[Τά πρωινά μέ βρίσκουν]

Τά πρωινά μέ βρίσκουν ὁδηγώντας στήν Ἱερά Ὁδό· Ὅμως τ᾿ ἀσφοδίλια πού συναντῶ μέ αἰωρίζουν ἀλλοῦ μέ πηγαίνουν.

Δύσκολος δρόμος, ὅσο νά πεῖς· φορτηγά στήν ὁμίχλη τοῦ γκαζιοῦ χημικά πολυώνυμα καί φάμπρικες πού γίνονται τή νύχτα σκέλεθρα πού γίνονται οἱ δρόμοι ὕποπτοι.

 Βλέπεις κερδίζω τή ζωή μου ἐδῶ. Κερδίζω τή ζωή μου –τρόπος τοῦ λέγειν.

Κι ἡ Σαλαμίνα ἀπέναντι πού ὑπομένει· ἡ Σαλαμίνα, μιά συλημένη ἱστορία βάρκες μαοῦνες πού λάμνουν στή σκουριασμένη θά- λασσα κι ἀκίνητα σά θάνατο καράβια· μή γυρέψεις τίς θαλασσοσπηλιές πού ἀγαποῦσε ὁ ποιητής μή χλευάσεις.

Κι ἐγώ πού μέ βράχνιασαν οἱ καμινάδες τῆς φάμπρικας ποιός εἶμαι καταποῦ λάμνω

Πόσα καθημερινά καρφιά ἐπιτάφιοι γιά ἕνα μέλλον ὑποθηκευμένο λιγότερο ἀπό τριάντα ἀργύρια.