Κάπου στο αχανές
του ορίζοντα,
εκεί που μόνο γαλάζιο
αγκαλιάζει η όραση,
στέκει περήφανη
και ντύνει μ' ευχές τ' αστέρια.
Ο ουρανός της,
οικοδεσπότης τρυφερός,
της χαρίζει όλη την ομορφιά του,
καρφώνοντας φωτισμένες
μεμβράνες σε κάθε βιαστικό σύννεφο.
Χαμογελά στον Ήλιο
και ντύνεται το Φως του,
φλογοκίτρινο φόρεμα αγάπης ...
Κι όμως ...
Την πνίγει η κάθε αξόδευτη στιγμή.
Οσα δεν ειπώθηκαν ... πυρωμένες κραυγές.
Στρέφει το βλέμμα στο αχανές
και νιώθει στάλες γαλήνης
να δροσίζουν το μέτωπό της.
Ο κανόνας της σιωπής μιλά με τις αισθήσεις.
Αδέσποτες ικεσίες
έφεραν λυγμούς λύτρωσης.
Τα πετράδια της βάρυναν τα μάτια.
Κάθε δάκρυ και μια λύτρωση.
Κάθε ανάσα και μια απάντηση.
Δικαιώνει η ζωή
όταν ευγνωμονείς .. τα λάθη.
Τύλιξε την ελπίδα
στα μετάξια του λαιμού
κι έστειλε έναν ασπασμό στο Φως ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου