Τολτέκοι, Ζαποτέκοι, Ερνάν Κορτές.
Τροπικός του Καρκίνου, Ιαγουάρος.
Ζωώδεις, ακίνητοι υδρατμοί αγκαλιάζουν θερμούς, γυμνούς ώμους.
Γυαλιστερά, μαύρα μαλλιά γλύφουν παχιά, ιδρωμένα χείλη.
Πολύχρωμα, γεμάτα λάβα υφάσματα ικετεύουν πάλι έναν ολοστρόγγυλο, κοκκινοκίτρινο
πλανήτη.
Θυμάμαι την πρώτη του όψη.
Το καφεκόκκινο τραχύ του δέρμα.
Το πυκνό, ηφαιστειακό του σχήμα.
Γεμάτο αγκάθια αόρατα, τοξικά,
που σε στέλνουν σε έναν κόσμο εσωτερικό, αποπνικτικό, εθιστικό.
Εξάψεις ενοχλητικές, κορύφωση ασυνήθιστη.
Σκέψεις ταξιδιάρες, προσδοκίες.
Τότε δεν επιθύμησα ούτε τον κόσμο του.
Σπάνιο, πολυτελές, περιττό μπροστά μου.
Άγνωστο, εξωτικό.
Άκουγα κοσμογυρισμένους να μιλάνε με θαυμασμο και ανάγκη για αυτό.
Μετά μιλούσαν όλοι, γιατί απλά το έμαθαν.
‘Ολοι που απλά μιλάνε συνέχεια για κάτι.
Περάσαν χρόνια.
Δοκίμασα και ξαναδοκίμασα.
Δεν με κυνήγησαν γυμνοί ανθρωποφάγοι, ούτε γυαλιστεροί ιαγουάροι.
Δεν ξύπνησα ιδρωμένος, πλαι σε ιέρειες, άρρωστος από τον οίστρο τους.
Θυμάμαι και δεν θυμάμαι το άρωμά του.
Χωρίς σπάνια μπαχάρια να τσιμπάνε.
Χωρίς οσμή λεμονάτη, να διώχνει την υγρασία της ζούγκλας.
Κάτι απλοϊκό, απεριόριστο.
Να κοιμηθείς και να ξυπνησεις δίπλα του.
Θυμάμαι όμως, την ευγενική του υφή
Τροφή για γέρους, για αδέρφια.
Τροφή για ερωμένες που θέλεις να μείνουν όμορφες για πάντα.
Δαγκώνω, χορταίνω.
Ευγενικά, καθημερινά, καθαρά.
Με συγκινεί λίγο ή καθόλου.
Το βαριέμαι λίγο ή καθόλου.
Δροσερό πρωινό κάτω από ένα καραγάτσι.
Σαβάνα, Ατλαντικός, Τροπικός του Καρκίνου.
Όλα είναι δίπλα μου.
Ήσυχα, γνώριμα.
Τα έχω δεί τόσες φορές, εξάλλου.
Οι ιαγουάροι, οι Μάγιας και οι πυραμίδες, οι τολτέκοι και ο Ερνάν Κορτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου