Το Αετόπουλο

Σάββατο κι απομεσήμερο,

τη στράτα για την κορυφή,

στο κορφοβούνι πήρα...

Και αφού ανέβηκα αψηλά,

αγνάντεψα στα χαμηλά,

και η ψυχή μου γιόμισε....με Απεραντοσύνη!

Έσκυψα και μύρισα το νοτισμένο χώμα,

κι αισθάνθηκα οσμή αλλιώτικη,

που ' ρχόταν απ' το σμίξιμο

της Γης με τη Βροχούλα.

Και μες της γαλήνης τη σιωπή,

απέναντι σ' ένα κλαρί,

Αετόπουλο αντίκρισα

Αγέρωχο - Καμαρωτό,

που είχε το βλέμμα Σπαθωτό,

να με τηράει...με οίκτο!

Ήτανε βλέπεις κειός ο Αετός

ο των αιθέρων Βασιλιάς,

κι Εγώ,εφάνταζα θαρρώ γι'Αυτόν,

ωσάν, της Γης εν' ανυπόληπτο σκουλίκι....

Μούρθανε χίλιοι- μύριοι στεναγμοί,

γιατί μπροστά του,

σαν να αισθάνθηκα λίγη εντροπή,

κι ένοιωσα ωσάν να έπεφτα με ορμή,

στης Ανυπαρξίας το ΄Απατο Πηγάδι!!