Εδώ είναι χειμώνας αγάπη μου,
κάτι σαν γκρίζα αλογότριχα
κι εσύ είσαι ένας μικρός μπρούτζινος άγγελος,
στην πλάτη σου καρφίτσωσα δυο δυνατά αετού φτερά
δες πόσο λευκά και γαλήνια είναι όλα,
μελετώ την σιωπή καθισμένη σε μια γωνιά
ήσυχα μόνη μου, σαν να είναι κάτι ιερό
άνεμοι δίχως μνήμη μου ψιθυρίζουν πως φτάνει η εποχή της αναγέννησης,
τη φωνή μου μεταφέρουν χιλιόμετρα ψηλά μέχρι το μοχθηρό πρόσωπο της σελήνης,
μέχρι αυτή την κουρασμένη άρθρωση του ουρανού που δεν είναι καθόλου γλυκιά
μα μόνο φοβερά ταραγμένη
(πένθιμες καμπάνες αντηχούν και αντηχούν μέσα στον ύπνο μου)
Βγαίνω για μια βόλτα στον κήπο,
οι τουλίπες γέρνουν τρελές για το άγγιγμά μου
έχουν στερέψει κι αυτές από καλοσύνη
οι κύκνοι τώρα πια έχουν πεθάνει
μα η λίμνη θυμάται πόσο λευκή και αγνή ήταν η καρδιά τους,
έτσι θέλω να με θυμάσαι: Δυνατή και δίχως πληγές
τρέξε και βρες μια αγκαλιά-καταφύγιο και κούρνιασε εκεί τώρα,
μέχρι όλα να τελειώσουν, μέχρι να ακούσεις το πρώτο παρασύνθημα
δεν υπάρχει λόγος για συγκινήσεις ούτε χρόνος για αποχαιρετισμούς
προσοχή! τώρα που ανυψώνομαι πιο τρομερή από ποτέ
με φλόγες σβησμένων κεριών να με συνοδεύουν
το πρόσωπό σου κρύψε!
Ίσως να μην αντέξεις μια λάμψη σαν κι αυτή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου