Στο τότε...
Μαλλιά κύμα από έβενο,
το βλέμμα κάρβουνο,
η ψυχή αρπαγμένη.
Καλλονή του '40, νύμφη ανύμφευτος.
Λόγος αυστηρός, πατημένος στη γη.
Μέταλλο αδιαπέραστο,
μεσαιωνική, ως πανοπλία.
Φόβος-προστάτης της πρώτης ζωής.
Στο νυν και αεί...
Η ψηλή μπερζέρα κρύβει το σώμα,
κουβάρι μαζεμένο στην άκρη.
Γλυκύς βραστός σε χοντρό φλυτζάνι,
στο πιατάκι το λουκούμι.
Μικροχαρές...
Όγκος ελάχιστος πια -
να μην ενοχλήσει.
"Εδωνά... κάθομαι, κοριτσάκι μου,
δε θέλω τίποτε".
Όλα δοσμένα μ'
απλωσιά,
ανανταπόδοτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου