
Κι όμως διψούσες καταβάθος
σαν όλα τα Θεϊκά πλάσματα. .
Να πιείς απ 'το πιοτό όπου μεθάει ,
Να ξεχάσεις για λίγο τα “πρέπει “ σου .
Μα όμορφη η γαλήνη
σαν τίποτε δεν ανατάραζε τα γαλανά νερα της.
Ήρεμη προσπερνούσε τον χρόνο .
Η μέρα να χαμογελά μέχρι που η ξαφνική ώρα εφτασε .
Ηταν βράδυ ήταν μέρα ; δεν το θυμάσαι πιά
Κείνη την ώρα σταμάτησε ο χρόνος και τα πάντα ξεχάστηκαν .
Αποφάσεις, λογική , αναταραγμένα νερά .
Που σε παράσερναν μπρος πίσω .
Μια πανοπλία κοματιασμένη ακάλυπτη σ 'άφησε
και τα τείχη π' ανόρθωσες γκρεμισμένα χαλάσματα .
Ο πορθητής επίμονος βρηκε την θύρα ορθάνοικτη
και μπαινοντας σου απλωσε το χέρι
Φοβισμένα τον ακολούθησες
κα δίπλα σου η λευτεριά φαντασμάτων
πανηγύρισε την νίκη .
Τα ματια στο δάκρυ της χαράς έσπασαν ανεπιστρεπτί ,
Τα δεσμά θεληματικής αιχμαλωσίας
κι η καρδιά στα γιορτινά της επιτέλους ελεύθερη .
Αγκάλιασε την αγάπη που οδηγουσε
σ' ανθοσπαρτο δρόμο .
Σε ένα ξάστερο ολογάλαζο ουρανό