Φωλιά / Στρατή Σωφρονίου Ελένη,

Έχτισα μια μικρή φωλιά με δυο καθάρια χέρια
νερό από το δάκρυ μου, χώμα απ΄ τον ουρανό
την κατοικώ όταν ποθώ για να βρεθώ στ’ αστέρια
και να θωρώ από ψηλά, της γης μου το κενό.

Σε μια γωνιά της φύτεψα την πιο κρυφή μου πάλη
σ’ άλλη γωνιά της σκόρπισα, μύρο από φιλιά
στη μέση εζωγράφισα, μιαν ανοιχτή αγκάλη
να με γυρεύει την αυγή και την υγρή νυχτιά.

Έχτισα μια μικρή φωλιά με των στιγμών τα φύλλα
μικρό γαλάζιο μυστικό, σε γκριζωπό καιρό
γύρω τριγύρω την κρατούν βαθιάς αγάπης ξύλα
μην την αρπάξει ο άνεμος και το θολό νερό.

Σε τούτη τη μικρή φωλιά κοιμούνται οι αλήθειες
και τις ξυπνώ και τις θωρώ λίγο πριν κοιμηθώ
κι απ’ τον καθρέφτη του καιρού χρυσές πετιούνται σπίθες
σαν έξω από το ψέμα μου, ολόγυμνη σταθώ.

Σαν με θωρείς να ντύνομαι της ροδαυγής τις στάλες
ξέρε το πως οι νύχτες μου ήπιανε άσπρο φως
σ’ εκείνης της μικρής φωλιάς τις ανοιχτές αγκάλες
έγινε η μοναξιά λυγμός και άγιος λυτρωμός.

Ελένη Σωφρονίου Στρατή