Φύσηξε Απρίλης
Ντύθηκε παντού
Ξανθός και μυρωδάτος
Χαμόγελα και πονηριές
Ως κάτω από τα σύννεφα
Μας ομορφαίνει.
Απρίλη φύσηξε άφοβα έως να
Μαδήσουμ’ ένα – ένα φυλλαράκι.
Μήπως πετάξουμε κείνη την ώρα
Που δεν θ’ ανθίζει όλη η πλάσις
Κι όλες τις άσπλαχνες στιγμές ίσως αφήσουμε
Απ’ το πετσί χόρτο ξερό της γης μας.
Κρατώντας μόνο της ψυχής μιαν Άνοιξη
Νεφελωμένη ημέρα.
Αγγίζω τ’ ακροδάχτυλά σου.
Παγωμένα.
Ηδονικά γλείφεις πληγές ενώ
ράβω απαλά
στο στόμα σου φιλιά.
Πηδώ στον ουρανό μου
σε άλλην άλληνα ζωή.
Αδιόρατη συνείδησης φωνή.
Η καλύτερη αγάπη
πάντα είναι της ψυχής
Πέταξες το μαντήλι
απ’ το τσεπάκι.
Χρώμα άλλαξες
στο χθεσινό σακάκι.
Καινούργιες έβγαλες
φωτογραφίες για
να θυμάσαι τις στιγμές.
Σε έναν ουρανό
κάρφωσες το φεγγάρι.
Έβαλες τις σιωπές
την νύχτα να φωνάζουν
Όλα επιμελώς τα διεκπεραίωσες
μ’ αυτό που δεν μπορείς ό,τι κι αν γίνει
να μας αλλάξεις είναι την ψυχή.
Απ’ τα πόδια μ’ έσυραν και τον λαιμό μου έδεσαν.
Μια σκουριασμένη αιωνιότητα τις καρωτίδες μου εξωθούσε.
Στα μηνίγγια μου το αίμα μου μιλούσε
λέξεις που δεν θα μου συλλάβιζε ποτέ κανείς.
Με τσακισμένα γόνατα κι αγκώνες
έγλειφα από έναν κουβά νερό
που από καιρό είχε πεθάνει.
Με της γλώσσας μου την άκρη στράγγιζα
επιβίωση, ανακατεμένη με ψόφιες μύγες,
αναποδογυρισμένα έντομα,
τρίχινους σβόλους που έφερνε ο αέρας.
Συριγμοί μου σκίζανε τα σπλάχνα
μέχρι που ’μαθα ότι για να τους δώσω τέλος
το κεφάλι κι άλλο έπρεπε να σκύψω, σανό να καταπιώ.
Με ξεραμένα χόρτα ανόητα
ανάθρεψα την ύπαρξή μου.
Τη στιγμή που το φως μου ράγισε
το σκότος της αβύσσου,
γεννήθηκα γη που κόχλαζε ζωή.
Τότε οι επικυριάρχοί μου ηδονίστηκαν
καθώς ονειρεύτηκαν την ψυχή μου
να στραγγίζει στην άκρη κάθε μαχαιριού.
Τι κι αν είμαστε υπάρξεις καμωμένες από φως
-κι αναγνωρίζουμε
φως μονάχα-
κι όλη η απόσταση ανάμεσά μας
ονομάζεται σκοτάδι;
Φως εν αρχή και δάκρυ
αγέννητο στις κόγχες των ματιών σου
κάπου χάθηκες
και χάθηκε κι ο δρόμος
σκηνοθετείς πάλι από την αρχή
την αναπαράσταση του αθέατου ταξιδιού
από το χάος στον έρωτα και τη μοίρα
χαράζεις το όριο
τις τρεις πρώτες νότες
πρελούδιο σε λα μινόρε
Από τα χλωμά νερά της λήθης
μια στιγμή αέρινη
έτοιμη να διαλυθεί στο φως
δάκρυ εγώ φωνήεν
στις χορδές της άρπας συλλαβή της αγωνίας
άθυρμα στη δοκιμασία των χρωμάτων
μεταμορφώνομαι
κόσμημα και νιο φεγγάρι
πίσω από τα σύννεφα της σκέψης σου
ανατέλλω και ο ουρανός σου πλημμυρίζει
αντιφεγγίσματα
αδικαίωτων στιγμών
Δέσμη φωτονίων επί του ύδατος ορθρίζει εκ νυκτός μια σταγόνα μια νότα παίρνει φως κίνηση αργή τελετουργική στους ανέγνωρους ρυθμούς του σύμπαντος απ’ αυτήν φωτίζεται μια άλλη κι ύστερα άλλη η σκέψη ρέει ανακαλεί το άνυδρο τοπίο απολύει στον αέρα τα πάθη της μια λάμψη όλα μια εύθραυστη στιγμή η γέννηση
Ένα τετράγωνο
κάδρο κενό
ένα ερωτηματικό
ένα ξυλάκι κανέλας
ένα κλειδί του χαμένου σπιτιού
από σκουριασμένο σίδερο
τα φυλαχτά της
ο τοίχος
στο χρώμα της γης
ασφαλές, μητρικό, σιωπηλό
όλα όσα συμβαίνουν εκεί είναι κόσμος
ό,τι ποθεί η ψυχή
και σχεδιάζει είναι κόσμος
η σιωπή της
να συντονιστεί με μιαν άλλη
από το ρήγμα κρινάκι της αρμύρας
ο λόγος
ένα τετράγωνο
ένα κλειδί
ένα ερωτηματικό στο λαιμό της κρεμασμένα
μενταγιόν μαγνήτης
προσανατολίζει το βλέμμα
να διασχίσει την απόσταση
μέχρι τον άγριο κήπο της καρδιάς της
πρόσωπο παιδιού
κορμί ανάλαφρο, μίσχος που ισιώνει
να χαιρετήσει τον ήλιο
κάθε φορά σε άλλη πόλη
στα χνάρια του χρόνου κεντάει
φύλλα πλανόδια μαντείες του αιθέρα
σε κάθε τόπο πλάθεται και γεννιέται εξαρχής
καθρεφτίζει στο σώμα του
τα αντιφεγγίσματα της δικής της μεταμόρφωσης
Την είδα στο λυκόφως
μιας καλοκαιρινής μέρας
η άγνωστη αιχμάλωτη της σκιάς μου
μου χαμογελά
στο άδειο κάδρο.
Κατεβαίνει τη στενή σκάλα
φωτισμός ελάχιστος τεχνητός
ψηλαφεί με δέος τις πέτρες
δοκιμάζει την ηχώ
ο τρόμος εδώ υποβάλλεται.
Ανακαλεί την αναγνωστική εμπειρία
ζητά τη συνδρομή της εις μάτην
περιμένει ένας ίσκιος να φανεί.
Απορεί κι ας στην πραγματικότητα γνωρίζει.
«Απέσβετο η ισχύς του χώρου».
Οι νεκροί δεν πλησιάζουν πια
το ιερό στην περιέργεια αντιστέκεται.
σε κλωστή μεταξωτή
στην ανέμη τυλιγμένη
μύθων αποκυήματα
ρήματα βήματα
πάνω εκεί
Σκοτώνουν ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι.
Το δικό μας αγόρι, το παιδί του κόσμου.
Επειδή επέμενε να ζει στον κόσμο των παιδιών
και η εξουσία δε συγχωρούσε παρατάσεις στη χώρα των ονείρων.
Ήταν επικίνδυνο. ]
Αγόρι μου,
που σε μεγάλωνα με πεθυμιές κι ανάσες
κι ονειρευόμαστε μαζί στου ήλιου το κατόπι,
να ’ναι η ζωή σου ανατολή κι οι μέρες σου δοξάρι,
πώς έγινε και βιάστηκες στο λιόγερμα να φτάσεις,
χωρίς σεργιάνι στην αυλή, στου κόσμου τα περβόλια,
χωρίς αγνάντιο σε στρατί ψηλά από παραθύρι!
Αγόρι μου,
στο ματωμένο στήθος σου, στα σφαλιστά σου μάτια,
σημάδεψαν το όνειρο τ’ αβόλευτο της νιότης,
αυτό που εγώ ζωγράφιζα και θέριευε σε σένα,
να μας νυχτώσουν την ψυχή, το νου να μας φοβίσουν,
της μέρας γύρισμα ζεστό να μην αφουγκραστούμε,
γιατ’ είναι η ζωή μας μέτρημα και οι καιροί δικοί τους!
Αγόρι μου,
οργίστηκαν οι γειτονιές και πλάτυναν οι δρόμοι,
ανέσπερο φως σε έδειξαν, παιδί του κόσμου σ’ είπαν.
Πού νa ’βρω κουράγιο να τους πω, σοφία να μαρτυρήσω,
πως κάθε μέρα πέθαινες στη μοναξιά μαζί τους,
πως κάθε πρωί και μια βολή κι απόγνωση η νύχτα
γιατ’ είναι πολλοί αυτοί που ως λάφυρο θα σε πανηγυρίσουν!
