ΑΓΟΡΑ / Κωστής Παλαμάς.

Πάντα διψᾷς,ὅπως διψάει τὸ πρωτοβρόχι

Στεγνὴ καλοκαιριὰ,τὸ βλογημένο σπίτι,

Καὶ μια κρυφὴ ζωὴ σὰ δέηση ἐρημίτη,

Ἀγάπης καὶ ἀρνησιᾶς ζωοῦλα σὲ μιὰ κώχη.

Διψᾷς καὶ τὸ καράβι ποὺ τὸ πέλαο τὄχει

Κι ὅλο τραβάει μὲ τὰ πουλιὰ καὶ μὲ τὰ κήτη,

Κ’ εἶναι μεστὴ ἡ ζωή του μ’ ὅλο τὸν πλανήτη·

Καὶ τὸ καράβι καὶ τὸ σπίτι σοῦ εἶπαν. “Ὄχι!

Μήτε ἡ παράμερη εὐτυχιὰ ποὺ δὲ σαλεύει,

Μήτε ἡ ζωὴ π’ ὅλο καὶ νέα ψυχὴ τῆς βάνει

Κάθε καινούργια γῆ καὶ κάθε νιὸ λιμάνι·

Μόνο τἀλάφιασμα τοῦ σκλάβου ποὺ δουλεύει·

Σέρνε στὴν ἀγορὰ τὴ γύμνια τοῦ κορμιοῦ σου,

Ξένος καὶ γιὰ τοὺς ξένους καὶ γιὰ τοὺς δικούς σου.

ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

 

[ Αθήνα  6−12−08.

Σκοτώνουν ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι.

Το δικό μας αγόρι, το παιδί του κόσμου.

Επειδή  επέμενε να ζει στον κόσμο των παιδιών

και η εξουσία δε συγχωρούσε παρατάσεις στη χώρα των ονείρων.

Ήταν επικίνδυνο. ]

Αγόρι μου,
που σε μεγάλωνα με πεθυμιές κι ανάσες
κι ονειρευόμαστε μαζί στου ήλιου το κατόπι,
να ’ναι η ζωή σου ανατολή κι οι μέρες σου δοξάρι,
πώς έγινε και βιάστηκες στο λιόγερμα να φτάσεις,
χωρίς σεργιάνι στην αυλή, στου κόσμου τα περβόλια,
χωρίς  αγνάντιο σε στρατί ψηλά από παραθύρι!

Αγόρι μου,
στο ματωμένο στήθος σου, στα σφαλιστά σου μάτια,
σημάδεψαν το όνειρο τ’ αβόλευτο της νιότης,
αυτό που εγώ ζωγράφιζα και θέριευε σε σένα,
να μας νυχτώσουν την ψυχή, το νου να μας φοβίσουν,
της μέρας γύρισμα ζεστό να μην αφουγκραστούμε,
γιατ’ είναι η ζωή μας μέτρημα και οι καιροί δικοί τους!

Αγόρι μου,
οργίστηκαν οι γειτονιές και πλάτυναν οι δρόμοι,
ανέσπερο φως σε έδειξαν, παιδί του κόσμου σ’ είπαν.
Πού νa ’βρω κουράγιο να τους πω, σοφία να μαρτυρήσω,
πως κάθε μέρα πέθαινες στη μοναξιά μαζί τους,
πως κάθε πρωί και μια βολή κι απόγνωση η νύχτα
γιατ’ είναι πολλοί αυτοί που ως λάφυρο θα σε πανηγυρίσουν!

       Γιώργος  Αλεξανδρής

Από τη συλλογή  "ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ  - Ω"

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ / Σταυραετός / Β.Α

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

Φτωχή μου φάτνη ταπεινή μικρού χωριού εκκλησία

στον κόρφο σου μας έκρυβες σε χρόνια παιδικά

και στ’αχνοθάμπο κεροφώς μ’ αγγέλων παρουσία

την πάναγνη μας την ψυχή νανούριζε γλυκά

 

του ψάλτη η σιγανή φωνή και του χωριού ποιμένα

που έφτανε ως της Βηθλεέμ την Άγια τη βραδιά

τα δέντρα μ’αστερόλαμπα ψηλά ήταν στολισμένα

με μια χαρά και με πολύ αγάπη η καρδιά.

 

Και που και που αναλαμπές από το άγιο βήμα

ημέρωναν τον άγριο του κόσμου τον καιρό

<<Χριστός γεννάται >> ακούγονταν καταβασίας ρίμα

χιονονυφάδες άρχιζαν στη νύχτα το χορό.

 

Μ΄απόψε στέκεις σκοτεινή και με σβηστά καντήλια

μόνη σου τώρα συντροφιά εξόδιοι παλιοί

κι απόδημοι στα μακρινά με τα σφιγμένα χείλια

που ακούνε πόνου δοξαριές στης μνήμης το βιολί.

 

Ξύπνα ιερέα έσχατε και χτύπα την καμπάνα

και μεις οι ζωντανοί νεκροί θα ’ρθούμε όλοι εκεί

θλιμμένη είναι μα ζωντανή η Αγιασμένη Μάνα

κάθε παιδί της καρτερεί στα σπλάχνα της να μπει.

 

                                                                           Β.Α.

 

 

Ο Γεώργιος Σκληρός και η εποχή του μέσα από το βιβλίο του Λουκά Αξελού

Πατήστε πάνω στην παρακάτω διεύθυνση

https://slpress.gr/idees/o-georgios-skliros-kai-i-epoxi-tou-mesa-apo-to-vivlio-tou-louka-axelou/?fbclid=IwAR2UgiO7UFDwE_zA5nwi6ibUJuWEKiHufHqi7a01LpAPs5H2VtMiF6RgPKY

Ο γεροχειμώνας / Σεκλιζιώτης Θ.Καραθύμιος

Ανάμεσα στις μυγδαλιές κινάς για να χορέψεις,

βαρύ χορό μες στα κλαδιά και τ´ άνθη τους να κλέψεις,

γυρνάς ψηλά στ´ ακρόκλωνα κι ολόλευκα τα ντύνεις,

δεξιά σου ρίχνεις τη μάτια και ζέρβα κρύο δίνεις,

ερέτης μες στα σύννεφα φυσάς και μας παγώνεις,

ζυγώνεις στ´ ακροκέραμα και το χαλί απλώνεις,

ηγέτης είσαι στον καιρό του Φλεβαριού αλάνι,

θεριό φαντάζεις δυνατό της άνοιξης σεργιάνι,

ιππότης όλων των καιρών ασπρίζεις και τον Μάρτη,

καβάλα σ´ άσπρο άλογο κι αυτόν τον κάνεις γδάρτη,

λιμάνι είσαι στ´ Απριλιού την όμορφη αγκάλη,

μεριάζεις φεύγεις γέρος πια και πας σιγά κι αγάλι,

ν´ αράξεις στ´ άσπρα γένια σου να ξαναδέσεις κάβο,

ξεχνάς τις κρύες σου βραδιές το χρώμα τους το μπλάβο,

οάσεις είναι τώρα πια τα πρωτινά τερτίπια,

περνά ο Μάης ανθηρός δίχως παπούτσια τρύπια,

ρεκάζουν μες στις ρεματιές τα γάργαρα ρυάκια,

σαγήνη και οι πέρδικες μες στα κοντά κεδράκια,

τινάζονται φτεροκοπούν να χτίσουν τις φωλιές τους,

υγρά τα νυχοπόδαρα, γλυκές και οι λαλιές τους.

Φλογάστερες ανασαιμιές βαθιά στο καλοκαίρι,

χορεύουν μες σ´ ακρόγιαλα και στων βουνών τα μέρη,

ψηλά μες στο φθινόπωρο στα κίτρινα τα φύλλα,

ωραίος είσαι γέρο μας με τη γλυκιά σ’ ασπρίλα.

Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης

ΓΑΛΑΖΙΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ / Παπάνας Νίκος

Επάγγελμά μου το γαλάζιο αδιέξοδο,

η καλλιέργεια των ιριδισμών σου.

Θρησκεία και ζήλος της μορφής σου,

στιλπνής αυγής περισπωμένη.

Υπαινιγμός ολάνθιστης βροχής,

φιλί αλεξίπτωτο.

Έτσι λοιπόν, χορογραφία ζωής,

της απουσίας σου αργυρό κυκλάμινο.

Αέναη πεισματική εκδρομή

στο νηπιαγωγείο των λέξεων.

Ἡ κλώσσα / Βιζυηνός Γεώργιος

 

Κλόκ, κλόκ, κλόκ, μ᾿ ἕνα θυμὸ
στὴν αὐλὴ γυρνᾶ ἡ κλώσσα
μὲ τὸ φουντωτὸ λαιμὸ
καὶ μὲ τὰ παιδιὰ τὰ τόσα.

Κλώσσα, φίλη μου παλιά,
τὶ θυμώνεις σὰ ζυγώνω;
Δὲν σοῦ ἐγγίζω τὰ πουλιὰ
μόνο σοῦ τὰ καμαρώνω.

Μιὰ τὰ κράζεις τρυφερά,
κάτι ποὖβρες νὰ μοιράσουν,
μιὰ ἀπὸ κάτω ἀπ᾿ τὰ φτερά,
τὰ σκεπάζεις, νὰ ἡσυχάσουν.

Κι ὅταν δεῖς κανὰ σκυλὶ
ποὺ ὀρέγεται πουλάκια,
χύνεσαι ὠσὰν τρελλὴ
νὰ τοῦ βγάλεις τὰ ματάκια.

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ / Χριστοφίδης Τίτος

Στα βάθη των καιρών

πριν γεννηθεί το μέτρημα του χρόνου

και αριθμοί σημάνουν την αρχή

ροή νερού την κοίτη χάραξε εις το ποτάμι

κτιστάδες μαυαλωμένοι τόλμησαν

γεφύρι πέτρινο σοφό στο κτίσμα και αφή

τις δύο όχθες να ενώνει.

Τις όψεις σκάλισαν γενναίων Αμαζόνων

λόγια πυκνά σε νόημα οι ζωγραφιές

ανάχωμα στις καταιγίδες των αιώνων

τις πέτρες εμψυχώνουν μη λυγίζουν σταθερές.

Τρέμουν οι λέξεις την ώρα της αφήγησης

δεν στέρεψε το δροσερό νερό στήν κοίτη,

συσσωρευμένα δάκρυα απόθεμα ντροπής

ξετίναξαν τη γέφυρα θρύψαλα το ποτάμι

τα δάκρυα με το νερό γενίκανε κατράμι.

Ρήγματα στο λευκό ============== Γιάννης Ποταμιάνος

Να παίρνεις την ελευθερία της θάλασσας

το πάφλασμα της νηνεμίας

την αντάρα της θύελλας

κι αβίαστα να ποιείς συναίσθημα

Να παίρνεις μια φούχτα ανατολή

ένα ουράνιο τόξο και δυο σύννεφα

κι αβίαστα να ποιείς ταξίδι

Να παίρνεις ένα καραβάκι πλησίστιο

και να ταξιδεύεις ανάμεσα

στις γραμμές του τετραδίου,

από περιθώριο σε περιθώριο

Να αγναντεύεις νοσταλγία

Να ψάχνεις ρήγματα στο λευκό

για να ριζώσεις ρήματα

Και να γράφεις

ξέροντας πως έρχεται χειμώνας,

πως το χειμώνα φυσάει

και πως τα ποιήματα πρέπει

να ριζώνουν βαθιά στον κρόταφο

σαν σφαίρες

κι ας πλημμυρίζει με αίμα η σελίδα

ΕΙΔΩΛΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ / Αλεξανδρής Γιώργος

Έλεγε:

«Θα γκρεμίσω τα είδωλα, απέναντι να περάσω,

θ’ αποκαθηλώσω τα σύμβολα πίσω να τους αφήσω

και θ’ αμφισβητήσω λογικές το νου μου να λυτρώσω».

Μου φάνταζε τόσο μόνος και τον πίστεψα!

Έλεγε:

«Θ’ αφεθώ ελεύθερος και απρόβλεπτος για να δημιουργώ

θα χαράξω τη δική μου πορεία για τον κοινό σκοπό

σε ασύλληπτα όρια και ασύλητα περιθώρια».

Μου φάνηκε πως είχε αρχές και τον φοβήθηκα.

Έλεγε:

«Δεν είναι θέμα επιλογής ο στοχασμός και η γνώση

ούτε ζήτημα προσαρμογής η άρνηση κι η πίστη.

Ανάγκη ζωής η έκφραση χωρίς ιδανικά».

Μου φάνηκε τόσο ξένος και τον ακολούθησα!

Τον είδα,

αβόλευτη ανθρώπινη σπορά και ιστορίας γέννα,

σημάδι του χρόνου και αιχμή, ανατροπή και κόψη,

να διαφεντεύει τη ζωή κι αλώβητος να προσπερνά τα τείχη.

Τον δαχτυλόδειξα, τον φώναξα «ερημίτη».

Τον είδα,

να πελεκάει τους καιρούς και είδωλα να μαστορεύει,

να ξεφυλλίζει στοχασμούς και σύμβολα ν’ απεικονίζει.

Τον άντεχα να στέκεται ανάμεσα ανάγκης και σοφίας.

Με δαχτυλόδειξε, με κάλεσε με το «μπορείς ακόμη».

Γ.Α.

Από τη συλλογή

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ -Ω

Τὸ σκυλί / Βιζυηνός Γεώργιος

 

Κάθε νύχτα στὴν αὐλὴ
γάβου-γάβου τὸ σκυλί,
δῶσ᾿ του καὶ γαβγίζει.
Τοῦ σπιτιοῦ ἐδῶ αὐτὸς
εἶναι φύλακας πιστός,
ποιὸς δὲν τὸν γνωρίζει;

Ἀψηλὰ τ᾿ ἀφεντικὰ
κοιμηθήκανε γλυκά,
πέρασε ἡ ὥρα.
Τὸ γνωρίζει τὸ σκυλὶ
καὶ φωνάζει ἀπ᾿ τὴν αὐλὴ
γάβου, γάβου τώρα.

Γιὰ νὰ ξέρουν οἱ κακοί,
ποὺ γυρνοῦν ἐδῶ κι ἐκεῖ
κάτι νὰ σουφρώσουν,
πὼς σὰν ἔμπουν στὴν αὐλή,
θὰ τοὺς πιάσει τὸ σκυλὶ
καὶ δὲ θὰ τὴ γλυτώσουν.

''στης μνήμης το βυθό'' / Θεοδοσιάδη Σοφία

Κι εγώ που έλεγα πως πλάστηκα

γοργόνα στ' ανοιχτά να κολυμπάω

πέρασα μέρες στην ακτή ιχνηλατώντας..

τώρα στης μνήμης το βυθό σε κατοικώ

λούζομαι στα σκοτάδια τις νυχτιές

τη μέρα στον αφρό σου ξαποσταίνω..

κι αν σου έτυχε ποτές να βυθιστείς κοράλλια

ν' ανασύρεις στο λαιμό σου

γοητευμένος την ανάσα να κρατείς

τι όμορφα στ' αλήθεια που είναι εδώ να πεις

στων κοραλλιών τις κρύπτες

ν' αγαλλιάζει η ματιά σαν τα κοιτάς

στους ήχους τους να υγραίνεται η ψυχή

και στις στεριές σου να στεγνώνει.

Μη μ' αρνηθείς κι απόψε την κατάδυση

το σκότος του βυθού μου δε φοβούμαι

γοργόνες μου χορεύουν ρυθμικά

σ' εσένανε με φέρνουνε σιμά

λικνίζουνε το νου μου...

συχνά απολησμονιέμαι στα βαθειά

δεν με τραβά κοντά της η πεζότης

το αλισβερίσι της ζωής μου φαίνεται φτηνό

αγοράζω όσο- όσο τις στιγμές

εκειές που στο βυθό μου με μεθούνε..

μα πάλι επιστρέφω τα πρωινά

σαν μου χτυπά το τζάμι η αγάπη λατρεμένων..

σβήνω τις φλόγες στο γαλάζιο μου βυθό

όσες τις νύχτες τις μοναχικές

έρχονται και με καίνε..

''στης μνήμης το βυθό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

https://aromasofias.blogspot.com/2020/07/blog-post_22.html

Δεν Άντεχε Το Σκοτάδι / Γιάννης Π. Δαλάπας

Ταξίδεψαν τα περιστέρια

στα βάθη της ζωής,

και αντίκρυσαν Φωτιά και Σίδερο.

Είδαν τα χαλάσματα

από τις σφαίρες,

απ’ το μίσος των ανθρώπων,

προς τον εαυτόν του.

Είδαν πτώματα. Το αίμα

Ποτάμι.

Παιδιά πού μόλις είχαν

Δει τον ήλιο να κείτονται

Νεκρά και ο ήλιος

Να κλείνει τα μάτια Του.

Δεν άντεχε το σκοτάδι,

των ανθρώπων.

Τα περιστέρια άφησαν

Δάκρυ πικρό

να πέσει στη γη,

να σκεπάσει τις αθώες Ψυχές,

και μετά… Μετά χάθηκαν

στο άπειρο της Αγάπης

Σε λίγο / Μπερούκας Γιάννης

Η ζωή μας, λες και βγήκε

από μύθους και παραμύθια,

απαρατήρητη κυλάει στο χώμα

και κάθε μέρα βουλιάζει μέσα

στην απομάκρυνση.

Στο τραπέζι της Κυριακής

άδειες καρέκλες

οι δρόμοι μας κρυμμένοι

στις ακακίες της ομίχλης

κι ό,τι έμεινε πίσω μας

δυο δάκτυλα ήλιος

και κάποια αξόδευτα χρόνια.

Στο αναπόφευκτο μετράμε αντίστροφα

και μ' ένα σύννεφο στα πόδια

κάθε μέρα περνάμε

τις πύλες της αποκάλυψης.

Οι μέρες που ανοίγουν μπροστά μας

αδιάκριτα καθορίζουν τη ζωή μας

και το φυσιολογικό που μας άγγιζε,

σε λίγο μπορεί να γίνει το ασυνήθιστο.

Πρέπει να μάθουμε να φεύγουμε

πρέπει να μάθουμε να απορρίπτουμε

και με σωστές ασκήσεις αναπνοής

κάποια στιγμή θα ξεφύγουμε

από αυτή την αιώνια νάρκωση.

Γιάννης Μπερούκας

Συλλογή- Το μωβ των βράχων-

Εκδόσεις -Οδός Πανός

Χριστούγεννα /Τέλλος Άγρας

Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι, κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά. Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι, μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά. Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά. Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά! Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά. Το μικρό το εικόνισμα όλ' αυτά τα φτάνει, μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά. Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι, όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι, κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.

Η ΕΚΡΗΞΗ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Της σκέψης διαφεντευτές
του ψευδοχάους  ψευδολάτρες.
Φτάνουν πια τα διλήμματα
οι ψυχικοί εκβιασμοί σας φτάνουν.
Ρίξτε τους πυραύλους σας
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Ανοίξτε τρύπες στο όζον το μυαλό σας    
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
κάντε όσες κλιματικές αλλαγές θέλετε
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Πληρώστε δημοσιογράφους καταστολής
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Ότι αρρώστια κι αν βγάλετε
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Χρησιμοποιείστε πιο φρικτά τη στρατιωτική τεχνολογία
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
κάντε γενετικές μετατροπές στη μάννα σας
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Κάντε κοινή ιδέα την τραπεζική αθλιωσύνη
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
κάντε σκοτεινές συνεδριάσεις
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Γεμίστε τις τηλεοράσεις με φόβο και αίμα
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
με παρασανταλισμό* και κολοβακτηρίδια
τρομοκρατήστε τους λαούς
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
με ελεγχόμενες εκρήξεις ουρανοξυστών
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Χρησιμοποιείστε τα ηλεκτρονικά τα γκλόπς
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
στερείστε κάθε μας λογική ελευθερία
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Βγάλτε << αυθόρμητα >> πνευματικούς ανθρώπους
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
Μετατρέψτε τη Δικαιοσύνη σε κοινή Αδικοσύνη
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
Φτιάξτε από κλώνους θεές και ερμαφρόδιτους θεούς
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
Αντεκδικήσεις για κάθε ανθρώπινο και ανθρωπιστικό
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.
 
Ότι να γίνει θα μείνει και μαγιά από εμάς !
 
Όμως ΕΣΕΙΣ
από τη μέρα που γράφτηκε αυτό το ποίημα
θα πρέπει και στον ύπνο
ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
γιατί γράφτηκε
πέρα από τα όρια και την αντοχή
του ταλαιπωρημένου συνετού ανθρώπου
πάνω σε ένα εν υπνώσει ηφαίστειο
όπου υπόγεια ροχθεί
και ξαφνικά έχει αρχίσει την παλιά τη λάβα να ραγίζει.
 
                                                                    Β.Α.
 
*Παρασανταλισμός = Το αφύσικο.
 

Η πορτοκαλιά μου / Σοφία Αγραπίδη

Χρόνια η φουντωτή πορτοκαλιά έστεκε,

ζώντας τον παλμό της μέρας.

Των παιδικών μου χρόνων θησαυρός,

έντυνε την άνοιξη μελιτοφόρα νύμφη.

Ανεξίτηλες μνήμες.

Με τ” αστέρια μιλούσε.

Χρόνια αλησμόνητα.

Ανοιγόκλεινε η πόρτα του χαμόσπιτου.

Κάθε πορτοκάλι τους έστελνε μήνυμα.

Μάνα αγαπημένη.

πηγή: http://fractalart.gr/sofia-agrapidi/

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ / Γκόγκας Δημήτριος

 
Όταν κοιμάσαι,
βλέπω ένα μικρό σπιτάκι με τριαντάφυλλα
και μια Στρελίτζια στην άκρη του κήπου.
 
Να ξέρεις εγώ
(ναι εκείνο το εγώ μου)
Δεν μπορώ να μετρώ τ΄ άστρα
και να ψάχνω την Αφροδίτη.
Είμαι ερωτευμένος
γιατί ξεχνώ στο μέτρημα.
Κι ύστερα πάλι απ΄ την αρχή
(τελετουργίες της νύχτας)
 
Να ξέρεις εγώ,
Έχω αρχίσει να ξεχνώ τις λέξεις.
Μιλώ όλο και λιγότερο.
Βυθίζομαι στην κινητή άμμο της σιωπής
και σηκώνω το χέρι για βοήθεια.
Αγκίστρι της αγάπης.
Πως η σιωπή είναι το δόλωμα
και πως, εγώ μετρώ τ΄ άστρα
στους γαλαξίες της.
(τελετουργίες της ποίησης)

 

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ / Τσιλάκης Δ. Αντώνης

 

Το εργοστάσιο υψωνόταν έρημο
Με σπασμένα τζάμια και πεφτάτους σοβάδες.
Σιγή νεκροταφείου.
Τα μηχανήματα που άλλοτε βούιζαν από ζωή
Ποιος ξέρει σε ποια γερμανική γωνιά θα κλαίνε απαρηγόρητα.
Στα σκαλιά το φάντασμα του Μαγιακόφσκι
Επαναλαμβάνει σα παλιό καλό γραμμόφωνο:
«Ο κομμουνισμός (…) είναι στις σχέσεις της φαμίλιας, στην καθημερινή ρουτίνα»
Δεν υπάρχει εργάτης να τ΄ ακούσει μέσα στο ερημωμένο εργοστάσιο
Γιατί απολύθηκαν.
Κανείς όμως δεν άκουγε, όπως φαίνεται, ούτε χθες.
Οι σύντροφοι αποκοιμισμένοι άφησαν την πόρτα ορθάνοιχτη.
Δεν πήραν μυρουδιά τους εχθρούς που τρύπωσαν
Και μέσα σε μια νύχτα έκλεψαν μαζί με τα μηχανήματα και την ψυχή των εργατών.
Τη νύχτα της μεγάλης σφαγής των οραμάτων
Οι κοιμισμένοι αποκοιμήθηκαν ακόμη πιο βαθειά,
Κάποιοι που ξύπνησαν από το θόρυβο αποκεφαλίστηκαν
Κάποιοι ληστές γίνανε οι νέοι δυνάστες.
«Το μέλλον δε θαρθεί από μονάχο του Έτσι νέτο σκέτο Αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς»
Συνεχίζει ο Μαγιακόφσκι
Δεν κουράστηκε.
Ούτε πως έχει και σκοπό να ξαποστάσει.
Περπατάει ακούραστος από εργοστάσιο σε εργοστάσιο
Και μουρμουρίζει εκείνα τα ίδια τα στιχάκια
Που συνδαυλίζανε τη φωτιά της Οχτωβριανής επανάστασης
Που γίνανε λάσπη για να χτιστούν οι νέες πόλεις,
Ράγες για να περνούν οι σιδηρόδρομοι με το σιτάρι
Και τραγούδι που το σκόρπισε ο άνεμος για να μυρίσει άνοιξη όλη η γη.
Τα μουρμουρίζει μ΄ ένα χαμόγελο
Πικρό για τη ληστεία του ιδρώτα
Ειρωνικό για τους ληστές-αφέντες
Βέβαιο για το νέο εγερτήριο.

Έρωτας αληθινός / Τριάντης Χριστόφορος

 

Ο έρωτάς μου

είναι αληθινός

γιατί έχει τόση αλήθεια,

όση δεν χωρά ανάμεσα σε ουρανούς

και καταφύγια.

Ο έρωτας μου είναι αληθινός.

γιατί μύθους φτιάχνει

που κλείνουν το κορμί σου,

βαθιά στα βλέφαρά μου.

Ο έρωτας μου είναι αληθινός,

γιατί εσύ ζεις αιώνια

κι εγώ δεν μπορώ αλλιώς

να σ’ ακολουθώ,

παρά να γράφω

μες στη νύχτα.

Ναι, ο έρωτάς μου είναι αληθινός,

γιατί ο ιδρώτας σου

χαράζει τις ρυτίδες.

Ένα νερένιο μονοπάτι

που κυλά σε λόγια και χωράφια.

Είναι αληθινός,

γιατί δεν πεθαίνει

στην πρώτη αστροφεγγιά.

Σκεπάζει τα μάτια μου,

άλλη σκιά να μη βλέπω παρά μόνο

τη δική σου.

Είναι έρωτας αληθινός

γιατί αφήνει τους πελαργούς

να κλαίνε για τα χαμένα καλοκαίρια

και τις εποχές αλλάζει,

(σε μια κι ατελείωτη).

Είναι έρωτας αληθινός,

γιατί είναι ακριβή η ψυχή σου.

Ανάσα που ξεχερσώνει αγκάθια

και αρνήσεις

και στα ηλιοδρόμια

σπέρνει φιλιά και πίστη,

για ν’ ακούει το φως

τα τραγούδια μας.

 

Οι σκέψεις χωρίς όρια... / Γρηγορία Πελεκούδα

 Οι σκέψεις χωρίς όρια

τρέχουν για να σωθούν

απ΄τα προσχήματα απ΄το αδιάκοπο

σφυροκόπημα

μου ήρθε να ξεφωνίσω

την εποχή μου πίσω να καλέσω.

Στα δικά μου ποιητικά ταξίδια

είδα την αρετή

να γίνεται απάτη

και το ψέμα εξουσία,

διανύοντας αποστάσεις

με φορτίο βιωματικό

είπα εγώ πάντα

θα εστιάζω στο σήμερα

του καθενός το πουθενά

όταν θα χάνεται

τις νύχτες πάντα μια πόρτα

θ΄ανοίγω,

για να μοιράζομαι

συναισθήματα και ανθρωπιά.

Μα ένα άτακτο καιρού δελτίο

επιδείνωσης έρχεται

< οργανωμένης κακοκαιρίας >

σε αμετάκλητες ημερομηνίες

τούτος ο καιρός τούτο το φθινόπωρο

της αιχμαλωσίας ήταν αλύπητο

ακόμη και η γη ξαγρύπναγε

μοιρολογώντας

μακριά απ΄την ηλιόχαρη

Μεσόγειο.

Νιάτα ξεριζωμένα

βίαια απ΄τα χώματα τους

απ΄εκεί ο κόσμος θαμπός

να περνάει συγχυσμένος

μα κάποιοι τον δρόμο

τον έσβησαν με μια μολυβιά

κι όλο το κακό ανέβαινε

τα σπίτια ισοπέδωνε

αυτός ο πόλεμος

ήταν ο μόνος τρόπος

για να σωθεί η ανθρωπιά.

Αυτό είναι μια άλλη ιστορία

ακόμη πιο βρώμικη

και πίσω απ΄αυτή άλλη μια

τρισχειρότερη,

ίσως όλα θα έπρεπε να χτιστούν

ξανά απ΄την αρχή

σαν να είναι η μέρα εκείνη

η πρώτη μέρα της δημιουργίας

κι όλοι αυτοί που κατέστρεψαν τη γη

με τα μεγάλα αισθήματα αγάπης

θα σου πουν ο πόλεμος τέλειωσε

γιατί άλλαξε σχήματα.

Αυτός κι αν είναι ο κόσμος μας

ο καταπληκτικός,

κι εγώ εκείνη την ώρα διάλεξα

της μοναξιάς να κλάψω με τον πόνο

της νύχτας...

Γρηγορία Πελεκούδα

Φάρος φιλών / Ξένια Ψαρρού

Το μέτωπό του βρέχεται απ’ τη Μεσόγειο
Τα χέρια του θέρους
Ίχνη στην άμμο
καμωμένα από φωτιά
άσβηστα απ’ το κύμα

Με τ’ αλάτι της θάλασσας αρταίνει
και αρταίνεται

Εκεί
στον μυστικό δικό του όρμο
Το σπίτι του απάγκιο
των φτερωτών ερώτων

Εδώ, εδώ
στη ζεστή αγκαλιά
της Αγίας Θαλασσινής

Τα μαύρα πουλιά / Ποταμιάνος Γιάννης

============

Τα μαύρα πουλιά ακονίζουν

τα ράμφη τους στις βουνοκορφές

σκάβουν με τα νύχια τους τις πεδιάδες

Τα μαύρα πουλιά κοιτάζουν από ψηλά

τις ανυπότακτες πόλεις

πετάνε κρώζοντας στον γαλάζιο ουρανό

και εφορμούν σε στόχους ακριβείας

Τα μαύρα πουλιά φορούν

μάσκες χαμογελαστές

να κρύβουν το άδειο πρόσωπό τους

τάζουν δημοκρατία στο λαό,

στο φτωχό ψωμί, στον άνεργο δουλειά

Όμως τα μαύρα πουλιά

κρύβουν στα φτερά τους κεραυνούς

βροντές κι ερείπια

κι αίμα πολύ να ρέει στους δρόμους

Τα μαύρα πουλιά πετούν

πολύ κοντά στον ουρανό μας

τρέφονται με πετρέλαιο και αίμα

τάζουν δημοκρατία και ψωμί

μα φέρνουν φωτιά και πόνο

Έρχονται έρχονται

τα μαύρα πουλιά των αργυραμοιβών

χώνουν το ράμφος τους

βαθιά στο στέρνο της ερήμου

Τα μολύβια τους ξύνουν

οι πληρωμένοι καλαμαράδες

προσαρμόζουν το κούφιο εκμαγείο

της δημοκρατίας

κι η πέμπτη φάλαγγα των δοσίλογων

ετοιμάζει εθνικές γιορτές και κόκκινα χαλιά

Τα μαύρα πουλιά έρχονται μες τη νύχτα

ξεσκίζουν το σεντόνι της σιωπής

κι η ποίηση ασώματη κεφαλή στριφογυρίζει

σαν πυξίδα με το βοριά χαμένο

ερείπια, πτώματα, αίμα

κέρδος, κέρδος, καίρδος, καίρδως κέρδως

θρυμματισμένα όνειρα, οι στίχοι αιμορραγούν

Αιμοσταγής βρικόλακας είναι η ιστορία

κι ετοιμάζει πάλι ματωμένο γάμο

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

Μα όταν σφάζουν τα μαχαίρια

η καρδιά κτίζει εκδίκηση

αρχιμάστορες οι νεκροί κι οι μάρτυρες

και πλίνθοι μας οι μνήμες

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

μα όσο σφάζουν τα μαχαίρια

το αίμα θεριεύει όρκο

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

μα οι Δελφοί στέλνουν χρησμό

«Μάχαιραν έδωκαν μάχαιραν ας λάβουν,

ώσπου να γεμίσουν οι κοιλάδες αίμα

να κολυμπάει το βόδι ως τη μέση»

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

μα οι φρυκτωρίες στέλνουν μήνυμα:

«Ζήτω η αντίσταση, η εξουσία στους λαούς»

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

μα η ιστορία τους ετοιμάζει ματωμένο γάμο

Πως αλλιώς θα ξεγεννήσει το καινούργιο

αν στα βουνά δε μοσχοβολάει αντάρτικο;

Την δική μας μοίρα εμείς θα την ορίσουμε

Η δική μας μοίρα είναι ο ήλιος

που σηκώνουμε στην πλάτη μας,

είναι η γεύση της αλμύρας

στην άκρη των χειλιών μας,

κι ένα ηφαίστειο στο στήθος μας

που βρυχάται έκρηξη

να βάλει φωτιά στο πευκοδάσος

Όχι δεν θα περάσουν τα μαύρα πουλιά

δεν θα φωλιάσουν στα περήφανα βουνά μας

Εδώ μοσχοβολούν λάβα τα ηφαίστεια

και το όνειρο που καίει τα σωθικά μας

θα γίνει κραυγή να σχίσει τον αέρα

με το ψαλίδι του χελιδονιού

με τη φτερούγα γλάρου

Είμαστε εμείς μια μυρμηγκιά λαού

που χτίζουμε τον κόσμο

μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά με ηφαίστεια και λάβα

Γιάννης Ποταμιάνος