ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Το παράθυρο ζούσε ακόμα στο απέναντι σπίτι.

Στην ίδια θέση κολλημένο και ανοιχτό.

Το σπίτι που κοσμούσε έσβηνε με τα χρόνια

Άδειο από φωνές. Οι πόρτες χτυπούσαν μέσα στην

σιωπή, ήταν ο μόνος ήχος ζωής.

Ο αέρας σήκωνε τις στάχτες στο πάτωμα

μετακινούσε κάτι μαξιλάρια αφημένα σ' έναν αργό

θάνατο.

Το ξύλο του σάπιζε κάτω από απρόσεχτες σταγόνες

της βροχής που χοροπηδούσαν γύρω από το πόμολο.

Τη μέρα που ήρθαν οι μπουλντόζες για κατεδάφιση

το παράθυρο έπεσε πρώτο. Οι σταγόνες πάνω του

έμοιαζαν με δάκρυα.

Θα μου λείψει αυτό το παράθυρο που δεν είχε το

μυαλό να δραπετεύσει. Άραγε είχε ψυχή αυτό το

ξύλο; Έκανε όνειρα;

Για μένα ήταν ένας μικρός φάρος που από μέσα του

περνούσε η φαντασία μου. Του οφείλω λοιπόν μια

αιώνια καληνύχτα.

Έστω και αν κάποιοι σοφοί πουν: "Μα για παράθυρα

θα μιλάμε τώρα;"