Δεν φθάσαμε σ’ άλλη γη
εμείς οι πρώτοι άποικοι της νύχτας
τα χρόνια μας τ αφήσαμε στις φτωχογειτονιές
να μεγαλώνουν να γέρνουν και να πεθαίνουν
τα μάτια μας τα εξαντλήσαμε
ακύμαντα και σιωπηλά τις νύχτες.
Σ’ αυτή τη θάλασσα
ριζώσαμε.
Σ’ αυτούς τούς δρόμους τη ζωή μας σπαταλήσαμε
την ηχώ μας ανέκκλητα ξεχάσαμε.
Ταξιδεύαμε με τον «Πήγασο» στο μέλλον
πλέαμε σε θάλασσες πέραν του Αιγαίου
για το νησί της Αφροδίτης
με ρούχα τουριστών διαβατήρια
με άλλα ονόματα και πατρίδες
οι καρδιές μας έδειχναν κατακεί που μας περίμεναν
φλόγες πολέμου λόφοι του αίματος
προσωπεία θανάτου.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε αλλά θυμάμαι
φωτογραφίες της νιότης ανώνυμους πολεμιστές της ιστορίας
τη διαφάνεια των μακρινών φωνών
το κορίτσι που έστελνε γράμματα στους κωδικούς της χίμαιρας
το κυνηγητό στα δάση
πάνω σε ένα κλεμμένο land-rover των Βρετανών
στις βορεινές ακτές κάποιος έδειχνε
το σκαρί ενός πολεμικού που φλεγόταν.
Αυτά συνέβησαν χρόνια πριν
περαστική στιγμή μες στη ροή
ο πλους του «Πήγασου» οι χαμένες ζωές της νιότης
το κορίτσι με τα γράμματα
δεν υπάρχουν πια
άλλους τους βρήκε ο θάνατος εκεί
άλλους αργότερα ο χρόνος.
Θητεία στο 21ο Σύνταγμα Πεζικού, 1964
Εφήμερα όντα εφήμερα έργα
τίποτα δεν διαρκεί όσο το άπειρο
στο αναπόδραστο ξέφωτο βαδίζοντας
οι γέρικοι άνεμοι τον προσπερνούσαν
μακριά ένα ακορντεόν έπαιζε
για όσους είχαν πεθάνει
μπορείς να ζήσεις και έξω από τις μέρες σου
όταν έχεις ένα φως στην καρδιά σου.
Ο ποιητής
σε αβέβαιους δρόμους
καταποντισμένος
αόρατος μύστης στο αποτυχημένο ποίημα της καρδιάς
αρχή και τέλος από κάτι άπιαστο
συναρμολογούσε τις ανυπεράσπιστες
μαρτυρίες του σκότους του
στη χόβολη της αβύσσου
ανασύροντας γονατιστός
μια ψυχή καλύτερη από τη δική του.
Στο παράθυρο, του ανέμου η οργή
απελπισμένη κραυγή,
ανήλεη η θυελλώδης βροχή
ανάκρουσης φωνή
και μία γλυκιάς νοσταλγίας μορφή,
ελεύθερη ψυχή,
υπέρλαμπρη στην ξαφνική αστραπή,
στη λάμψη της εσύ.
Πεισματάρα η φύση και σκληρή,
του ανέμου η οργή,
πόνος, δάκρυ και λαλιά θλιβερή
η θυελλώδης βροχή,
ανυπόταχτοι χρόνοι και καιροί
ενθυμήσεις εσύ,
στο γυμνό τζάμι σκιά σκοτεινή,
η προσδοκία θαλπωρή.
Κατατρεγμένη σκέψη χωρίς δισταγμό
με χέρι στιβαρό,
θρύψαλα το τζάμι με αναστεναγμό
και το αίμα πηχτό,
στ’ απόμακρα του χθες εσύ κι εγώ
πριν το χωρισμό,
αγάπης φιλί σε κομμένο ανθό,
αγκάλιασμα στερνό.
Η θλίψη στον ανίερο μαρασμό
αδυσώπητο κενό,
ασέληνη η νύχτα, κρίμα κρυφό
το όνειρο το σεπτό,
η θωριά σου καντήλι σβηστό
στης ζωής το ναό
και πού να σταθώ και πώς να σε δω
πίσω από τζάμι γυμνό.
Σε περισπούδαστους καιρούς και εποχές δικαιωμένες
με συστάσεις, υποδείξεις, αναγκασμούς και απειλές,
εκεί όπου οι σκιές δογμάτων, ρητών και σοφιστείας
γίνονται τρόπος σπουδής και εφαρμόσιμης συνταγής
για μια εφήμερη προσδοκία και εντελλόμενη συμπεριφορά,
συνθέτουμε μια ρηχή και ασπούδαστη καθημερινότητα,
πρεσβεία στην ευπείθεια και συνύπαρξη στην ομοδοξία.
Με ανυπόκριτους λογισμούς και μνήμες προικισμένες,
στην αναρώτηση για τις συνήθειες και τις κοινές λατρείες,
στην ιστορία καταφεύγουμε διέξοδο κι απάντηση να βρούμε
σ’ αυτήν που έρευνας ιερείς ιχνηλάτισαν και βρήκαν
σε κώδικες βαθιά μυστικούς και πολυσέλιδες βιογραφίες,
ωραιοποιήσεις, μεταφορές, σχήματα και συμβολισμούς,
αιτιολογίες να έχουμε κι εμείς στους συμβιβασμούς μας.
Η πλουραλιστική συμβίωση ως εχέμυθη αναγνώριση
σε μια κοινωνία ασφαλή με συνείδηση του χρέους,
χωρίς κρησφύγετα αναγκών και καταφύγια επινοήσεων,
με ώριμες παραδοχές, συμφωνίες και αντιστίξεις,
μένει αποζήτησης μορφή και ανεπάρκειας ύστερη γραφή,
ακολουθία συμβατή με εύπεπτες ρήσεις και ευχολόγια
στους ήχους της παράδοσης και της αλληλουχίας.
Στης αυταρέσκειας την οίηση και την εγωπάθεια,
με συνέχεια και συνέπεια σε αναδρομές και επιδείξεις
και τον εφησυχασμό αποδοχή ασφάλειας και τάξης,
βρίσκουν επίκληση και στέγασμα αυτόκλητοι σωτήρες
ως μέντορες και ταγοί, επίδοξοι και σώφρονες ηγέτες,
με γαλαντόμες ρήτρες τιμής, ισότητας και δικαιοσύνης
την απότοκη αγωνία μας σε σιωπή να φαλκιδέψουν.
Αντίπαλός μου πάντα η λευκή σελίδα.
Ξέρω πως της αξίζουν άλλες λέξεις,
άλλα νοήματα, άλλη τέχνη.
Ξέρω πως της αξίζει μεγαλύτερο βάσανο,
περισσότερη αλήθεια.
Πόνος που δεν υποφέρεται
η αδυναμία μου ν’ ανταποκριθώ
στις δικαιολογημένες της απαιτήσεις.
Ανάξιος να διαβάσω τι μου γυρεύει
ακόμα και μια λευκή σελίδα.
Τείχη υψώνονται
Στων καιρών το γύρισμα
Κι αν ξέρεις πες
Ποιοι αληθινά οι μέσα
Και ποιοι άραγε οι έξω
Ρήγματα βαθαίνουν
Στης Ιστορίας την κλειστή στροφή
Κι αφού ξέρεις πες
Ποιοι τον ουρανό κοιτούν
Και ποιοι άραγε τον βούρκο
Ως ξεχωριστός
Τον κόσμο χώρισες
Πόλη που ζεις βουβά, αμήχανα τον θάνατό σου
Των ανθρώπων οι αγάπες
Στοιβάζονται σε κάθε ζεστή από τη χρήση γωνιά
Κάθε μέρα ένα βήμα προς το τέλος
Μοίρα κοινή με το άμοιρο κοινό σου
Μήπως ο θάνατος δεν είναι για σένα;
Εσύ χάιδεψες κάθε έρωτα την ανάσα
Εσύ ποτίστηκες με κάθε αποχαιρετισμού το δάκρυ
Εσύ παρηγόρησες κάθε μοναξιάς την παραίτηση
Μήπως το τέλος δεν είναι για σένα;
Με υπομονή αγκάλιασες κάθε προσπάθεια
Να διεκδικήσουμε ύπαρξη στη δική σου ανυπαρξία
Το μέλλον σου ήρθε τώρα
Δεν το περίμενες
Μα για το μέλλον δεν είναι ποτέ νωρίς
Δεν είναι ποτέ αργά
Πόλη που και τη δική μου λαθραία ζωή δέχτηκες
Σου απευθύνομαι
Σου υποκλίνομαι
πως δεν σε ενημέρωσα,
πως δε σε πληροφόρησα
επαρκώς·
όλα στο χώμα επιστρέφουν,
εκεί τελειώνει το ταξίδι.
Από τον τάφο σου μιλώ,
μήνυμα- επιβεβαίωση
Σου στέλνω·
δυο λέξεις μόνο
προτού προλάβει και με λιώσει
η αποσύνθεση
/////
Τίποτε δεν συγκράτησε
η πόλη·
χείμαρρος ορμητικός
παρέσυρε τα πάντα.
Μόνος και ξένος
έμεινε
στο ίδιο του το σπίτι
Κλαδιά
φορτωμένα ελιές
ο κόσμος σου`
ελαφρά τον τινάζεις
και γεμίζουν τα χέρια
καρπούς
*
Ρίζωσα
στα στήθη σου
πλουτίζω
απ’ το χυμό σου
*
Σαν τριαντάφυλλα
τα μάτια σου,
αιμάτινα`
όλο φωτιές
*
Κεριά που ανάβουνε
τα μάτια σου
τη νύχτα
*
Τα δυο σου μάτια
φάροι
που φωτίζουν
το σκοτάδι
