Απόκαμε στην Ηλιούπολη ο θύτης ιερέας
από την τρίτη καθ’ ημέραν παρθένας τη θυσία
αχνιστοκόκκινος απάνω στο βωμό ο αμφορέας
του σκοτεινού φωτός πασιδηλών την παρουσία.
Και στα γειτονικά Μιθραία η φλόγα γιγαντώνει
στην εφτακλίμακη του κόρακα στρατιώτη σκάλα
και με την άγνοια μαζί και η φωτιά φουντώνει
μες του μεγάλου βασιλιά την ανακτόρων σάλα.
Κι οι Εκάτες στις Φρυγίες με τους Γάλλους
τα ανδρομόρια ευνουχίζουν μ’ αλυχτίσματα
προσκεκλημένους έχουν φάσματα θεούς μεγάλους
σε χθόνα σπήλαια σε κέρβερου τα κτίσματα.
Για χάρη του Ωμιστή στην Χίο Διονύζονται
δαγκώνουν τράγους πάνω σ’ έκσταση οι Μαινάδες
δούλοι στα θαλασόβραχα γκρεμίζονται
θρηνούν στου Πάτροκλου τον τάφο οι τρωάδες.
Στα Λύκαια στις Σαλαμίνες κεφαλίζονται
αιχμάλωτοι για λυτρωμό πατρίδας
και εν Αθήναις νεόπυγες θεωρίες δυϊλίζονται
εν μέσω νέας συκόφαντης παρτίδας.
Οι Επιμενίδες δι’ αιμάτων τα Αθήναζε
για την οργή των όποιων των θεών τα εξαγνίζουν
μπρος σε έρωτα που τα φτερά του τίναζε
των << φιλοσόφων >> οι καμμένες σκέψεις να καπνίζουν.
Κι οι Σπάρτες δάφνες κι οι Ελευσίνες κι οι Δωδώνες
ανθρωπισμού πολιτισμού χειροπιαστό σκοτάδι
στην άγνοια μέσα που πρωτόγονες Βραυρώνες
σε δέλτους πολιτόγραφους τις είχαν του Άδη.
Παντού κραυγή πονετική πολέμου απελπισία
απάνθρωπη του ανθρώπου κάθε ουσία
περί πολλών ετύρβαζε του Δήμου η Εκκλησία
κι ο δουλισμός η μόνη διαπραγματευόμενη αξία.
Κι όλοι προσμέναν τ’ ουρανού τη δίκη
στων επιφαύλων τη σιβυλλική ανοημοσύνη
μια ανεπίστροφη στους καιροχρόνους νίκη
με τ’ουρανού τη σπαθοφόρα δικαιοσύνη.
Κι από ’να σπήλαιο μακρινό Δεκέμβρη βράδυ
άστραψε ένα φως από ένα υπέρτατο Ουράνιο Αστέρι
στης σκέψης το ψευτόσοφο σαρκόλατρο σκοτάδι
το Φως για πάντα το ανίκητο είχε φέρει.
Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου