Ο ΞΕΝΟΣ / Σαραντάρης Γιώργος

 

Από σιωπή σε σιωπή
ο ουρανός διάγει
τα χρόνια-
όμοια με άνθρωπο
που γνωρίσαμε παιδιά
που λησμονήσαμε
δεν ξανανταμώσαμε
πια.

ΕΥΧΗ / Σαραντάρης Γιώργος

 

Όλα απονήρευτα
να πούνε δίχως λάθος
από το θάνατο αρχινώντας
τη μοίρα μας
που την έγραψε ο Θεός
στο ανεύρετο βιβλίο του

Ν’ αφηγηθούνε
τη μεταθάνατο ζωή μας
όταν τα επίγεια δάκρυα θα στειρεύσουν
και πρόσωπα και πράματα
ουράνια θα πηγαίνουν
προς κάποιο τέλος και κάποιαν ευτυχία.

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΔΕΝ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΠΟΤΕ / Σαραντάρης Γιώργος

 

Ο ουρανός δεν απουσιάζει ποτέ.
Μαζί του θα ‘σβήνε η ζωή
θα ‘σβηναν τα θαύματα.
Η γης θα νέκρωνε.
Ο ουρανός μόλις φοβάται
την αιωνιότητα·
αλλά το φως του δεν το δείχνει-
η δυσπιστία του χρόνου
η δυσπιστία μας
τρέφει υποψίες
και φανερώνει αμφιβολίες,
μορφή σύννεφου
μορφή βροχής…

Χαικου της ποιήτριας Ασημίνα Ξηρογιάννη

 Κορμοί στο δάσος

Γυμνή είναι η λύπη

Έρχεται βροχή.

❧

Νεκρική σιγή

Βουβό το χώμα! Έλα!

Κρυώνει η ψυχή.

❧

Φύλλα ξερά

Η αγάπη κιτρινίζει

Νωρίς νυχτώνει.

Ασημίνα Ξηρογιάννη

'' σελήνη αθρόα'' / Θεοδοσιάδη Σοφία

Βαθειά μεσάνυχτα γκρεμίζονταν το όνειρο

στης ''Όστριας'' τη σκοτεινή γωνιά..

κι επάνω στην τρισέρημη αμμουδιά

σελήνη αθρόα εζωντάνευε το μύθο σου..

γιάτρισσα η ακρογιαλιά..γλυκύς ο μισεμός σου..

τα κατακάθια της ψυχής μας εβουλιάζαμε

του έρωτά μας τις αμαρτίες τις κρυφές

ξεπλέναμε..λούζαμε στα νερά της..

στο αντάμωμα του αποχαιρετισμού

βαθύ Φθινόπωρο εμήναε

το πρώιμο πρωτοβρόχι.

στα αναπάντεχα..παράφορα η τόλμη σου..

εστάλαζε σαν λάδι στο καντήλι..το κορμί μου.

στο λάγνο της ψυχής..φιλί ζωής ταξίδεψες..

στα πλάνα Καλοκαίρια που μας ένωσαν

αλλάξαν χρώματα οι ζωές μας..

πλατύνανε οι θάλασσες..ταξίδεψαν μες στα νερά

τα απαγορευμένα μας..τα λόγια τα κρυφά μας..

'' σελήνη αθρόα'' - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

https://aromasofias.blogspot.com/2020/09/blog-post_63.html

ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.. / Παρέλης Στρατής

Απαλή που σκαρφαλώνει χλόη πάνω απ’ τους τάφους και στο κοιμητήριο

μεσάνυχτα φεγγάρι από πάνω ακούγεται

και γλυκό και άπονο.

Οι νεκροί αλλάζουν πλευρό τα καντηλάκια τους

γέρνουν προς το γαλήνης μέρος κι ύστερα

να βλέπεις τον άνεμο βιαστικό

να μπαίνει μες το χοϊκό του σκάφανδρο.

Μυρίζει αγγέλου σώμα!

Λίγο η σιγαλιά

λίγο το που φυλάει απόκοσμο

κυπαρίσσι μυτερό ξύνει γαλαχτωμένο ουρανό

και ρίχνει έν’ άστρο.

Άηχες συγκυρίες!

Τρίζουν θεμέλια της γης κι ο δραγουμάνος ψίθυρος

κομίζει τον μεταφρασμένο του ύμνο.

Ένα ή δύο που ξυπνήσανε παιδιά.

Έφυγαν το λοιπόν νωρίς κι ούτε που πρόλαβαν να ζήσουν το κορμί γυναίκας!

Απόηχα ακούγεται έως εδώ η ομορφιά της

και να χαθούν μέσα στο απύθμενό της σώμα, μετερίζι μοναξιάς

που πολεμάς καλύτερα τον χάρο.

Έφυγαν νωρίς…

Τώρα θα πίνουν το αμίλητο νερό. Και μόνο οι μάνες τους θα έρχονται να κάνουν

μαύρα δάκρυα.

Αλλά εκείνοι θα γυρνούν μέσα σε άδειες νύχτες.

Απαλή που σκαρφαλώνει χλόη πάνω απ’ τους τάφους και στο κοιμητήριο

μεσάνυχτα φεγγάρι από πάνω ακούγεται

και γλυκό και άπονο…

ΩΡΙΜΟΤΗΤΕΣ / Αλεξανδρής Γιώργος

Τον έσμπρωξαν στο περιθώριο ο χρόνος και η ζωή,

την ώρα που δαψίλευε ωριμότητα στον κόσμο

κι απόμεινε σκεφτικός ν’ ανακαλεί και να ερμηνεύει

μέρες και πρόσωπα γνωστά και μια ζωή στρογγυλεμένη.

Κατανοούσε βεβαιότητες και εξίσωνε αγωνίες,

αμφισβητούσε αλήθειες και δίκαζε προθέσεις

κι ανίχνευε στη συμμόρφωση και την ανυπακοή,

κρυφά ελευθερίας θέλγητρα και αυτονομίας πάθη.

Ώριμες πράξεις η ζωή,χωρίς ρωγμές ο χρόνος

και οι διαστάσεις του μικρές,ίσαμε τη δημιουργία,

για να χωράει η αρετή, του χαρακτήρα οι μεταπτώσεις,

δασκαλεμένη πρόβλεψη και ωριμότητα ιστορίας.

Υπέκυπτε κι η λογική στον πειρασμό των θαυμάτων,

τακτοποιούσε δόγματα και οφειλές, επόπτευε μεγαλεία,

ώριμο λόγο άρθρωνε, φυλλομετρούσε ιδέες

και ησύχαζε τη συνείδηση στις κοινές παραδοχές.

Τώρα που στοχάζεται την τάξη ως πλάνη και αγυρτεία,

πώς θα ’ θελε ν’ αφεθεί σε υπερβολές και υστερίες,

σοφότερος να παρασυρθεί σε λάθη και παραλείψεις,

και τη δική του ωριμότητα χωρίς σχήμα να βιώσει.

Γ.Α.

Από τη συλλογή " ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΕΙΣ"

[Κάποιοι πληγώνονται]Πελεκούδα Γρηγορία

 Κάποιοι πληγώνονται

από αγάπη ακατανόητη

και άλλοι από ευτυχία

γράφοντας ατέλειωτα

ποιήματα

και κάποιοι πετάνε

σε αιώνια αναζήτηση

να την βρουν στο σύμπαν.

Γλιστρούν αόρατοι

σε ουρανό γεμάτο είδωλα

σε χρόνο που πέρασε

εξαφανίζεται πεθαίνει

ανακυκλώνεται

στο τώρα χάνεται.

Καθώς ένα άστρο

ταξιδεύει με ταχύτητα

στο φως οριζόντια

μέχρι το φως να θαμπώσει

στο δικό μου παρόν

της ύπαρξης το φεγγάρι

μετράει τους αναχωρητές

του συστήματος

αυτούς που αντιστέκονται.

Όχι μόνο δεν σιωπούν

αλλά υπερασπίζονται

την εμπέδωση αυτού

του βάρβαρου συστήματος

είτε γιατί προέρχονται

από τα σπλάχνα του

είτε γατί υπηρετούν

την άρχουσα ελίτ.

Εγώ ανήκω σ΄αυτούς

που αντιστέκονται

ένας απλός κομπάρσος

εκεί που μόνο ένα δένδρο έμεινε

και χάθηκε το δάσος,

το θέμα δεν είναι να αναζητήσεις

καινούργιο τοπίο

αλλά να έχεις καινούργια μάτια.

Έφυγα...

Γρηγορία Πελεκούδα

ΑΥΤΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ / Οικονόμου Λ. Γιώργος

 

Τι όμορφα που ζουν
οι αγαπημένοι μες στις φωτογραφίες
κι ας στάθηκε σκληρός ο χρόνος μαζί τους

αυτοί εξακολουθούν
να σηκώνουν ψηλά το ποτήρι
αφήνουν το χαμόγελό τους ακέραιο
φέρνουν μια στροφή στη μέση της πίστας
με το αγαπημένο τους τραγούδι

Περήφανοι μ’ ένα λουλούδι στο στόμα
ξέροντας καλά πώς να κρατούν
έξω απ’ τη φωτογραφία
τα σφάλματα

που τους ακρωτηρίασαν

ΘΗΤΕΙΑ / Οικονόμου Λ. Γιώργος

 

Κάθε βράδυ
δυο με τέσσερις
νούμερο γερμανικό
ξύλινη σκοπιά

Μια νύχτα
τρόμαξε πολύ
τη γκρέμισε ο αέρας
φοβήθηκε για Τούρκους

μα ήταν μόνο ο αέρας
πήρε και σήκωσε ψηλά
χρόνια ισόβιας θητείας