"Εστεκε στο παράθυρο, όπως τα παλιωμένα αγάλματα της πλατείας περίμενε επισκέπτες/ τα σύννεφα βιαστικά διαβαίνανε, μαζί με ένα ξεχασμένο αεράκι που χτύπαγε τις καταπράσινες λεμονιές/ η μουσική στο ραδιόφωνο ξάφνιαζε με τις αλλαγές της, όσο οι λέξεις ποίησης χαράζονταν βαθιά/ σε μια καρδιά, αλλαγμένη πια από το χρόνο και τις καταιγίδες, μα πάντα νεότατη/ ήθελε να φυσήξει μέσα της αυτό το αεράκι,να φωνάξει δυνατά, να καεί από αγάπη και τόσα άλλα/ όμως κάτι τη σταματούσε, ίσως εκείνο το παράθυρο, όσο κοιτούσε με αγωνία τις ώρες και μέτραγε/ το πάθος, την αγάπη, την ομορφιά, την αλλαγή, τις εποχές, κάθετι αυθεντικά μετρήσιμο".
Γιάννης Βέλλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου