Στέκομαι και βλέπω απ' το παράθυρο
τμήματα σπιτιών και δρόμων,
ακούω φωνές, αποσπάσματα ομιλιών,
στίγματα που αναζητά η αίσθησή μου, απαθή∙
αθανασία ασήμαντη πραγμάτων χωρίς μνήμη
που δεν περνούν, καθώς εμείς οι άνθρωποι περνούμε.
Στέκομαι και βλέπω απ' το παράθυρο...
Πόσο πουλάνε τα μαντήλια στο λιμάνι;
Μαντήλια γι' αποχαιρετισμούς που φεύγουν
απ' τα χέρια σαν πουλιά
σαν άνθρωποι που γίνανε πουλιά και μας γυρεύουν
άνθρωποι που δεν υπάρχουν πια και μεις δεν τους αναζητούμε∙
άνθρωποι μαντήλια άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου