Χάρης Ψαρράς Ανευρέσεις

«Ψεύτικη, η Τροία, αφήγηση.
Κι η Ιθάκη επινοημένη.
Κι ο Ποσειδών; Κι η εκδίκηση;
Φούμαρα. Τι απομένει;

Τίποτα!» λες. Μα αν πω «διψώ»,
γέρου τυφλού οι άκαυτες βάτοι
φέρνουν την Κίρκη, την Καλυψώ,
στ' ορφανό μου κρεβάτι.

2 ποιήματα του Ευάγγελου Καραφωτιά

 1). Ο ποιητής μύστης

των βαθιών νοημάτων

των μυστηρίων της φύσης

της ζωής και των όντων.

2). Ο γνήσιος ποιητής

είναι την ίδια στιγμή

κι ένας βαθύς στοχαστής

όχι μόνο αισθάνεται βαθιά

αλλά και βαθιά νοά.

Λιποταξία / Κώστας Τσιαχρής

 

Λιποτακτούμε από τη γλώσσα

των ανθρώπων

Πάει να πει ότι μιλάμε

Με το λάλημα του πετεινού

σε ανήλιαγα σημεία

μες στο σώμα

Που το φως δε φτάνει

Κι αν τα φτάσει

κόβουν τις αχτίδες του

δυο θηριώδη σύννεφα

τα στήθη κάθε μάνας

που μας βύζαξε

και δεν ανέχεται

το σπλάχνο της για μια ζωή

να κουβαλά τη στάμπα

λιποτάκτη

Κώστας Τσιαχρής

Ήχος κυμάτων στο φως / Σιδερίδη Γεσθημανή

Θα νόμιζε κανείς πως δειλιάζει σαν το παιδάκι που κλωτσάει την πέτρα και τελευταία στιγμή, εξασθενεί η ορμή με ένα γλυκό, συρτό ήχο που βγαίνει απ’ τα σπλάχνα μιας άλλης διάστασης. Αυτή, που συνωμοτεί με τη ζεστή λάμψη των τόξων ενός ευγενούς αστέρα. Πόσο φως άραγε αντέχεται ν’ αγαπηθεί απ’ το κύμα, διερωτάται κάποιες στιγμές ο παρατηρητής, που το κοιτά να παιχνιδίζει στην άμμο. Μαρτυρά πως, με αφέλεια ψιθυρίζει την εναλλαγή των αποχρώσεων και στις άκρες του λευκά σχήματα εναρμονίζουν τον απόηχο στο ζενίθ του. Μπορεί όμως, να μοιάζει με ένα φτερούγισμα όσο μια πεταλούδα επισκέπτεται το πλαϊνό λουλούδι ή όπως το θρόισμα ενός φύλλου που διαμαρτύρεται σαν μωρό στο ελαφρύ αεράκι. Τώρα, ένα ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων του, παφλάζει μέχρι να μουσκέψει τα δάχτυλά του, μέχρι να μετρήσει τις λευκές πιέτες αυτής της γαλήνης, που ταξιδεύει στον ήχο κι εξαγνίζει κάθε άλλη σκέψη, που ταλαντεύει μια στιγμή διακεκομμένα στο άπειρο σαν σε όνειρο. Είναι αυτή η στιγμή που επιτρέπει να συνδιαλέγεται σε κείνη την άκρη, που υφαίνει το όνειρο. Έμαθε εντέλει να ξεγλιστρά μέσα του. Έμαθε να διανύει το βάθος των στιγμών στον ήχο των κυμάτων.

Γεσθημανή Σιδερίδη / κείμενα 2014

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ / Αλεξιάδης Χρήστος

 

Μες στους εμπόρους τριγυρνάς

τον εαυτό σου για να εκτιμήσουν

μα εκείνοι μπακίρια μοναχά μετρούν

κίβδηλα θέλουν να σε κερδίσουν.

Μα αν χρυσή η καρδιά που κουβαλάς

σε χρυσοχόο να πας για ζύγι

τόσα καράτια θα σου πει

με εκείνα η τιμή θα ανοίγει.

Έτσι είναι τ' αλισβερίσι της ζωής

πρέπει να ξέρεις πόσο αξίζεις

να ξέρεις που θα πας και τι θα πεις

την τιμή της ψυχής σου να ορίζεις.

Ν' ακούω και να βλέπω... / Βρακά Στέλλα

 Ν' ακούω και να βλέπω...

Αυτές οι πάντα πεινασμένες

αισθήσεις,

μου αποκαλύπτουν

την ομορφιά,

και το ταξίδι του ανθρώπου!

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω,

την πρώτη ανάσα του ήλιου,

τα δέντρα,

τα λουλούδια,

την θάλασσα!

Αυτή η ώρα του όρθρου,

μοναδική κι απίστευτη,

με τα πουλιά στους ήχους

και την όραση

στον όμορφο κόσμο

της Δημιουργίας.

Αντίκρυ στην θάλασσα

και στο βουνό

λαμπαδιάζει η αιωνιότητα.

Αέναη ομορφιά,

ας μου ξεφεύγει το νόημά σου

ως τώρα,

θα προσπαθώ συνεχώς

να το ανακαλύψω,

την ώρα του όρθρου,

και την ώρα του εσπερινού.

Κι αν την νύχτα συλλογιέμαι

την άβυσσο...

σαν ορθρίζει

λαχταρώ να μην χάσω,

ούτε το τόσο δα της ζωής,

να ξοδέψω τον χρόνο μου,

να τον σπαταλήσω στην ομορφιά,

πιστή σ' ό,τι αισθάνομαι,

σαν προσταγή,

σαν χρέος,

κι ας αναζητώ με κατάφωρη αγωνία,

την ανεύρετη έκφρασή μου.

~Στέλλα Βρακά~

Στη μνήμη του Άλκη / Διονυσία Ζήκα

 

Χαικού από τη Διονυσία Ζήκα

 Μια αγκαλιά σου

γλυκό καταφύγιο

φωλιά αγάπης

Μισά φιλιά στο μάγουλο / Μαυροθέρης Μιχάλης

 

Αγκαλιασμένοι κι ενωμένοι

πρώτα μες στην βροχή

για μισή ώρα

κι έπειτα μες στ’ αυτοκίνητο

 

να σε φιλώ στο μέτωπο

και στο μάγουλο

τρία μόλις εκατοστά μακριά

από τον παράδεισο

ΓΥΜΝΟ / Αλογοσκούφη Κασσάνδρα

Μνήμης Γιούλης Βρανά

Της άρεσε να γδύνεται όσο αυτός έπινε τον καφέ του διαβάζοντας εφημερίδα στο απέναντι μπαλκόνι. Σαφώς και ποτέ δε διάβαζε τον κίτρινο τύπο. Απολάμβανε όμως τη γαλάζια γυναίκα που κυμάτιζε αλμύρα σε κάθε κίνηση της πορφυρογέννητης κόμης της. Τού πήρε χρόνια να καταλάβει ότι ο πίνακας που θαύμαζε ήταν μια απλή λαϊκή κουβέντα.

In Paris / Δρόσος Ευάγγελος

τις πρώτες μέρες του χρόνου μέχρι τα Φώτα δραπέτευσα με την Emily

in Paris

χωρίς φυσικά να το μοιραστώ με τους φίλους μου ή με τον κ. Χάρη

(τον ακούω ήδη να μιλά μέσα από τα γυαλιά του για ανόητο σενάριο και

κοινωνιολογική  προσέγγιση τύπου διαφημιστικό σποτ) αυτό ακριβώς όμως

αγόρασα

τα όμορφα ρούχα την ανεπιτήδευτη πολυτέλεια το φαγητό το κρασί

το Παρίσι την ξεγνοιασιά μιας ζωής ψεύτικης άλλων το φως

την απόσταση

Ναι κ. Χάρη είδα και το Passing στο Netflix αλλά ήταν υπερβολικά

ασπρόμαυρο

κι αυτές τις μέρες everything is black and white

Μισά φιλιά στο μάγουλο / Μαυροθέρης Μιχάλης

 

 

Αγκαλιασμένοι κι ενωμένοι

πρώτα μες στην βροχή

για μισή ώρα

κι έπειτα μες στ’ αυτοκίνητο

 

να σε φιλώ στο μέτωπο

και στο μάγουλο

τρία μόλις εκατοστά μακριά

από τον παράδεισο

Αιώνια αρχή / Τάπτος Νικηφόρος

Αστροστάλαχτη πορφυροστολισμένη.
Είμαι το κύμα και είσαι το ακρογιάλι που φιλώ,
άλλοτε γλυκά και άλλοτε με την ψυχή πυρακτωμένη.
Οι λυγερόηχοι των κυμάτων σου λένε σ ‘αγαπώ.

Οι κρινόλευκοι αφροί μου σε χαϊδεύουν
και η αλμύρα μου κολλά πάνω σου παθιασμένα.
Τα χείλη σου ως ροδοανθός με μαγεύουν
και στα φιλώ με τα δοξαστικά κεριά αναμμένα.

Είσαι της ψυχής μου ο πλατύς και απέραντος ουρανός.
Το φεγγοβόλο άστρο που με γαληνεύει.
Θέλω το γαλανό του απείρου μαζί σου ως Ιανός
και εσύ το μύρο της Μαγδαληνής που αιώνια με αρχινεύει .
Νικηφόρος Τ.

Το αθέατο νήμα /Τέμβριου Αθηνά

Η παρακμή και το σκότος καταπονούν

κι όσους τα σκόρπισαν κι ας μην το ξέρουν.

Όλοι δεμένοι μ’ ένα αόρατο νήμα

μοχθούνε να ζήσουν μ’ αγάπη ή δίχως αγάπη.

Οι δεύτεροι πεισματικά το τεντώνουν,

ματώνουν τα χέρια, μ’ αυτό δεν κόβεται.

Σαν το αφήσουν, πέφτουν, τσακίζονται

μα αυτό παραμένει δυνατό με ελπίδα

να θυμίζει βροχή μετά από αλκυονίδες μέρες.

Αν βρέξει πολύ τα σπαρτά καταστρέφονται,

αν δεν βρέξει ξεραίνονται∙ μέτρον άριστον.

Με τ’ αθέατο νήμα ότι δίνει κανείς παίρνει,

ακόμα και το δέντρο απέναντι στο μικρό πάρκο.

Πίνει βροχή και γλεντά το φως για να δώσει πνοή,

καρπό, τη συνέχεια, την έμπνευση στον αιώνιο ζωγράφο,

στο μουσικό π’ αγκαλιάζει τον ήχο άδολα,

στον ποιητή π’ αναζητεί ένα δέντρο γνώσης

στην απόγνωση για να γύρει στον ίσκιο του.

Αρκεί άραγε ο στίχος για να δώσει παρηγοριά

στον Προμηθέα που δίκαια μετάνιωσε;

«Προμηθέα κόψε το νήμα της μοίρας».

Αθηνά Τέμβριου, "Ήλιος και Άνεμος"

Ο ελεγκτής ή, ο κύριος ελεγκτής έρχεται!/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Καλά· πού βρέθηκε κι αυτός,
έτσι απροειδοποίητα, στα πόδια μας;
πολύ περίεργος τύπος, ο Τύπος!
σου’ χει κι ένα σουλούπι ασουλούπωτο
που λες꞉ ‘’θεέ μου, από ποιο πανηγύρι
μας τον φέραν’’!
Λέει, πως εκπροσωπεί την τάξη των ελεγκτών!
καλά· σιγά τα ωά!· μη μας πάρουν
και τα σύγκρυα,
που θα περάσουμε από έλεγχο!
Τώρα, τι να ελέγξει ο ανθρωπάκος,
που τα πάντα βρίσκονται υπό διάλυση!
μόλις κάνει πως πέφτει στα στραβά μας,
του βάζουμε
την τρικλοποδιά και τον ξαπλώνουμε κάτω
φαρδύ- πλατύ, να μείνει ξερός·
μόλις του μυρίσει ψοφίμι,
τον πνίγουμε στ’ αποσμητικά,
να του φύγει κάθε υποψία περί πτώματος,
ταριχευμένου ή αταρίχευτου.
Βέβαια, κάποια στιγμή κάτι θα ξεχειλίσει
από τα ποδάρια μας·
κάτι θα πέσει κάτω από τη μύτη μας,
ίσως κι η ίδια η μύτη μας, όσο και να λάβουμε
τα μέτρα μας·
δε μπορεί ο άνθρωπος, όσο τύφλα
και να είναι από πονηριά,
κάτι θα του σφυρίξει στο αυτί·
κάτι θα του ανάψει κόκκινο
και τότε θα βαλθεί, ν’ ανοιγοκλείνει συρτάρια,
θα κατεβάζει φακέλους, θα μας κάνει
φύλλο και φτερό.
Τότε, δεν αποκλείεται να το δούμε,
να βουτά και με τα τέσσερα στη λάσπη·
και με τα τέσσερα θα ξεπετά τη λάσπη
από πάνω μας, να βρει το ψοφίμι,
που τόσο τέλεια κρύβουμε κάτω από το χαλί μας,
κάτω από το δάπεδο μας, κάτω από τη μάσκα
με τα ωραία χαρακτηριστικά μας.
Όσο ηλίθιος και μη μου άπτου και να είναι,
δε μπορεί να μην υποψιαστεί πως, εδώ
κάτι καίγεται꞉
ο καπνός που βγαίνει από τις χαραμάδες
του κορμιού μας,
ο καπνός που τόσο πυκνός και σκοτεινός
εξέρχεται από
τα βάθη των εγκάτων μας, είναι μάρτυρας
πράξεων ακατονόμαστων·
έργων που δε μυρίζουν πάστρα και γυαλάδα.
Βέβαια, θα προσπαθήσουμε να τον
παραπλανήσουμε·
θα τον πάρουμε από το χέρι,
να του δείξουμε, ό,τι μας περιποιεί τιμή·
ό,τι δεν αποκαλύπτει, τι κυοφορείται
 κάτω από τη λουστραρισμένη μας επιφάνεια.
Γι’ αυτά, μπορούμε να αυτοεπαινεθούμε,
 πως είμαστε “μάνες”,
δάσκαλοι αξεπέραστοι του είδους!
Θα τον περάσουμε κάτω από την αψίδα
 του θριάμβου,
να του δείξουμε πόσο τον υπολογίζουμε·
θα στήσουμε πλήθη χειροκροτητών
να τον επευφημούν σε κάθε του βήμα
και να τον ραίνουν με κοσμητικά επίθετα.
Μετά θα το καθίσουμε σε πλούσια ευωχία,
 να ευφρανθεί  η ψυχή και το σώμα του,
μ’ ό,τι καλύτερο διαθέτουμε.
Όταν πειστούμε πως έχει παραπιεί
και παραφάει, όταν είμαστε σίγουροι
πως κάθε διάθεση ελέγχου πέρασε στα ψιλά,
του φέρνουμε και τα ελεγκτικά βιβλία
να ρίξει μια ματιά.
Το μυαλό του θα’ χει εν τω μεταξύ θολώσει
από ξύγκια και ποτό·
και να θέλει ο άνθρωπος, δε βλέπει
πού του πάνε τα τέσσερα.
Έχετε αμφιβολία, πως θα μας βρει
άψογους από κάθε άποψη;
κύριους, από κάθε πλευρά
και να μας κοιτάξει κανείς;
Η τζίφρα μπαίνει σχεδόν χωρίς δυσκολία·
σχεδόν χωρίς δυσκολία μας βάζει
πλατιά- φαρδιά την υπογραφή του
κάτω από  τα βιβλία, που προσεκτικά
θα θέσουμε πάνω  στα  πόδια του!
Μ’ εγκάρδιο χαμόγελο εκατέρωθεν
κλείνει κι η επίσκεψη του κυρίου ελεγκτή,
χωρίς ν’ ανοίξει μύτη·
χωρίς κανείς μας να ενοχληθεί
από έναν αδικαιολόγητο θόρυβο,
που προκλήθηκε σ’ ένα ολόκληρο υπουργείο!   20/12/2022

Σκοπιά / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Και φέτο κουρνιασμένοι στις επάλξεις∙
το στόχαστρο χιλιόφθαλμος φρουρός.
Μηνύματα μας έρχονται σωρός
από στρατούς και παρατάξεις.
 
Με τι πια την καρδιά να προφυλάξεις,
που ο κάθε χρόνος πιο τραχύς και πιο σκληρός;
μουδιάζει στη σκοπιά μας κι ο μηρός,
που σου ’ρχονται στιγμές ,να τεντωθείς και να φωνάξεις.
 
Ποιος θα σ’ ακούσει και να κλάψεις;
κι ειν’ ο καιρός μας παγερός∙
κι ειν’ ο λαιμός μας πιο λερός
 
μες τους καπνούς και τις εκλάμψεις.
Καινούργια  χρόνε, φωτερός
προβλέπεται και συ, να διαλάμψεις!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΣΤΙΧΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1990
 

Πρωινή γυμναστική/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ξεκινάμε με το εν, δυο, κάτω∙
συνεχίζουμε με πρόταση, έκταση,
ανάταση των χειρών και πάλι από την αρχή.
Αν έχουμε κέφι και διάθεση προχωρούμε
και με δυο τρεις επικύψεις ή και οριζοντιώσεις.
Ακολουθεί μετά ένα ζεστό μπάνιο και μετά
 ένα τονωτικό πρωινό.
Το πρωινό πρέπει  πάντα να καταλαμβάνει
το ένα τρίτο, αν όχι και περισσότερο,
των ημερήσιων θερμίδων.
Αυτό διασφαλίζει μια γερή και σίγουρη μέρα.
Με τέτοιο ισχυρό εξοπλισμό μπορείς  να κατέβεις
στον στίβο και να αντιμετωπίσεις και τους μεγαλύτερους
εχθρούς∙ είναι εκεί έξω και σε περιμένουν!
Μόλις κλείσεις την πόρτα από πίσω σου,
θα σε χτυπήσει η ψυχρή ανάσα τους στο πρόσωπο.
Πρέπει να τους αντιμετωπίσεις!
Αν θέλεις να επιβιώσεις, πρέπει πάση θυσία
να τους αντιμετωπίσεις!
Η πρωινή γυμναστική ήταν απλά η προθέρμανση∙
μόλις κατέβεις στον στίβο θα καταλάβεις.
Δεν πρόκειται περί απλού Γυμναστηρίου∙
εδώ μιλάμε για αγώνα επιβίωσης!
Κανείς δε χαρίζεται σε κανέναν!
Κανείς δε γλυτώνει από κανέναν!
 
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 2013
 
 

Στον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη - Χριστιανικό τραγούδι

ΘΕΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ / Σταυραετός / Β.Α

 

Άρχισαν να αναδεύονται τα φίδια
τριγύρω ρίχνοντας πηχτό φαρμάκι
με υψηλόφρονα και τεταμένα φρύδια
στης φτώχειας το απνευμάτιστο επίσφαλο κονάκι.
 
Των ψηφοδέλτιων σταυρών ανθοφορία
μες απ’ το καταχείμωνο μυρίζει
η ίδια η αφορεσμένη ψεύτικη ιστορία
σ’ ένα στητό Σαββατοκύριακο παράδοξα μυρίζει.
 
Με όπλο τους την άγνοια εγωϊσμένη
κανοναρχούν στη λειτουργία της απάτης
αργοπεθαίνει μια πατρίδα ξεχασμένη
στα βακχανάλια ερμαφρόδιτοι βογγούν κοντά της.
 
Εταίρες ξεμαλλιάζονται στα χτένια
οι καθρέφτες παραίτηση δηλώνουν
ανδροπρεπείς εις τύπον ισιάζουνε τα γένια
τη λογική τη φύση του ανθρώπου τη σπιλώνουν
 
κι ότι αρπάξουν ! Αξίωμα καταξίωση ή χρήμα
ή λίγες από του ματαίου  θώκου μέρες
χωρίς να υπολογίζουν της φυγής το κρίμα
όταν τυχοδιωκτισμού οι ευκαιριακοί δύουν αστέρες.
 
Αφήνοντας ξωπίσω ερείπια σχολεία
τάφους σπασμένους εκκλησίες κλειδωμένες
σκισμένα κίτρινα ληξίαρχα βιβλία
χωριά μ’ αγράμπελες γιομάτα στοιχειωμένες.
 
Κι οι ζωντανοί νεκροί στις πολιτείες χειροκροτάνε
την αναγεννημένη του θανάτου ελπίδα
πατριδοκτόνοι μοιράζουνε σιτάρι  και ζητάνε
να συγχωρήσουν όλοι μία που εξέπνευσε πατρίδα.
 
                                                                        Β.Α,
 
 
 
 
 
 

[Ένας ουρανός μόνο για τον κόσμο μας ] : Ματέρη Κική

 
Ένας ουρανός μόνο για τον κόσμο μας 
Στο σύμπαν στέκει εκεί κάπως χαμηλά  
Τρυφερά αγγίζει ακουμπά τον ώμο μας
Το κεφαλι μας το κλέβουν σύννεφα λευκά 
 
Στο σύμπαν στέκει εκεί κάπως χαμηλά  
Ληστές του νου κινούνται σε ρυθμούς σιωπής
Το κεφαλι μας το κλέβουν σύννεφα λευκά 
Βυθιζόμαστε στο χώμα στο τέλος ζωής
 
Ληστές του νου κινούνται σε ρυθμούς σιωπής
Άστρα παρελθόντος λαμπυρίζουν αδρά 
Βυθιζόμαστε στο χώμα στο τέλος ζωής
Σε ψάχνω να σε βρώ και πάλι και ξανά 
 
Άστρα παρελθόντος λαμπυρίζουν αδρά 
Άγγελοι τρεκλίζουν σε σκοτεινούς δρόμους 
Σε ψάχνω να σε βρώ και πάλι και ξανά
Συνωμοσία για μας όλους τους μόνους
 
Άγγελοι τρεκλίζουν σε σκοτεινούς δρόμους 
Αγκαλιάζουν λίγο με τα μαύρα φτερά 
Συνωμοσία για μας όλους τους μόνους
Ένας ουρανός μονο για τον κόσμο μας 
 
Κική Ματέρη

ΘΕΜΕΛΙΟΙ ΛΙΘΟΙ : Ποιητική Συλλογή

 https://www.openbook.gr/themelioi-lithoi/

ΡΟΜΦΑΙΑ ΗΛΙΟΥ / Σταυραετός / Β.Α

 

 

Κάποιο πρωί ξύπνησες

άνοιξες το παράθυρο και τέντωσες τα χέρια

έψαξες να βρεις τα πράγματα

της χθεσινής της μέρας.

Μα τίποτα στη θέση του δεν ήταν.

Μπήκαν τη νύχτα οι ληστές κρυφά μες την ψυχή σου.

Σου πήραν το χαμόγελο

σου πήραν την ελπίδα

τα όνειρα που έπλαθες τις ανοιξιάτικες βραδιές

το χώμα απ’ τις τριανταφυλιές που πότιζες

όταν στο ζήταγε η γλυκιά φωνή της μάννας

σου πήραν τα μαθητικά σου τα λευκώματα

και του Νονού σου το Σταυρό

την καλησπέρα του κουρασμένου σου πατέρα

το μπαστουνάκι της γιαγιάς τις γλάστρες της βεράντας

μαζί με κυριακάτικης εσπέρας

τα γαληνά ηλιοβασιλέματα.

Σου πήρανε των φίλων τα χαμόγελα

και της μικρής γειτόνισσας τη ντροπαλή την καλημέρα.

Κι αφήσανε ξωπίσω τους οι άτιμοι

διαστροφή σε βάζα γυάλινα

σάρκες νεκρές ταριχευμένες μες σε χρώματα

ρήτορες βιομηχανικά κονσερβισμένους

και σάτυρους που των ενστίκτων

τη σπηλαιογονία διακηρύττουν οι παθόλαγνοι.

Μες το σκοτάδι

με πολύχρωμα με φώτα εικονικά

τυφλώσαν την αφιλοσόφητη ψυχή σου

και υπνώτισαν του νου τις άνωθεν ανταύγειες

κι ότι είχες ιερό και όσιο στ’ αρπάξαν

και σ’ άφησαν τ’ ανίερο της νύχτας τους το ανούσιο

κι αυτό το πρωινό

που ο ήλιος της αγανάκτησης ανέτειλε

κατάλαβες ότι ληγμένοι ήταν οι θεοί σου

οι του << δικαίου >>  << άνθρωπο εραστές >> 

κι οι παμπονηρότατοι θεομπαίχτες

και συ ένας φθαρμένος αστυσκλάβος αναλώσιμος

που είτε πέρασες

είτε δεν πέρασες

από τον κόσμο αυτόν

κανείς δεν θα το καταλάβει

αφού μια μετρική μονάδα νομισμάτων ήσουν

και ένας καταμετρητής και πληρωτής λογαριασμών

για να ’χουνε τα τζάκια

τον θεοσεβούμενο η αθεόφοβο καπνό τους.

 

                                                                       Β.Α.

 

 

 

 

Κοπέλλα σαν αφρός../ Όλγα Αχειμάστου

 

Κι ενώ άρχιζε η ζωή της ν' ανθίζει,

κατευθύνθηκε αργά

στην αγκαλιά της θάλασσας.

Ένα με το χρώμα της, το χρώμα

των ματιών της.

Το χρώμα των ματιών της

και το ταφταδένιο της φόρεμα.

Σαν να'ταν ντυμένη πάντα

τη θάλασσα.

Κομμάτι της,

κάτασπρη σαν τον αφρό της.

Έχει βάλει πλώρη να

συναντήσει τον καλό της.

Το τελευταίο του γράμμα

το έφερε ένα δελφίνι.

Δεν μπορεί πια να ζει μακριά του...

..... στο βιβλίο της ζωής.../ Ιουλία Κορμέντζα

 ..... στο βιβλίο της ζωής

καιρός ν' αλλάξουμε σελίδα και σειρά.

Όλοι μαζί, ν' αφήσουμε στην άκρη

το μαχαίρι και τουφέκι.

Ως εδώ και μη παρέκει!

Αλαλάζοντα πολεμικά αντηχεία,

οργής υλακές και πόνου κραυγές,

ας κοπάσουν επιτέλους στης γης τις γωνιές...

[ Κείνη τη μέρα Τη Μεγάλη] / Δέσποινα Αυγουστινάκη

 Κείνη τη μέρα

Τη Μεγάλη

εκείνη που

το «μου» δεν θα συντάσσεται

πια

με την αγάπη...

Το σ’ αγαπώ με το «γιατί»

και το πόσο

Κείνη τη μέρα

θα το δεις

Θα ανατείλει

ο Νέος Κόσμος

Της ΑΓΑΠΗΣ

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ένα ποίημα / Φίλος Βαγγέλης

Έλα να γράψουμε

ένα ποίημα απλό.

Λευκό

σαν τη χιονισμένη μου

βουνοκορφή.

Πράσινο

σαν τη θάλασσά σου.

Γλυκό

σαν το χαμόγελό σου.

Ανυπόμονο

σαν την αμυγδαλιά.

Ανθισμένο.

Έλα να γράψουμε

ένα ποίημα χωρίς δεν,

χωρίς όχι και μη.

Ένα ποίημα με φωνήεντα

και χάδια

Και μ' ένα λόφο

που θα αγναντεύει

τη μικρή κοιλάδα.

Και με πολλά

χαρούμενα κορίτσια.

Με πονηρά αγόρια

που θα παραμονεύουν

πίσω από τις τούφες

να κλέψουνε φιλιά.

Έλα να γράψουμε

ένα ποίημα όμορφο

για τα χελιδόνια

που ταξιδεύουν

στα φτερά τους την άνοιξη.

Ένα ποίημα

με πολλά θαυμαστικά.

Με επιφωνήματα

και στεναγμούς ερώτων.

Με πολλά νερά

και δειλινά.

Με Aυγές χρυσαφένιες.

Χωρίς χειμώνες

και χειρουργεία.

Με τον θάνατο

υπομονετικά

να περιμένει

να ολοκληρώσουμε

την ευτυχία μας.

Έλα να γράψουμε

ένα ποίημα ανάποδο

κι ατέλειωτο.

Έλα ν' αγαπηθούμε.

Βαγγέλης Φίλος

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗΣ – Ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης

 

Τα πνευματικά βουνά και ριζιμιά χαράκια!

Η Τραγουδιστή Ιστορία του Τόπου μας
ΜΕΛΕΤΗ

Συμβολή στη γνώση και κατανόηση του χώρου και του χρόνου που δημιουργήθηκαν, της δομής, της ποίησης, της μελωδίας και της ονοματολογίας των Ριζίτικων τραγουδιών.

Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να δώσει πειστικές απαντήσεις και τεκμηριωμένες απόψεις για τη δημιουργία των Ριζίτικων: δομή, τόπο και χρόνους γεννήσεως των Ριζίτικων, για τη μελοποίηση (σκοπός τραγουδίσματος) κ.ά., δηλαδή Ποιοί, Που, Πότε, Πως και Γιατί εδημιουργήθηκαν τα Ριζίτικα. Κάθε θεματική ομάδα Ριζίτικων, που εδώ αναφέρονται, υποστηρίζεται και από ομόλογα κείμενα (πεζά, ποιήματα) τα οποία εμπεδώνουν το θέμα και βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Εδώ αναφέρονται δείγματα από θεματικές Ομάδες, όπως π.χ. από τα Ακριτικά, Αλληγορικά, Ιστορικά, Κοινωνικά (γάμου, βάφτισης, ερωτικά κ.ά.), ματαιότητας των εγκοσμίων, Μοίρας, Όρκου, Παραλογές, Ποιμενικά, Φιλοξενίας.

Βέβαια αυτό το βιβλίο δεν έχει το αλάθητο του Πάπα, πραγματεύεται όμως όχι πρόχειρα, μα επιστημονικά τα θέματα, χωρίς προχειρότητες και απλοϊκές σκέψεις. Διότι είναι καρπός μακροχρόνιας και βιωματικής έρευνας και στάσης ζωής, με ενδελεχή διασταύρωση πληροφοριών, που μου δόθηκαν από τους Προμάχους της Παράδοσης και της Ιστορίας, στα ψηλά χωριά της Δυτικής Κρήτης. Αυτό το βιβλίο είναι ακένωτο ταμείο και πολύτιμος θησαυρός γνώσεως. Πάρε και διάβασέ το ή μάλλον καλά μελέτησέ το, ευγενικέ αναγνώστη, και ανταμοιβή σου θα είναι μεγάλη σαν τα Ριζιμιά Χαράκια.

Η ρίζα θρέφει την κορφή κι η ρίζα την ξεραίνει,
κι ας είν’ ελόγου τζη κρυφή και καταφρονεμένη.

Καλό διάβασμα, λοιπόν, ευγενικοί αναγνώστες

«Η Κρήτη έχει αληθινά κάτι το πανάρχαιο, το Άγιο, το πικραμένο και περήφανο, που έχουν χαροκαμένες Μάνες, που γέννησαν παλληκάρια», ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Ο συγγραφέας-φιλόλογος Δημήτρης Γεωργακάκης έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Ακολουθεί το βιογραφικό που είχε γράψει ο ίδιος για το βιβλίο του:
Σύντομο Βιογραφικό
Ο συνταξιούχος φιλόλογος Δημήτρης Κ. Γεωργακάκης ζει φτωχοπρόδρομος και διάγει σαν κοσμοκαλόγερος στο γραφικό χωριουδάκι του (βουνό και θάλασσα) το Σφηνάρι Κισάμου Χανίων, το δυτικότερο της Κρήτης. Πάρα ταύτα όμως δεν είναι αποκομμένος από το κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά παρακολουθεί όλες τις σύγχρονες εξελίξεις και μεταβολές από τα Μ.Μ.Ε. κ.λπ. Αρθρογραφεί, εδώ και δεκαετίες, στον εγχώριο τύπο, ενίοτε δε και στον Αθηναϊκό (εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και περιοδικό ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ), πάνω σε θέματα επίκαιρα και φλέγοντα με περιεχόμενο ηθικοκοινωνικοπολιτικού προβληματισμού και πολιτισμικού ενδιαφέροντος.
Με τον τρόπο του διακονεί την παράδοση και την Ιστορία μας. Είναι ρέκτης των Κρητικών χορών (στα νιάτα του υπήρξε πολύ καλός χορευτής) και των Ριζίτικων τραγουδιών τα οποία και ως προς το περιεχόμενό τους μελετά συστηματικά, αλλά και τα τραγουδά σωστά. Είναι περήφανος διότι έχει αποφοιτήσει από τρία (3) πανεπιστήμια: α) Το Αριστοτέλειο Παν/μιο Θεσ/κης ως φιλόλογος και απόφοιτος του Τμήματος Κλασσικών Σπουδών με επιλεγόμενο μάθημα, από άλλο Τμήμα, τη Συστηματική Φιλοσοφία, β) εκείνο της καθημερινής ζωής ή «του πεζοδρομίου» υπηρετώντας επί δεκατρία (13) και πλέον έτη ως Υπαξ/κός στην Ελληνική χωροφυλακή (σπούδασε εργαζόμενος σκληρά και ξεπερνώντας χίλια-μύρια κύματα) συνάμα δε και γνωρίζοντας στην πράξη το ήθος και ύφος παντοίων ανθρώπων και γ) το Πανεπιστήμιο της Λαϊκής μας παράδοσης και της πολιτισμικής μας Κληρονομιάς συναγελαζόμενος με τους ξωμάχους και Κρητικούς μερακλήδες και συμμετέχοντας ενεργά, εδώ και σαράντα (40) χρόνια, σε κάθε χαροκοπιά (γάμους, βαπτίσεις, αρραβώνες, πανηγύρια) και σε κάθε θλίψη των ανθρώπων.
Είναι έγγαμος με τη Σελινιώτισσα Ελένη Ελευθερίου Σφηναρολάκη και έχουν δύο (2) γιους και μία επίσης θυγατέρα, οι οποίοι τους χάρισαν επτά (7) χαριτωμένα εγγονάκια. Πάντα έπραττε, όπως τον πρόσταζε η συνείδησή του και ήρεμος και γαλήνιος βαδίζει προς το τέλος του πηγαιμού για την «ΙΘΑΚΗ» του.

Στιγμές – στιγμές είν’ η ζωή κι όποιος πολλές κερδίσει,
χαρούμενος και γελαστός βαδίζει προς τη δύση.

Δεν ξέρω από ποιήματα.../Λάσκαρης Π. Ζαράρης

 Δεν ξέρω από ποιήματα,

χαμένα βήματα σε δρόμους ονείρου...

Με ενοχλούν οι σιωπές,

αλλά και οι βουές του κόσμου...

Θα ήθελα να φυσήξω σαν άνεμος,

να ψιθυρίσω σαν φλοίσβος,

να θροίσω σαν φύλλο δέντρου...

Κι όμως, ότι μου ανήκει από το τίποτα

είναι αυτό το κάτι...

ένα γαλάζιο να βλέπω στο κεφάλι σου

να το φοράς πάντα καπέλο,

ένα βλέμμα λαμπερό

να σφυρίζει στην ελπίδα

και μια πλάτη γερμένη

από πόνο ή φόβο

να αναθαρρεύει με ένα χάδι,

με δύο στοργικά λόγια...

Αυτό είναι το καράβι

που με ταξιδεύει:

η χαρά του ανθρώπου

που κόβει το κύμα...

Κι αν λέγεται ποίημα ή μέθη

δεν έχει τόσο αξία,

γαλήνη κι αλήθεια αν φέρνει

σε άδικη μοίρα...