[Άσε την ελπίδα να σπαράζει στα δικά μου μάτια..]

Άσε την ελπίδα να σπαράζει στα δικά μου μάτια...
Εσύ κάνε θόρυβο με την σιωπή σου
παίξε το βλέφαρο στην αρχή του τέλους...

Ζήσε την ταραχή της περιπέτειας
ενός μικρού θανάτου
την δόνηση της ηδονής
στην παρακμή
της σάρκας που δίνεται με αντίτιμο...

Με βήμα σταθερό η σκέψη μου
τώρα ακολουθεί τις υπόγειες επιλογές σου...

Θα γίνεις παραμύθι όταν φύγεις...
Δέντρο χτυπημένο στη ρίζα,
μια σαλεμένη αλληγορία
σε μόνιμη διάσταση με την αλήθεια...

Κι όταν ο ήλιος σου θα σβήνει
κι η φθορά σε καλημερίζει
μέσα απ τον καθρέφτη,
εγώ θα φωνάζω...

Σχίσου θάνατε…
Κι ένας αρκεί για να λιγοστέψει το παν...