από το λαθος στο ορθό

Στην αρχή γέμιζα με λαδιές
τις μπλούζες μου και τα πουκάμισα μου,
μετά δεν ξέρω πως έγινε και λάδωσα
το ολοκαίνουργιο πουλόβερ του Αλέκου
του παλαβού όπως τον λέγαν.
Του το είχε φέρει ο αδελφός του,
ο ξενιτεμένος από παιδί
σαράντα χρόνια στην μακρινή Αυστραλία,
στεναχωρέθηκα πολύ, δεν τον περίμενα,
Οι άλλοι στον καφενέ χαχάνιζαν και τον πειράζανε,
¨Σύρε μωρέ" στην χήρα τη Σταυρούλα να στο πλύνει...
Το βλέμμα του,χαμένο μακρινό
και κάποιο δάκρυ αργοκυλούσε,
τότε τον πήρα απο το χέρι
πέρασαμε από τη μάννα
πήραμε τα σαπούνια
και πηγαμε πέρα στην πηγή.
Μόνοι το πλύναμε
μόνοι το άπλωσαμε στον ήλιο
μόνοι χαχάνισαμε
μέχρι που λύθηκαν τα γόνατα μας
και ξανάγιναμε παιδιά
έστω για λίγο...