Δείπνα (απόσπασμα)

Της Σεχραζάτ

Κατά την αυγή κατάκοποι οι συμποσιαστές

όλη τη νύχτα περί τέχνης συζητώντας διερωτήθηκαν

πως άντεξε η Σεχραζάτ άγρυπνη και νηστική

χίλιες και μια νύχτες

να επινοεί και ν’ αφηγείται ιστορίες σ’ ένα τύραννο

για να της χαρίζει κάθε πρωί μια μέρα ζωής

να ακούει τη συνέχεια κάθε νύχτα.

Και την ημέρα να μην κοιμάται η Σεχραζάτ

γιατί έπρεπε να εφευρίσκει την πλοκή

να στολίζεται να μακιγιάρεται

να’ ναι όμορφη κι ελκυστική στο τέρας .

Θα γέρασε, θα αφανίσθηκε, θα μαύρισε

θα πέθανε η Σεχραζάτ, χίλιες και μια νύχτες ξάγρυπνη

να νικά τον θάνατο με ωραίες ιστορίες.

Δικαίως λοιπόν έλαβε το έπαθλο της αιωνιότητας

δικαιότατα την απεικονίζουν οι ζωγράφοι

νέα πάντα κι όμορφη.

Τιμές που αυτοί δε θα’ χουν

έτσι εύκολα και ξέγνοιαστα που ζουν.

Δείπνα λιτά

Τα αττικά δείπνα τα χλευάζουν ως λιτά.

Των φιλοσόφων των σοφιστών των παραφιλοσόφων.

Οι μερίδες ήσαν ίσες όπως άρμοζε σε άρχοντες.

Έτσι και στα κοινά τραπέζια των Λακώνων

με αφηγήσεις ανδραγαθιών των παλαιμάχων.

Σύμπασα η πόλις, με χορηγούς, ίσες μερίδες.

Το ίδιο και στα δείπνα των οικογενειών

των φίλων για χαρές και λύπες

αλλά και στα φιλανθρωπικά συσσίτια

των απόρων των αστέγων και των φτωχών.

Ίσες μερίδες κατ’ αρχήν το φαγητό.

Αρκεί να υπάρχει. Γιατί κάθε δειλινό

δεν προϋποθέτει φαγητό για όλους επί γης.

Ούτε καν για τους μισούς.

Των δηλητηριασμένων

Εξαλείφθησαν οι δηλητηριάσεις ως μέσον δολοφονίας.

Σύνηθες στις αυτοκρατορικές αυλές μα και στα φτωχόσπιτα

όπου επιδέξιες μαγείρισσες φαρμάκωναν συζύγους

γαμπρούς και πεθερούς καταπιεστές .

Στο εδώλιο μαυροφορούσες τους πενθούσαν

δηλώνοντας αθώες και θύματα πλεκτάνης

με σκυμμένο κεφάλι απορούσαν πόση δόση

τάχα χρειαζόταν για να μην ανακαλυφθούν.

Παραμένουν απτόητες οι εξ αμελείας δηλητηριάσεις

ιδίως των πάμπτωχων που τρώνε από τα πεταμένα.

Σκουληκιασμένα τρόφιμα και μουχλιασμένα

ή πίνουν βρόμικο νερό στις ξηρασίες.

Αν και το αίμα τους αποκτά αντισώματα

με τις καθημερινές μικρές δόσεις δηλητηρίου.

Ωστόσο να προσέχουμε τα σκουπίδια που πετάμε.

Από τους κάδους τρώνε άνθρωποι.

Του οίνου

Ο Ηράκλειτος έτρωγε μόνο χόρτα

και πέθανε από υδρωπικία.

Ένα ποτάμι φούσκωσε μέσα του.

Οι γνωστικοί του εικοστού αιώνα

πρόσθεσαν φέτα στο χορταρικό

και μαζί ροδίτη λευκό να ρέει στο αίμα.

Ο μεγαλοφωνότατος Πίνδαρος

με τίποτα δεν αλλάζει μια στάμνα νερό.

Αδικεί κάπως το κόκκινο κρασί

ύστερα από νυχτερινές πεζοπορίες

με φλυαρίες για τα εδώ και τα επέκεινα.

Αλλά ο Πίνδαρος έγραφε υπέρ των αθλητών.

Των εταίρων

Φαφούτιασε η εταίρα Προδίκη

και δεν την καλούν σε δείπνα.

Ο Ρουφίνος που τον αρνιόταν νέα

την περιπαίζει με επιγράμματα.

Δειπνεί μόνη με μέλι με γάλα και με ψίχα.

Αν έτσι πάντα διατρεφόταν ίσως ήταν ακόμη νέα.

Η εταίρα Χαρητώ στα εξήντα

είχε στητά βυζιά και μαύρα τα σγουρά μαλλιά.

Διόλου ευκαταφρόνητο το μέλι με το γάλα

έτσι γλύκαινε την αγαπημένη του κι ο μέγας Σολωμόν.

Το Ροϊδιον αφοσιώνεται στον αυλό και στη λύρα

δεξιοτέχνης και στα δυο δεν ακουμπά στα εδέσματα

Όταν την ρωτούν μαγεμένοι οι σύνδειπνοι

πως απέκτησε τέτοια ταλέντα, απαντά:

Από τον πατέρα μου που έτρωγε σαν Πάνας τον αυλό

από τη μητέρα μου σα να έγνεθε μαλλί τη λύρα.

Τέτοια έλεγε και οι σύνδειπνοι την πλήρωναν ακριβά

και για τις χάρες του σώματος και του στόματος.

Δείπνο 2010

Εντάξει Δημήτριε, πλούτισες από εργολαβίες

η αξιαγάπητη συμβία σου από μεσολαβήσεις.

Μα ήταν ανάγκη να μας επιδειχθείς στο δείπνο

με τα λινά τραπεζομάνδηλα τ’ ακριβά τα ψάρια.

Ο αρχιτρίκλινος πίσω μου σαν Χάρος

ούτε να πιω μπορώ φοβάμαι μη λερώσω.

Χάθηκαν τα λουκάνικα τα γλυκάδια οι πανσέτες

ν’ ανασκουμπωθούμε, να πιούμε το σκασμό.

Πάλι καλά που η συμβία σου δεν επέβαλε

σάνδαλα να φορέσουμε, χλαμύδες και στεφάνους.

Της καλής μαγείρισσας

Το τραπέζι στρωμένο με το κεντητό

τα μαχαιροπίρουνα τα πιάτα τα ποτήρια αστραφτερά

οι μυρωδιές φτάνουν μέχρις έξω στον δρόμο.

Να δει με τι θα τσακωθούν φέτος τ ́ αδέλφια.

Πέρυσι ήταν για τα κληρονομικά

πρόπερσι για την αξία των παιδιών τους.

Ίσως για συνταγές μαγειρικής οι γυναίκες

με τόσες εκπομπές στην τηλεόραση που διαιρούν.

Η δική της κουζίνα είναι αξεπέραστη.

Το παραδεχόταν όσο ζούσε κι ο πατέρας

στην κεφαλή του τραπεζιού πάντα σαν Δίας .

Το αναγνώρισε κι ο άσωτος στο δείπνο της επιστροφής

.

Έμεινε μόνη στο παλαιικό σπίτι .

Τον υπόλοιπο χρόνο είναι σαν άδειο σκηνικό θεάτρου.

Του μυστικού δείπνου

Και το δείπνο αυτό μυστικό να ονομασθεί

κι ας είναι με τις πόρτες ανοιχτές

να μπαινοβγαίνει το ανοιξιάτικο αγέρι

σφυρίγματα και ψιθύρους να μεταφέρει

σαν καλέσματα ερωτικά μίλια μακριά

κι ας είναι πλήθος ολόγυρα παραταγμένο.

Και δείπνο λιτό να γραφεί

με ψωμί και κρασί μοναχά

τα χωρατά και τα πειράγματα να σβήσουν

ή να τα πάρει μακριά το ανοιξιάτικο αγέρι.

Και να’ ναι το δείπνο το πλέον εμβληματικό

που χωρίζεται ο θεός από τον άνθρωπο

ώστε ο ένας με πόλεμο

στον άλλον να γυρεύει την ειρήνη.

Και όλα να γίνουν θεϊκά,

να συγκλονίζουν σαν τραγωδία

να’ χει το πέρασμα ένταση κι αγωνία

αν θα πεθάνω ή θα σωθώ.

Και να εγείρονται ερωτηματικά

αν είναι ο θάνατός μου μοίρα ή βούλησή μου

αν πηγαίνω προς την αθανασία

ή στο χώμα οριστικά να χαθώ.

Και να προσεχθεί η μορφή της ιστορίας

σε λίγο χρόνο να συμπυκνωθεί

να υπάρξει δίκη με ψευδομαρτυρίες

άβουλος και καιροσκόπος Δικαστής.

Και από τη σκηνή να παρελάσουν

Ρωμαίοι και Φαρισαίοι

κι ο ευμετάβλητος απλός λαός

όλη η σημερινή εν τέλει κοινωνία.

Και το δράμα ν’ αρχίσει από το δείπνο αυτό.

Στις γενεές των γενεών να θυμίζει

πως προδόθηκα όταν ευλόγησα την βρώση

και μοίρασα στα ίσα το ψωμί και το κρασί .

.............

Ανοιξιάτικό μου αγέρι

στο δείπνο αυτό θα σε αρνηθώ.

Πρέπει να βασανισθώ

για να γίνω σαν και σένα.

Της μικρής κλέφτρας

Μια Κυριακή αποκριάς στο άδειο σπίτι

το κορίτσι φόρεσε την κάτασπρη μάσκα

την εξώθυρα άνοιξε στην περίλαμπρη μέρα να βγει

στην άχνα του φωτός να εξαχνωθεί

κι όπως η πόρτα έμεινε ανοιχτή

ένα χνούδι λευκό μια κλέφτρα μικρή

μπήκε στο σπίτι να κλέψει.

Η οικογένεια έλειπε εκδρομή στη χωρισμένη στα δύο ε

ξοχή

οι χωρισμένοι γονείς τα χωρισμένα παιδιά

ο παππούς κι η γιαγιά

τραπέζι στρώσαν για καυγά

πίνοντας ούζο και κρασί τρώγοντας κρέας ψητό

κάθε μπουκιά και μια βρισιά κάθε γουλιά και μια ψευτιά.

Κι όταν ο ήλιος χώρισε τη μέρα στα δυο

στο ρήγμα πέσανε να κοιμηθούν

βρωμούσαν ούζο και κρασί κι αχώνευτο κρέας ψητό

και πάνω τους σκεπάσαν κόκαλα κι αποφάγια.

Το βράδυ επέστρεψαν ειρηνικά

στην πόλη που’ χε γιορτή,

καίγαν τον χάρτινο βασιλιά

με πυροτεχνήματα γεμάτη την κοιλιά

κι όταν η φωτιά χώρισε τη νύχτα στα δυο

βρήκαν το σπίτι ολόφωτο και καθαρό

ένα τραπέζι σαν Ανάσταση στρωμένο

κι από την κουζίνα άκουσαν κοριτσίστικη φωνή

-

Δεν έκλεψα,

μαγείρεψα, συγύρισα, καθάρισα

βρήκα ένα δωμάτιο άδειο

κι εδώ θα μείνω.

Της ελαφροΐσκιωτης

Η ελαφροϊσκιωτη δεν μιλά μόνο δείχνει

κι όπου δείχνει κάτι βλέπει που δεν το βλέπουνε οι  άλλοι.

Αν δείχνει άδειο δρόμο θα’ ναι ψυχές γεμάτος

αν άδειο φορτηγό θα’ χει κρυμμένους μετανάστες

αν πέτρα να τη σηκώσεις κάτι με αυτήν θα χτίσεις

αν πόρτα άνοιξέ την μην την κλείσεις

αν δείχνει εσένα σου λέει ότι σ’ αγαπά.

Κι όταν το χέρι φτερουγίζει διευθύνει μουσική

που ακούει μόνο αυτή

κι αν έχει ακίνητα τα μάτια

φρουροί είναι που την προστατεύουν.

Τρώει σαν πουλάκι , κοιμάται μέσα σε φτερά

νομίζεις ότι θ’ ανοίξουν και θα πετάξει.

Της το’ παν ένα πρωί: το βράδυ θα πάψεις να μιλάς.

Την ώρα του δείπνου μ’ έδειξε κι έπαψε να μιλά.