ΚΑΝΤΑΤΑ (απόσπασμα)....ΕΡΩΤΑΣ (απόσπασμα).....ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ (απόσπασμα)

ΚΑΝΤΑΤΑ (απόσπασμα).


Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,

ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια», πήρε

μια γυναίκα,

μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να

επαναλάβει την αιώνια κίνηση,

γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει

να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,

«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα», οι άλλοι επ’ έξω

δόστου χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά

άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές – ακούς εκεί

διαστροφή

να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.

Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.

Κανείς δεν τον ξανάδε πια.

Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θαρθεί η αναπότρεπτη ώρα

μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,

πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθειά, την πιο

μεγάλη ερωτική πράξη

μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.


================================================


ΕΡΩΤΑΣ (απόσπασμα)

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους,

δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε

σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,

βγάλανε μια κραυγή,

σαν ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,

κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα

ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.
=============================================


ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ (απόσπασμα)

1. Σελίδες από μια χαμένη επανάσταση που στα περιθώρια γράψαμε

κι εμείς τη ζωή μας

2. κι εσείς νεκροί μου σύντροφοι, καμιά φορά βαδίζω μαζί σας και το

Παλτό μου ανοίγει σαν φτερούγα,

ύστερα ακουμπάω κάπου κι ονειροπολώ ή μοιράζω την αστροφεγγιά

στους άτυχους αυτού του κόσμου.

3. Ήταν τις μέρες που ανακαίνιζαν το άσυλο. Οι ελαιοχρωματιστές

Μου φέρονταν καλά, μας κουβεντιάζανε, μας έδιναν τσιγάρα,

εγώ τους έδειχνα πώς να βγάζουν έξω το χρυσάφι – τσιμουδιά,

αλλά στο άσυλο είχαμε πολύ.

Τα τσιγάρα βέβαια δεν τα κάπνιζα, τα φύλαγα για τους συντρόφους

μου –όλους νεκρούς, απ’ την Καντόνα ως το Γουαδαλκιβίρ…

4. Τελικά δεν είμαι παρά ένας σύντροφος τρελός από καλύτερες μέρες.

5. ω γενιά μου χαμένη –πήραμε μεγάλους δρόμους, μείναμε στη μέση.

6. Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά

απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό.

7. …Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη

τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή

κάτω και τότε κοίταξα τα’ άστρα, θεέ μου, πως έλαμπαν,

και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι

δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το

πεπρωμένο μου.