«Το παιδί και η στάχτη» / Μπουλέκου Μίνα

Περπάτησε το παιδί

εκεί που η μέρα είχε πεθάνει

κι η νύχτα αναστέναζε

μέσα απ’ τις πληγές του κόσμου.

Η σιωπή του δεν ήταν σιωπή

ήταν μια κραυγή που δεν την άκουγε κανείς,

μια φωτιά που έκαιγε τη ψυχή του

σαν σίδερο πυρακτωμένο

αντικρίζοντας τον φόβο στα μάτια των άλλων.

Περπατούσε με τα παπούτσια του νερού,

πάνω στις λάσπες του πολέμου,

χωρίς να ξέρει γιατί το δάκρυ του

είναι πιο βαρύ κι απ’ την πέτρα.

Κρατούσε στα χέρια του

μια στάλα φως να σιγοκαίει

μ’ ένα ερώτημα γιατί;

Γιατί καίγονται τα όνειρα πριν ξημερώσουν;

Τα χείλη του ήτανε σφαλισμένα,

μα τα μάτια του, του φώναζαν

σε μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν

μόνο οι ψυχές που πονάνε.

Περνούσε δίπλα απ’ τις σκιές των μεγάλων

εκείνων που δεν κοίταζαν ποτέ κάτω,

εκεί που περπατούν οι άγγελοι

με σκισμένα φτερά και γόνατα ματωμένα.

Το παιδί δεν ήξερε τον πόλεμο,

τον έμαθε στο βλέμμα της μάνας

που πάγωσε σαν μάρμαρο

με το στόμα ανοιχτό και τα χέρια αδειανά.

Δεν ήξερε το θάνατο,

τον έμαθε απ’ τη μυρωδιά της στάχτης

και τα παιδικά του παιχνίδια

θαμμένα κάτω απ’ τις ερπύστριες.

Κι όμως περπάτησε.

Όχι από γενναιότητα,

μα γιατί δεν είχε πού αλλού να πάει.

Ο ουρανός του ένας καταπέλτης,

η γη που πατούσε άνυδρη,

κι η ψυχή του έμοιαζε

σαν μια λεπτή κλωστή

που κράταγε ακόμα τον κόσμο του ΌΡΘΙΟ.

Στο πρόσωπό του δεν καθρεφτιζόταν μόνο η λύπη,

μα κι ένα άστρο που φώτιζε πιο μακριά

και απ’ τα πέρατα του κόσμου.

Σαν μια ελπίδα άσβεστη στον ατέρμονο χρόνο.

Σαν να ’θελε ο ουρανός

να του ζητήσει μια συγγνώμη….

Ήταν παιδί, μα στα μάτια του κατοικούσαν αιώνες.

Αιχμάλωτοι θεοί, πνιγμένοι ποιητές,

μάνες που ξέχασαν πώς να προσεύχονται.

Και τότε, μες στο μισοσκόταδο,

κάτι σαν άστρο άρχισε να πέφτει,

σα λυχνάρι που τρεμόσβηνε

απ’ τον τεράστιο θόλο τ’ ουρανού

μα δεν έπεσε….

Έμεινε εκεί να τον φωτίζει.

Γιατί πάντα, έστω κι μέσα απ’ τις στάχτες,

ένα παιδί θα περπατά

με την ΕΛΠΙΔΑ να σωθεί τούτος ο κόσμος.

Εκεί Μ Ε Τ Ε Ω ΡΟ

το παιδί στάθηκε

σα ψίθυρος να αιωρείται

στη λήθη τ’ ανθρώπινου θρήνου.

Όπου νύχτωνε και τα άστρα

φώτιζαν αργά σιγά..

το παράλογο ενός αδυσώπητου πολέμου

καταρρίπτοντας ένα προς ένα τα οχυρά

στο σιδηρούν παραπέτασμα

μιας νάρκης οριοθετημένης

σε μια ηρωική έξοδος διαφυγής!

© Βy Mina Boulekou