Το αθέατο νήμα /Τέμβριου Αθηνά

Η παρακμή και το σκότος καταπονούν

κι όσους τα σκόρπισαν κι ας μην το ξέρουν.

Όλοι δεμένοι μ’ ένα αόρατο νήμα

μοχθούνε να ζήσουν μ’ αγάπη ή δίχως αγάπη.

Οι δεύτεροι πεισματικά το τεντώνουν,

ματώνουν τα χέρια, μ’ αυτό δεν κόβεται.

Σαν το αφήσουν, πέφτουν, τσακίζονται

μα αυτό παραμένει δυνατό με ελπίδα

να θυμίζει βροχή μετά από αλκυονίδες μέρες.

Αν βρέξει πολύ τα σπαρτά καταστρέφονται,

αν δεν βρέξει ξεραίνονται∙ μέτρον άριστον.

Με τ’ αθέατο νήμα ότι δίνει κανείς παίρνει,

ακόμα και το δέντρο απέναντι στο μικρό πάρκο.

Πίνει βροχή και γλεντά το φως για να δώσει πνοή,

καρπό, τη συνέχεια, την έμπνευση στον αιώνιο ζωγράφο,

στο μουσικό π’ αγκαλιάζει τον ήχο άδολα,

στον ποιητή π’ αναζητεί ένα δέντρο γνώσης

στην απόγνωση για να γύρει στον ίσκιο του.

Αρκεί άραγε ο στίχος για να δώσει παρηγοριά

στον Προμηθέα που δίκαια μετάνιωσε;

«Προμηθέα κόψε το νήμα της μοίρας».

Αθηνά Τέμβριου, "Ήλιος και Άνεμος"