Τὸ Σπίτι μας εἶναι Θαμπὸ

Τὸ σπίτι μας εἶναι θαμπό. Γυρίζω κουβαλώντας
νεκρὰ φτερά, παγωμένα μάτια.
Κι ἐκεῖνο τὸν ἴσκιο ποὺ ἄφησε ὁ πατέρας
τὴν ὥρα ποὺ μάκραινε γιὰ νὰ ’ναι πάντα κοντά μας,
καὶ μὲ φορεῖ καὶ τὸν φορῶ.
Τὸ σπίτι μας εἶναι θαμπὸ ἀπ’ τὸν ἴσκιο μου.
Μοῦ ἀνοίγουνε καὶ μὲ καλωσορίζουν. Ποτὲ
δὲν κοιτᾶνε τὰ χέρια μου. Τόσον καιρὸ
περπατώντας, δὲ σύναξα τίποτα:
ἕνα κλωνάρι μυγδαλιᾶς μέσα ἀπ’ τὰ χιόνια,
τὸν πάγο ναί· μιὰ λάμψη ἀπ’ τὴν ἀστροφεγγιά,
τὸ ρίγος μόνο· ἕνα πουλὶ ἀπ’ τὴν ποίηση·
μοναχὰ τὰ φτερά, νεκρὰ φτερὰ καὶ βλέφαρα κρύ-
σταλλωμένα.
Τὸ σπίτι μας εἶναι θαμπὸ ἀπ’ τὰ βήματά μου.
Κάποιος κρύβει τὸ γέλιο μου πίσω ἀπ’ τὴ θύρα.
Τὸ γέλιο εἶναι μιὰ λάμψη· τὴ φοβοῦμαι.
Κάποιος γνέφει νὰ σταματήσει ἡ μουσική.
Ἡ μουσικὴ εἶναι σὰν τὰ χιόνια καὶ σὰν τὰ πουλιά·
μοῦ θυμίζει τὴν ἄσκοπη περιπλάνηση
μέσα στὸ φῶς καὶ μέσα στὴν ἀγάπη.
Δὲν τὴν ἀντέχει ὁ ἴσκιος μου τὴ μουσική.
Τὸ σπίτι μας ἦταν θαμπὸ πρὶν νὰ τὸ χτίσουμε.