ΟΤΑΝ ΨΗΛΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Ανάφεγγα κινήσαμε για του καϋμού τις ράχες
φεγγάρια είχαμε χρυσά στην παιδική ψυχή μας
ιριδοστάλες του ουρανού οι σκέψεις μας οι βλάχες
δεμένη στο ηλιόφωτο και πάμφωτη η ζωή μας.
 
Σ’ αστρονυχτίες είχαμε κουβέντα με τα ουράνια
μ’ αστρόσπαρτα διαμαντικά τοπάζια και ζαφείρια
για τις αγάπες φτιάχναμε πολύτιμα γιορτάνια
στου Κένταυρου στου Ωρίωνα ψηλά τα παραθύρια.
 
Θροές ήταν η τέρψη μας γρύλων ωδή η χαρά μας
του γκιώνη αδελφοκάλεσμα ψυχής ιερό ήταν δέος
κι άνοιγε η φύση τ’ άδολα παρθενικά φτερά μας
τη φαντασία στόλιζε πέπλος ένας νυμφαίος.
 
Όταν ψηλά … μα χαμερπή τον άνθρωπο τον κάνει
της πολιτείας σκοτεινή παθών επιθυμία
και προτιμάει σκοταδισμό αντί για φως να βάνει
κι αντί για φύσης λευτεριά πολίτεια αθυμία.
 
Κάθε που φεύγει ο Αύγουστος κι έρχεται χινοπόρι
την ένοχη των χειμαδιών βαλίτσα μου ετοιμάζω
πάει καιρός που λάλησε μετάνοιας αλεκτόρι
του αστού τώρα τα ψεύτικα τα άδικα σπουδάζω.
 
Και με εικόνες άψυχες τις χειμωνιές περνάω
χιονονυφάδας  χάθηκε παλιό το παραμύθι
μόνο με νου ένα μυστικό στ’ ανάραχα γυρνάω
στο μυθολόγημα ως να μπει το τελευταίο επιμύθι.
 
                                                                 Β.Α.