Το έβγαλες, χρόνια τώρα πενθούσες
τη χαμένη ζωή σου
τον έρωτα που έφυγε για πάντα
την προδοσία
το έκοψες σε πολλές, λεπτές λωρίδες
και μετά τις έκαψες
Αυτό το μαύρο φόρεμα
είχε γίνει ένα με το κορμί σου
σε εμπόδιζε να αναπνεύσεις
σε είχε στοιχειώσει εκεί
στα περασμένα
Άνοιξες την πόρτα
βγήκες έξω στη ζωή
μύρισες φρέσκο αέρα
άκουσες γέλια
κελάηδημα πουλιών
Θα αλλάξω είπες
θα χαμογελάσω στη δυνατότητα
θα την αδράξω
θα ερωτευτώ και πάλι
Προχώρησες
αγόρασες παγωτό, χάρηκες σαν μικρό παιδί
πιο κάτω πήρες λουλούδια
ένα τόσο δα ματσάκι ανεμώνες
και ένα μικρό ανεμόμυλο
να σκορπίσεις τις ελπίδες σου τριγύρω
-Νέο ξεκίνημα-
Όλα πήγαιναν καλά
όπως τα είχες σχεδιάσει, όπως τα ήθελες
-Νέο ξεκίνημα-
Ώσπου πέρασε από μπροστά σου
εκείνο το νεαρό ζευγάρι, αγκαλιασμένο,
το πρόσεξες αμέσως,
τα μάτια του είχαν το ίδιο χρώμα με τα δικά του
συνταρακτικά ίδιο
και το χαμόγελό του όμως,
και ο τρόπος που την κρατούσε
ίδιος και αυτός
Δάκρυσες
αμέσως πήρες το δρόμο της επιστροφής
πέταξες εκείνο το ματσάκι με τις ανεμώνες
και τον ψεύτη ανεμόμυλο
Το μόνο που είχες στο νου σου
ήταν το μαύρο φόρεμα
που τόσο βιαστικά και επιπόλαια
βάλθηκες να καταστρέψεις
ενώ το είχες αποδεχτεί
ότι το πένθος θα ήταν παντοτινό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου