Ο Μ Ο Λ Ο Γ Ι Ε Σ /Αλεξανδρής Γιώργος

Η καθημερινότητα ως  μια  ευσχήμονη παραδοχή
πιστής αντιγραφής και μίμησης άδολης συμπεριφοράς,
ως προσήκουσα άρνηση κι απόρριψη αναρωτημάτων,
ομολογία είναι προσωπικών κι ανέσπερων βιωμάτων
στην ευταξία της συνύπαρξης , στην ταύτιση των ιδεών
με τη συνείδηση καθαρή γραφή και οδηγήτρα.

Εικόνα θολή η συνοχή της ταξικής κοινωνίας
στην κοινή διαβούλευση της πολιτικής ερμηνείας,
με την απάτη σύνδρομο κλειστής επικοινωνίας
κι ασύμμετρο περίγραμμα τη σύνεση με τη λογική.
Ομολογίας θέλγητρο η ευπιστία στις παραδόσεις
και άνθισμα οργής η σιωπή σε απαντοχές και μαρτυρίες.

Ορίζοντες κοντινοί κι επίπεδοι η πίστη και η γνώση
με σύσταση στην προσήλωση, την άγνοια και τον φόβο
χωρίς προοπτική απένταξης από μοίρες και λατρείες,
να έχουν πρόσωπα οι καιροί και λειτουργούς οι εποχές.
Ομολογία ο βαθύς φανατισμός και η ιδεοληψία
με ομόθυμη τη συσπείρωση σε πρότυπα και ανάγκες.

Με τη μνήμη στέγασμα αναμνήσεων και ησυχαστήριο,
τον παιδεμό του νου σε σκιές και πλέγματα ορθοφροσύνης
για επίκαιρους συμβιβασμούς και επιτήδειες συμφωνίες,
οι φιλοδοξίες φειδωλές για προτάγματα και δημιουργίες.
Ομολογία η αλλοτρίωση κι η θέσπιση της αντινομίας
σε μια κοινωνία απρόσωπη χωρίς αναφορές και ιστορία.  

                              Γιώργος  Αλεξανδρής

ΠΟΡΕΙΑ II / Καλιεντζίδης Γιώργος

 

Μπροστά τραβούσε αλαφιασμένος κι ούτε σημάδια άφηνε
στο δρόμο του, δίχως να λογαριάσει τα κρωξίματα της νύχτας
και τα μηνύματα: πως ήταν αμέτρητοι αυτοί κι είχαν τη μυρωδιά
της θάλασσας. Σαν έρχονταν θανατικό ξύριζαν τα κεφάλια
τους, έτσι λέγαν, φορούσανε λευκά και γλένταγαν σιμά στον
κοιμισμένο. Τα πιάτα έσπαγαν να φύγει το κακό, και άλλα
πράγματα αλλόκοτα του λέγανε πως κάναν. Πως είχαν όπλα
όλο φωτιά και ως τα τώρα δεν τους σίμωσε κανείς.
Βούιζαν οι σύντροφοι του. Μόνον εκείνος στη σιωπή
αναμετρούσε τον αχό του φόβου τους και την απάντηση σε μιαν
υπόθεση π’ αναζητούσε τέλος.

ΕΝΑ ΞΕΣΚΙΣΜΕΝΟ ΧΑΡΤΙ ΣΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ / Καλιεντζίδης Γιώργος

Ο φίλος μου ο Ηλίας υποστηρίζει ότι έχεις τη δυνατότητα
να φτιάξεις το δικό σου σκηνικό. Να το στολίσεις, να γυρίσεις τον
χρόνο ανάποδα, να έχεις συντροφιά σου τα πρόσωπα που αγάπησες
και δεν είχες τη δυνατότητα, την ευκαιρία, να γνωρίσεις.
Να το γεμίσεις χρώματα, αναμνήσεις, ελπίδες, επιτυχίες, αποτυχίες,
αποχαιρετισμούς νεκρών και ζώντων.
Μπορεί όχι όλα αυτά, όμως θα ήταν ή περίπου θα ήταν, ένα δικό μου,
κατάδικό μου σκηνικό.
Το επιχείρησα, φίλε, και στο τέλος δίπλωνα ένα ξεσκισμένο χαρτί.
Τη στιγμή εκείνη σκέφτηκα πως κι αυτό ήταν μια άλλη εκδοχή
του σκηνικού σου.

Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ / Καλιεντζίδης Γιώργος

 

Το άθροισμα των τετραγώνων
του εγώ και του εσύ ξεφεύγει
από τα όρια του επιπέδου,
κι έτσι προκύπτει μια αδέσποτη υποτείνουσα
του το τρυπά, το ξεσκίζει.
Και βγαίνει μια κραυγή οργισμένου νέου,
καθώς συνθλίβεται από το δικό σου εγώ.

Οι κούκλες μιας σπασμένης βιτρίνας
βγαίνουν, μας χαιρετούν και περπατούν ανάμεσά μας
ακολουθώντας την ευθεία της υποτείνουσας.

 

«Το παιδί και η στάχτη» / Μπουλέκου Μίνα

Περπάτησε το παιδί

εκεί που η μέρα είχε πεθάνει

κι η νύχτα αναστέναζε

μέσα απ’ τις πληγές του κόσμου.

Η σιωπή του δεν ήταν σιωπή

ήταν μια κραυγή που δεν την άκουγε κανείς,

μια φωτιά που έκαιγε τη ψυχή του

σαν σίδερο πυρακτωμένο

αντικρίζοντας τον φόβο στα μάτια των άλλων.

Περπατούσε με τα παπούτσια του νερού,

πάνω στις λάσπες του πολέμου,

χωρίς να ξέρει γιατί το δάκρυ του

είναι πιο βαρύ κι απ’ την πέτρα.

Κρατούσε στα χέρια του

μια στάλα φως να σιγοκαίει

μ’ ένα ερώτημα γιατί;

Γιατί καίγονται τα όνειρα πριν ξημερώσουν;

Τα χείλη του ήτανε σφαλισμένα,

μα τα μάτια του, του φώναζαν

σε μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν

μόνο οι ψυχές που πονάνε.

Περνούσε δίπλα απ’ τις σκιές των μεγάλων

εκείνων που δεν κοίταζαν ποτέ κάτω,

εκεί που περπατούν οι άγγελοι

με σκισμένα φτερά και γόνατα ματωμένα.

Το παιδί δεν ήξερε τον πόλεμο,

τον έμαθε στο βλέμμα της μάνας

που πάγωσε σαν μάρμαρο

με το στόμα ανοιχτό και τα χέρια αδειανά.

Δεν ήξερε το θάνατο,

τον έμαθε απ’ τη μυρωδιά της στάχτης

και τα παιδικά του παιχνίδια

θαμμένα κάτω απ’ τις ερπύστριες.

Κι όμως περπάτησε.

Όχι από γενναιότητα,

μα γιατί δεν είχε πού αλλού να πάει.

Ο ουρανός του ένας καταπέλτης,

η γη που πατούσε άνυδρη,

κι η ψυχή του έμοιαζε

σαν μια λεπτή κλωστή

που κράταγε ακόμα τον κόσμο του ΌΡΘΙΟ.

Στο πρόσωπό του δεν καθρεφτιζόταν μόνο η λύπη,

μα κι ένα άστρο που φώτιζε πιο μακριά

και απ’ τα πέρατα του κόσμου.

Σαν μια ελπίδα άσβεστη στον ατέρμονο χρόνο.

Σαν να ’θελε ο ουρανός

να του ζητήσει μια συγγνώμη….

Ήταν παιδί, μα στα μάτια του κατοικούσαν αιώνες.

Αιχμάλωτοι θεοί, πνιγμένοι ποιητές,

μάνες που ξέχασαν πώς να προσεύχονται.

Και τότε, μες στο μισοσκόταδο,

κάτι σαν άστρο άρχισε να πέφτει,

σα λυχνάρι που τρεμόσβηνε

απ’ τον τεράστιο θόλο τ’ ουρανού

μα δεν έπεσε….

Έμεινε εκεί να τον φωτίζει.

Γιατί πάντα, έστω κι μέσα απ’ τις στάχτες,

ένα παιδί θα περπατά

με την ΕΛΠΙΔΑ να σωθεί τούτος ο κόσμος.

Εκεί Μ Ε Τ Ε Ω ΡΟ

το παιδί στάθηκε

σα ψίθυρος να αιωρείται

στη λήθη τ’ ανθρώπινου θρήνου.

Όπου νύχτωνε και τα άστρα

φώτιζαν αργά σιγά..

το παράλογο ενός αδυσώπητου πολέμου

καταρρίπτοντας ένα προς ένα τα οχυρά

στο σιδηρούν παραπέτασμα

μιας νάρκης οριοθετημένης

σε μια ηρωική έξοδος διαφυγής!

© Βy Mina Boulekou

ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΔΕΝΤΡΑ / Ιωάννου Γιώργος

 

Φωτιά απόψε πάλι στο βουνό∙
πάνε τα Χίλια Δέντρα – θα τα κάψουν.

Κραυγάζει κάποιος μες στο πάρκο, τους παρακαλεί,
λέει πως είναι νέος, αδελφός τους.

Ποτέ δε μας ξανάρθε το παιδί,
που έφερνε πρωί πρωί το γάλα.
Σαν αλογάκι ήτανε, σα ζαρκαδάκι.

ΤΟΝ ΜΑΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ / Ιωάννου Γιώργος

 

Ο φόβος του θανάτου χάνει πάθος,
χάνει δύναμη, κάτω απ’ τους νέους
αστερισμούς που πάλι φάνηκαν.

Τον Μάη που μας έρχεται
σας περιμένω.

ΙΣΩΣ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΥΝΕΙ / Ιωάννου Γιώργος

 

Μη φοβάσαι πια
την καλοκαιριάτικη βροχή
τις νύχτες που ξυπνάς
απ’ τον βαθύ των φύλλων ψίθυρο.

Κλείσε τα μάτια μόνο καλύτερα,
κι άνοιξε κείνη την καρδιά σου.

Ίσως την αποπλύνει η καταιγίδα.

HOMO CRYPTOKRYPTUS FAGOGAMISUS / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Ο homo cryptokryptus fagogamisus
είναι το τελευταίο είδος της σειράς homο
και ακολουθεί ακριβώς τον αντίθετο δρόμο
από τα πρωταρχικά είδη.
Ενώ εκείνα βγήκαν από τις σπηλιές
ακολουθώντας το δρόμο της φυσικής ζωής
ο homo cryptokryptus fagogamisus
αφού κατέστρεψε τη φύση
επέστρεψε και δημιούργησε μέσω του πολιτισμού του
τις νέες σπηλιές της πρωτόγονης επιστροφής του.
Έτσι δημιούργησε σπηλιές κατοικίες
με σκοτεινά υπόγεια ισόγεια ορόφο διαμερίσματα
ακόμα και διαδρόμους διαμερίσματα για να μένει.
Δημιούργησε σπηλαιογονικά γραφεία για να κρύβεται
βάζοντας πολλές φορές απέξω
άλλους homo tempelxanus xistargidus
να τον φυλάνε από ενοχλήσεις
και να σπάνε στο ξύλο
τους homo nistikus tsimentotibus sa xamenus
που φωνάζουν για λίγο φαγητό.
Ο homo cryptokryptus fagogamisus
είναι εραστής κάθε τρύπας ελεγχόμενα πολιτισμένης.
Είναι εραστής της τρύπας με κάμερα των διακοπών
της τρύπας με κάμερα που πίνει καφέ
της τρύπας με κάμερα που θα δει ένα θέαμα
της τρύπας με κάμερα που θα ψωνίσει
της τρύπας με κάμερα που θα φάει
της τρύπας με κάμερα της κάλπης και του κόλπου
της τρύπας με κάμερα που θα βολευτεί
της σπρωχτότρυπας με πολλαπλή κάμερα
στο μετρό στο λεωφορείο στη σκάλα
της τρύπας ελεύθερης από κάμερα της γειτόνισσας
και τώρα τελευταία
και του γείτονα στο διπλανό έδρανο
εδώ αν υπάρχουν κάμερες είναι επίσημες
και με επίσημη κατοχύρωση
και γενικά ο homo cryptokryptus fagogamisus
έχει τρυποποιηθεί και καμεριστεί πλήρως.
Όμως η επιστήμη κρούει το κώδωνα του κινδύνου.
Μελέτες ειδικών τρυπομελετητών έδειξαν
ότι μια τεράστια μαύρη τρύπα έχει δημιουργηθεί
στο μυαλό του xomo cryptokryptus fagogamisus
και υπάρχει η φοβερή πρόβλεψη
ότι κάποια στιγμή θα τον καταπιεί ολόκληρο.
Η επιστήμη προβλέπει ότι θα απομείνουν λίγοι
στις απομακρυσμένες περιοχές της γης
που θα αvήκουν
στην ανίκητη ιερή φυλή
των homo gracargidus
και η οποία επιβιώνει παντού και πάντα
λόγω ιδεολογίας και φυσικών συστημάτων.
Κι έτσι ξανά η ανθρωπότητα θα αρχίσει από την αρχή
για ένα Σισσύφιο επαναλαμβανόμενο νέο μέλλον
μέχρι μα ανοίξει τη μεγάλη τρύπα ο ουρανός
και να πέσει η μεγάλη τελευταία φωτιά
που αξίζει στο έσχατο εις τύπον ανθρώπου είδος
τον homo cryptokryptus fagogamisus.
 
                                                                Β.Α.

ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ / Γιώργος Αλεξανδρής

Πίσω απ’ τη λεύκα σκάλωσε μισόγιομο φεγγάρι
και θάρρεψε στον ίσκιο του πλατύφυλλο πλατάνι.
Ο  άνεμος καυχήθηκε στου κυπαρισσιού τ’ αγνάντι,
ο γκιώνης παίνεψε το νυχτέρι του, βιγλάτορας στη σκιά,
κι ένα αηδόνι ξέμακρα μονάχο μελαγχολούσε.

Το παιδομάνι ασύνταχτο αλήτευε στην αλάνα
κι οι γείτονες αθώωναν τα δικασμένα τους χρόνια.
Στο σταυροδρόμι έφτυναν αδικαίωτη την οργή τους,
πιο κάτω η σοφία επέμενε σε αφορισμούς και παραδόσεις ,
κι ένα παράθυρο έκλεινε σιγά, τη θλίψη για να στεγάσει.

Σπίτια αγάλματα υπεροπτικά, αυλές στριμωγμένες
κι ο κομπασμός αφρόντιστος στη σιωπή και τη βλαστήμια.
Η μοναξιά πλανόδια, περίγραμμα στους τοίχους,
ο φόβος γύμνωμα ψυχής κι αστέγαστες αλήθειες,
κι η νύχτα να γλιστρά υπόσχεση λίγο πριν ξημερώσει.

Μπροστά από τη λεύκα λίγνευε η ξιπασιά του κόσμου
και στην αλάνα σπούδαζαν τιμή και μεγαλοσύνη.
Στη στροφή, δυο χέρια έσφιγγαν ανάγκες και ιστορία,
σε μια πόρτα, βλέμματα πειστικά ζύγιαζαν αντιθέσεις
κι οι προβολές της νύχτας και η σκέπη, της μέρας μικρογραφίες.

                              Γιώργος  Αλεξανδρής