Στα περίχωρα της αδηφάγου λήθης

Εκεί ήταν και η Πριγκίπισσα Ζένα. Νά τη!
Φοράει ένα εξαίσιο περιδέραιο από αχάτη.
(Αχάριστη η ζωή, κατά τον Καρλ, μόνο για τον εργάτη).

Στο πλάι της ο ποιητής Μέρριλλ της κρατάει το χέρι.
Είναι γλυκό το απόγευμα. Είμαστε νέοι. Και είναι καλοκαίρι.
(Σημάδια πιθανής βροχής δεν ἐχει ακόμη ο Χρόνος φέρει).

Μα ξάφνου από την Αίγινα ο ουρανός ανοίγει
Θυμήσου από εκείνο το στενό πόση χαρά, κι ας ήταν λίγη
(Επρόκειτο για μια υπόσχεση, βεβαίως. Μετά, όπως πρώτα,
……….το κυνήγι).

Έτσι, λοιπόν, απ’ του Λυκαβητού τα μουσκεμένα χιόνια
Μιας μπόρας ξαφνικής, μέσ’ από εκλάμψεις, χάνεις τον
……….λογαριασμό μετρώντας χρόνια
(Κοσμήματα πριγκίπισσας που κάηκαν — και ας μας
……….διαβεβαίωσαν ότι θα είναι αιώνια!).

Μένει, ευλόγως, η ανάμνησις χαρούμενης γιορτής. Το πάρτυ.

Πάλλει ακόμη του στρατιωτάκου η καρδιά πλάι στης χορεύτριας
..……..το αστέρι.

Ο θρίαμβος μιας Κοκκινοσκουφίτσας τις κραυγές του λύκου πνίγει.

(Όμως γιατί έτσι αμείλικτα ένα-ένα πέφτουνε τα πιόνια;)