Τούτος ο τόπος είναι μεγάλος,
έτσι όπως από παλιά φημολογείται.
Δεν τον ορίζεις με σύνορα και χάρτες
ούτε τον προλαβαίνεις με ταξίδια και περιγραφές
κι ακόμη δυσκολότερο να τον διαβάσεις
σε σημαδεμένες εποχές ιστορίας,
γιατί η κλειστή απεραντοσύνη του
είναι αγέρι του νότου από γόνιμες θάλασσες,
γέννα του βορρά από θυμωμένους ουρανούς
κι έρχεται μπροστά από το χρόνο
κι απ’ όλες τις γενιές που ακολουθούν.
Τούτος ο τόπος είναι ανθρώπινος
έτσι όπως από παλιά αναγνωρίζεται.
Δυο δρασκελιές ασυμμάζευτη γειτονιά
και μια οργιά αφύλαχτο καταφύγι,
να φτάνει η ανατολή γερόντισσα στους καημούς της
κι η δύση ξιπασμένη νια στον αυτισμό της,
κι ακόμη δικαιότερο του αληθινού,
πόρτα ανοιχτή στο άναρχο και το συνειδητό,
με την ανθρωπιά διάφορη από τη βία της τάξης
και την απείθεια στα μικρά και τα φτωχά,
φιλότιμο χωρίς ύστερα και προβολές στο μέλλον.
Από την παραδοχή της στυγνής πραγματικότητας
ως την επιλεκτική αμφισβήτηση και άρνηση,
η κάθε συλλογική των συμβιβασμών συμπεριφορά,
επινόηση είναι του ψεύδους και της αλήθειας
και τεκμήριο φαντασίας σε προσωπικές αξίες.
Σοφίας πρόκριμα είναι τα ευδόκιμα ρητά,
η εμπειρία κίνητρο κι αυτή στις αποφάσεις,
η αποξένωση αγκίστρωση λιτής λειτουργίας
και η παραίτηση λύτρωση απλή της σιγουριάς,
με ύφανση από κοινού αισθημάτων και λογισμών.
Η καθημερινότητα ενδελέχεια αφορισμών,
επιδοκιμασία συντελεστών και διαφάνειας
με όρους ευσύνοπτης υστερογραφίας
να είναι η ικεσία πρόσταγμα και απαντοχή,
μιας άλλης δόκιμης αρχής, δόγμα και πρακτική.
Με την αναγωγή των ιδεών σε πράξεις,
τα πιστεύω λάξευση του αυτοπροσδιορισμού
και ορθοπεδισμός, στις θεωρίες συνύπαρξης,
να είναι η συμπόρευση μέτρο ορθοφροσύνης
και η κοινωνία στέγασμα πληρότητας και ανάγκης.
Η παρουσία αντίθεση στο θέσπισμα του λόγου,
η αποδοχή παραίτηση από τις μνημονεύσεις
με το κατεστημένο σύμπλεγμα στις ωραιοποιήσεις,
την αναζήτηση βαθιά πλοκή στις γνωματεύσεις
να έχουν τα ρωτήματα απάντηση και τέλος.
Η συστοίχιση σε διδάγματα και αναφορές
κυκλοθυμικών καιρών και σκοτεινής ιστορίας,
παραίτηση είναι από το βούλευμα της αλήθειας,
εμπέδωση της συνήθειας και της μαρτυρίας,
να είναι η ομοιότητα καινοφανής και θελκτική.
Ξύπνησε με την ίδια αγχωμένη γραβάτα στο λαιμό του
μέσα σε καταρράκτες Ανασφάλειας
αν η επιχείρηση όπου δουλεύει θα ’χει βιωσιμότητα
αν ο εργοδότης του
—που όλα τα ισοπεδώνει
αλέθοντας σε υπολογιστικούς αλευρόμυλους-
τον θέσει σε αλκοολική διαθεσιμότητα.
Αν η αγορά μυρίζει υψηλή θνησιμότητα
αν θα επηρεαστεί η απασχολησιμότητα [sic]
και το ασφαλιστικό
κι άλλες παρόμοια αγωνιώδεις
πλάγιες ερωτήσεις ολικής αλέσεως.
Παράνοια αβεβαιότητας τον κυρίευσε.
Έξι καψούλια της τον παραμόνευαν στη θαλάμη
με τον παραλογισμό του ασφαλιστικού απασφαλισμένο.
Μα τι στήνεται στ’ απόσπασμα;
Για ποιον μοχθούσε τόσα κοπιαστικά χρόνια,
για ποιον εισέφερε ματωμένες κρατήσεις;
Αρπάζει τη γραβάτα, τη δένει θηλιά στην Ανασφάλεια
κι αντιστρέφει τους όρους σπρώχνοντας το σκαμνί.
Το «Αν-» κεφάλι της έμεινε να σπαρταράει αβεβαιότητα
και να στάζει «-ασφάλεια».
Αδράχνοντας αποφασιστικά τις διεκδικήσεις στο πανό
κατέβηκε στη διαδήλωση.
Δεν εκπλήσσει
που στη λήξη
κάθε διαγωνίσματος λογοτεχνίας
οι μαθητές σχολιάζουν
πως ζαλίστηκαν.
Φυσικό κι επόμενο
πρόκειται γι’ αντικείμενο
κατεξοχήν
μεθυστικό.
Της σήραγγας
η μαύρη τρύπα με ρουφά.
Μεταφορά ενέργειας.
Δεν ξέρω αν θα λιώσω
ή αν εξέλθω ζωντανός
σε σύμπαντα παράλληλα.
Ξανά στο φως.
Ξανά
στο ίδιο άγχος της πηχτής,
απόκοσμης ροής,
ξένης ροής
παράλληλων σωμάτων.
Είναι σαφές. Υπάρχουν
κι άλλα σύμπαντα.
Επακριβώς παράλληλα.
Του έλεγε να καταφύγει στην ποίηση,
γιατί μπορούσε ως μύστης να την υπηρετήσει,
στην τέχνη της να αφιερωθεί,
να λυτρωθεί στη δημιουργία
και να μεταλάβει της ζωής την ομορφιά,
στίχο το στίχο, στροφή τη στροφή
κι απ’ τη θεία τούτη μετάληψη
πολλοί πιστοί προσκυνητές και λειτουργοί να πιούνε.
Αρνήθηκε τη σιωπή, δίστασε και στον ύμνο,
γιατί η ποίηση δεν είναι του λόγου σμίλεμα
ούτε έμπνευση του απείθαρχου μυαλού.
Απέχει από την τέχνη και τη σπουδή
και δεν συνθέτει πανδαισία
ούτε έκφραση είναι και επικοινωνία.
Είναι οργή και σπαραγμός,
άλγος και ορρωδία,
κατάβαση είναι στα σκοτεινά του λογισμού,
και μοίρασμα και σκόρπισμα της ψυχής.
Είναι κραυγή απ’ την άβυσσο,
ανάστασης πισωγύρισμα,
γεννησημιού το φύτρο,
φως αστραπής που φλογίζει των αδύτων
και φαίνονται στο μεγαλείο τους,
τ’ ανθρώπινα τα πάθη.
Του έλεγε να αρμενίζει της ζωής,
με θάλασσα το στοχασμό και άνεμο το λόγο.
Οι λέξεις κόκκινα πανιά,
οι στίχοι του κατάρτια,
για μακρινά και άγνωστα λιμάνια,
για κλειστές και απροσπέλαστες ακτές.
Ανεπιτήδευτα της νύχτας αδελφοποιτοί,
το βίωσαν το ταίριασμα κι οι δυο
με ταυτισμένη σκέψη.
Γιατί η ποίηση είναι διαφυγή
και γλίστρημα στο χρόνο,
κρυφή καταφυγή κι αρμένισμα ονείρων.
Ολοφυρμός και οδύνη στ’ αδιέξοδα
και παράδοση στη μοναξιά τ’ απείρου.
Γι’ αυτό και όταν διαβάζεται,
προσωπική γραφή ομολογείται.
Της ψυχής μου το πλατύ και άδειο κατώφλι
είναι γεμάτο από το βλέμμα της απουσίας σου
και οι άρυθμοι χτύποι της καρδιάς μου
κρυφομιλητό κι αντίλαλος της γλυκομιλιάς σου.
Γέρνουν οι μέρες ανήλιες και συννεφιασμένες
στο μυστικό το λάτρεμα της ομορφιάς σου
και οι νύχτες βαραίνουν απόμακρες και σκοτεινές
στις θύμησες της μεγαλόκαρδης αγκαλιά σου.
Ροδόχρωμη φωτεινή σκιά στο περπάτημά σου
ο ζήλος της αντάμωσης και της χαράς το γέλιο,
ο κόσμος όλος διπλανός στης γης την απλωσιά
και ουράνια η στέγαση στο σμίξιμο της αγάπης.
Φωτιά στα στήθη μου το πάθιασμα της αγάπης,
δροσιά στα χείλη μου του γυρισμού ο γλυκασμός,
ο ερχομός προσκύνημα κι αγνάντι η ευφροσύνη
στο στένεμα του καιρού, στ’ απέραντο της πίστης.
Ανασαιμιά ζωής σε λαχταρώ για ν’ αναπνεύσω,
λιόφωτες στράτες να διαβώ μαζί σου να περπατήσω
στων αγγέλων τα περάσματα, σε αβάδιστα σοκάκια
και να ‘ναι η αγάπη ταίριασμα και λάμπρισμα ονείρων.
Σε θέλω ανέσπερο χθες κι αβασίλευτο αύριο,
απάνθισμα πόθων σ’ αποζητώ και μαγεία,
να είναι το γήτεμα της ζωής μοιρασιά ευτυχίας,
λατρεία στον έρωτα και της ψυχής γηθοσύνη.
