Έξι Χαικού του Τζοσό

Στα κλαδιά που ήταν 
ν΄ ανθίσουν πρώτα
πέφτουν τα μπουμπούλια.

**

Τι πράσινο!
Ανθισμένες πλαγιές
αντανακλώνται.

***

Κάθε πρωί
πάνω απ΄την στέγη
ο ίδιος κορυδαλλός.

****

Ο βάτραχος
αναδύεται με την δύναμη
της μη- προσκόλλησης

*****

Ποάνει βροχή
ο στεγονοποιός γυρίζει
και κοιτάζει την θάλασσα

******

Χιονόνερο
αιώνιο. άπειρο,
μοναξιά.

Από το βιβλίο: ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 

Εισαγωγή- μετάφραση:Γιάννης Λειβαδάς

Κάτι γέροι ναυτικοί, θυμάμαι, λέγαν

Άνεμος, άνεμος είναι ο έρωτας
Κανένας δεν τον βλέπει
Ο έρωτας
Μα τον αισθάνοντ' όλοι

Μέσα στην άπνοια έρχεται της μοναξιάς
Φυσά φυσάει ο έρωτας
Και ξεκινάς, και πάμε
Κι η πρώτη νύχτα ξαστεριά
Κι η δεύτερη, κι η τρίτη
Κι ύστερα έρχεται ο καιρός της μαλωσιάς
Φυσά, φυσάει ο έρωτας
Τα κύματα θεριεύουν
Και όλο δένεις τα πανιά
Γυμνό σκαρί απομένεις
Και πότε μέσα στη χαρά
Και πότε πα' στα βράχια
Δέρνεσαι, μπρος, πίσω γυρνάς
Παραπατάς, πηγαίνεις
Πάνω σε ξέρες αιχμηρές
Και σε υφάλους ύπουλους
Και σκόπελους , πότε ξανθούς
πότ'άλικους και πότε μες στα μαύρα

Κι όταν κοπάσει ο άνεμος
Ιδρώς η θάλασσα κορμιού
Κι η ανάμνηση αλάτι

Αρμύρας ο έρωτας παιδί
Παιδί πατέρας της φωτιάς
Και ξάδερφος του Χρόνου

Τι ο Έρως και ο Καιρός περνούν
Όπως η μπόρα απόβραδίς
Κι όπως χαράζει ο Πόνος

Κι ο Πόνος άπονος περνά
περνά και φεύγει σα ζωή
που πίσω δεν κοιτάζει

Κι ό,τι σου τάζει στη Χαρά
Ο έρωτας μες στη Χαρά την άχαρη
Το αρπάζει

Κάτι γέροι ναυτικοί, θυμάμαι, κλαίγαν

Σπύρος Καρέλας (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Σπύρος Καρέλας γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ποιήματά του κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά: 

•  "Τεφλόν", 
• "Τα Τετράδια του Ελπήνορα" και 
• "Ποιητική". 

Ποιητικό έργο:

 "Το νησί των γλωττοφάγων" (2012) Εκδόσεις Γαβριηλίδης 

EYΡΥΔΙΚΗ

Μέσα απ' της πέτρας το νερό που κυλά
κι από του πόθου τα κρεβάτια όπου σηκώνεσαι
κι απ' του μυαλού μου τα στρώματα σα δραπετεύεις
δεν τολμάς. Κοιτάζεις πίσω και φεύγεις.
Χάθηκες. Χάνεσαι για πάντα.
Κι εγώ θα τρέμω νυσταγμένος καθώς είμαι

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Είναι τα χρόνια που έρχονται από μακριά
καλπάζοντας 
που σήκωσαν τούτη τη σκόνη

Είναι τα χρόνια που έρχονται
μα εμείς
από τη σκόνη τίποτα δε βλέπουμε

Καλύτερα

Μέχρι να φτάσουν, δε θα ξέρουμε
αν έρχονται να μας επιτεθούν
ή να προειδοποιήσουν

ΔΙΛΗΜΜΑ

Η λευκή σελίδα πάλι με καλεί.
Δεν είναι ακριβώς λευκή (έχει και ρίγες)
μα τη θυμίζει λίγο.

Πώς να αντιδράσω;
Να την αφήσω να ξαναέρθει κοντά μου
ή να το παίξω σκληρός;

Δεν ξέρω, ειλικρινά.
Μα, τώρα που το σκέφτομαι
λευκή σελίδα πια
δεν είναι.

Ακινησίας Αίτιο (Ο Έρωτας δίνει στα πάντα Κίνηση...)

Τις κουρασμένες μου Ανάσες Ακινησίας,

τις αποδίδω στην Αλεξιθυμία (αλέξω=απωθώ-αυτός που αρνείται τα συναισθήματά του...) της Συναισθηματικής- Ακαθόριστης -Αστάθειας του Έρωτος ως Γενεσιουργικό Πρωταρχικό Σπέρμα της Κίνησης στα πλαίσια της εγκαθιδρύσεως του Λόγου/Φάνητα.

Η Ασυνεννοησία μεταξύ ορατού και αοράτου,

διασπάει την Κοσμική Αρμονία του Γίγνεσθαι/Ηφαίστου ( εκ του εξυφαίνω ).

Η Αποστασία, είναι Αδικία. Απόρριψη του Δώρου της Αφθονίας.

Ως Επανορθωτής, δρα η Νέμεσις συνυπολογίζοντας κάθε λεπτή Κλωστή της Συνδημιουργικής Αλληλεπιδράσεως.

Τρικυμία

Μου αρέσει τούτη η θάλασσα!

Μου αρέσει,

με τ' άσπρα αγριοκύματα 

και το σκληρό το βουητό της.

Θα τραγουδήσω τούτη τη στιγμή!

Θα τραγουδήσω,

γιά σκαριά τσακισμένα

και γιά γοργόνες που θρηνούν

του Ικάρου τον χαμό,

σε βύθια αμέτρητα και ξένα.

Να ταξιδέψω ορέχτηκα!

Να ταξιδέψω

καβάλα σε αγέρηδες,

στων άστρων τις ακτές

σαν νάμαι ήρεμη βροχή,

μπόρα ή έστω καταιγίδα,

γιά να τσακίσω τη σιωπή

που ασελγεί

σε μιά μακαριότητα ανερμήνευτη,

στο βάθος του Αιώνα...

Κι ύστερα,

σκοπεύω πάλι να χωθώ

στον σκονισμένο μου υπνόσακκο,

αφού, δεν θα υπάρχει πιά η σιωπή,

το όνειρό μου να ...ταράξει!

Με του ανέμου τη φωνή

Κάποιο Σάββατο του Απρίλη,

απέναντι σε δυό κυκλάμινα

και κάτω από ίσκιο ακακίας αλαφρύ,

ώρα που εσπερινό

σε λίγο θα σημάνει,

με του ανέμου τη φωνή

και με παρέα μου

τον ψίθυρο των φύλλων,

θα τραγουδήσω τραγούδι σιωπηλό,

βουβό, λιγόλογο, θλιμένο...

Και θάναι τούτο το τραγούδι μου,

ξέσπασμα ψιλόβροχου εαρινού,

θρήνος, γιά περιστέρι πληγωμένο.

Κι ύστερα,

σε χρόνο  μέλλοντα ή αόριστο,

θάρθει

το χρυσαφένιο φως του Φεγγαριού,

συνομωσίες κι ενοχές ν'αποκαλύψει. 

Παιδί σαν ήμουν

Παιδί σαν ήμουνα μικρό,

είχα ονειρευτεί,

μία ζωή, πνιγμένη σε μυρσίνες!

Ομως,

κακέντρεχη υπήρξε γιά μένα η ζωή,

σαν μιά οχιά σ' ένα κοφίνι σύκα...

Κι έτσι,

έμεινα ένδεος να ερωτώ,

τι άραγε να κάνω,

αφού παντού τα πολυβόλα της,

σπέρναν Πληγές, και Δάκρυα και Μίση!

Μα ξάφνου, εμφανίστηκε σαν ΄Ανοιξη

και το κακό...αμέσως λησμονήθη!

Και τότε,

μες την απόλυτη Σιωπή,

εγώ και Συ μιλήσαμε

βουβά, απόκρυφα...κι αθώα!

Κι έγινες Εσύ Αετός,

ξεφεύγοντας από τα νύχια της ζωής

και πέταξες εκεί αψηλά,

όπου ο πόνος δεν Σε φτάνει.

Κι έμεινα πάλι μοναχός,

κράζοντας με στήθος ραγισμένο...

"Που πας;,

ακόμα δεν επρόλαβα

ούτε να Σε γνωρίσω."

Της ζωής μου οι στιγμές

Μες της ψυχής μου το απέραντο σαλόνι,

απόψε θα δεξιωθώ,

τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου!

Θα έρθουν οι Γαλάζιες μου στιγμές,

που η θάλασσα απλόχερα μου χάριζε

κι οι Πράσινες,

απ' τα βουνά, τους κάμπους και τις λαγκαδιές,

οι Κόκκινες,,από του ΄Ηλιου τις φωτιές

και οι Σκούρες,

που μου κληροδότησε η γκρίζα Νύχτα.

Θα έρθουν και από τις χαρές μου οι Λευκές

και των ονείρων μου ακόμη οι στιγμές,

γιατί κι αυτές, στιγμές απ' την ζωή μου είναι.

Ακόμη και τις θλίψες μου θα υποδεχτώ,

γιατί, πάντοτε μετά από αυτές,

χαρούμενες στιγμές μου ήρθαν!

Θα τους προσφέρω γλυκόπιοτο κρασί

μέχρι  να μεθυστούνε,

και, αφού απ' το πιοτί και το φαϊ

κούραση στα βλέφαρα αιστανθούνε,

στης μνήμης μου τα υπνοδωμάτια,

θα πάνε, ήσυχα ν' αναπαυτούνε...

Στης σιωπής μου την ώρα

Στης σιωπής μου την ώρα,

ακούω τ' αγκομαχητό του λυπημένου αγέρα,

πούρχεται από δάσος καμμένο

και από μιά ανάστατη ΄Ανοιξη!

Τριγύρω ξεροκίτρινα φύλλα

σκεπάζουν την γεωμετρία της Γης

κι ενώ το Φεγγάρι αργεί απόψε ναρθεί,

η σάρκα όπως πάντα αδύναμη,

αμαχητί παραδίνεται στην αγκαλιά του Μορφέα!

Κι έρχεται το όνειρο μετά,

την ανία της μέρας γιά να διώξει!

Κι εκεί που το όνειρο τελειώνει,

της ψυχής το μάτι τ' αετήσιο,

διακρίνει της πραγμάτωσης τη θολομένη στράτα!

Όμως, η ζωή τον εαυτό της πάλι ξεπερνά

και με τ' ακροδάχτυλά της τα μακριά,

ανάβει καινούριο σπίρτο.

Ειρωνική Συνέχεια Δικαιοσύνης…

Tραβάω γραμμή από τα Σύμπαντα ‘

στην μομφή σου Ιερουργώ το παράλογο.

Κατευθύνω στην συνέχειά σου το Ρεύμα ‘

ως αυθεντικός της Μαντείας επιστάτης…

Ανατρέχω στα Συμβάντα των Αναμνήσεων

ώστε να γειώσω τα ταξίδια στην Βάση.

Σ’ αγαπάω και πάντα σε σκέφτομαι,

σαν απόηχο του Όντως Σωκράτη…

Στις ” διαλέξεις ” σου αφιερώνω

ετούτο το ποίημα,

στις αλάνες της αγοράς που ξεπάστρεψες

το κάθε ά-λογο βλήμα…

Σε ακολουθώ στου Α-πόλλων την Έκσταση,

στης Δικαιοσύνης την αμερόληπτη και Ισόρροπη Ρήμα…

Θέε μου να φύγουνε τα Σκάρτα...

Όταν η Πρόθεση προέρχεται από την ψευτοηθική του νου, δεν πιάνει τίποτα...όταν πηγάζει από την Αλήθεια της Καρδιάς, τότε γκρεμίζεται το Σύμπαν...Σ.Δ

Τα Καλούπια ευθυγραμμίστηκαν.

Τώρα μόνο οι επιλογές απέμειναν να προταθούν στη Διάνοια...

και θα επιλέξει αναλόγως το Σθένος της...

Οι απαιτήσεις αυξήθηκαν μα μαζί, αυξήθηκε και η Δύναμη.

Τώρα η Ήττα, πειράζει αλλά ταυτόχρονα αντέχεται γιατί αποδέχτηκα την Μοναχικότητά μου..

Όμως ακόμα θέλει αγώνα για το καλύτερο αλλά παράλληλα, πίστη και υπομονή για τα ελάχιστα εναπομείναντα...

Η Κλωστή πλέον, Είναι επικίνδυνη μα δεν φοβίζει '

Οι ευκαιρίες ανοίγονται και η συνείδησή μου, διευρύνεται καθώς Ενώνεται με την Κοσμική Συνείδηση...

Άγραφος πλέον, ευχαριστώ τη Θεία Χάρη που μου παρουσίασε την δυνατότητα να Δημιουργήσω...

Μέχρι τώρα το διάβαζα προσπαθώντας να το εντάξω στον Καθημερινό μου διάδρομο ' όμως κάθε προσπάθεια, αποτύγχανε λόγω του ότι η Πρόθεση νοθευόταν από την αδυναμία της Κατανόησης...

Τώρα βρίσκομαι πλησίον της...

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Οι ποιητές ψυχή μου

δεν ερωτεύονται,

αγαπούν άπληστα

με πάθος,

κοινή τροφή τους στίχους τους

μοιράζουν.

Οι ποιητές ψυχή μου

δεν κλέβουν

ψυχές απ' τις εκκλησιές,

ανάβουν άστρα και ήλιους.

Ραβδοσκοπώντας τον θόλο τ' ουρανού

αναβλύζουν κρυστάλλινες

δροσερές ψυχές.

Οι ποιητές όταν ερωτευτούν

αιώνια μένουν στη γη

κι ανάβουν τις λάμπες

των ματιών απότομα,

όσο μια κατακόκκινη ανατολή.

Έτσι γίνονται όλοι συνομήλικοι

στο φωτισμένο μέλλον,

ξεδιψώντας την όραση μας

στην απέραντη έρημο το σκοταδιού.

Πιο σκληρή

Είπα στη σπληλιά του βράχου: σ΄ αγαπώ!
                      Πριν προφτάσω να το πω, 
ο αντίλαλος μου είπε: σ΄ αγαπώ!

Είπα στην καρδιά σου , κόρη: σ΄ αγαπώ!
                   Όσο και να της το πω,
η καρδιά σου δεν μου λέγει: σ΄ αγαπώ!

Ζηλεμένη κόρη, άκου και στοχάσου,
είν΄από το βράχο πιο σκληρή η καρδιά σου.

από την ποιητική συλλογή ΑΛΑΒΑΣΤΡΑ (Εκδότης Ι.Ν.ΣΙΔΕΡΗΣ ΑΘΗΝΑ) 

ΕΥΧΗ

Στην αγάπη σου γυρεύω
της ζωής μου το σκοπό
σαν θεό μου σε λατρεύω,
σαν παιδί μου σ΄ αγαπώ.

Οι καρδιές μας όταν σμίγουν 
στου φιλιού την ευωδιά,
τον παράδεισο μ΄   ανοίγουν 
με δυο ρόδινα κλειδιά.

Ο θεός που σούχει δώσει 
τέτοιο έρωτα πιστό,
ο θεός να σου πληρώσει
τη χαρά που σου χρωστώ.

από την ποιητική συλλογή ΑΛΑΒΑΣΤΡΑ (Εκδότης Ι.Ν.ΣΙΔΕΡΗΣ ΑΘΗΝΑ) 

Η ΠΙΚΡΗ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ (απόσπασμα)

Στυμφαλίδα ή φραγκόκοτα ένα και το αυτό.

Όταν πρόκειται για την ξαδέρφη μου, το στόμα μου

δροσίζεται μόνο με δηλητήριο. Εκτοξεύεται

από μια μικρή λόγχη, με μυθικό βάθος,

κάτω ακριβώς απ' το στέρνο μου.

Διοργανωτής εκ πεποιθήσεως η ίδια,

το πάνω χέρι της δημιουργίας μας.

Συγκεντρώνει κι εκτείνει τις δυνάμεις μας.

Με μέτριες επιδόσεις

και το μακρύτερο ψέμα στην οικογένεια,

καταφέρνει να κόβει πρώτη το νήμα.

Μεγαλύτερο φορτίο νιτρογλυκερίνης πάνω στη γη δεν υπάρχει

από τις ματαιωμένες της ελπίδες.

Αρτηρίες και φλέβες τις κινούν ακατάπαυστα,

σ' ένα κλειστό κύκλωμα θυμού χωρίς εκπνοή.

Από εκεί πηγάζει ο μικρός της γιος. Αυτή αυγό και σπόρος.

Τον γεννά και τον τίκτει συνεχώς. [...]

Ωάρια της αβύσσου (απόσπασμα)

Οι άγγελοι δεν πεθαίνουν, η δόξα της ουσίας

Μέσα στην παρουσία δεν εξατμίζεται

Το κατάφωτο νυχτερινό μπάνιο

Υγροποιεί τις κηλίδες του χρόνου

Και με ιριδισμούς στους σκοτεινούς ουρανοξύστες

Ανεστραμμένα τ' αρχαία φαντάσματα τραβάει

- Στο χώμα σε βλέπω χρυσό και χαρούμενο

- Στον αέρα ψηλά να φοβάσαι το οράν και το χρόνο

- Είμαι χρόνος αλλά στο χρόνο δεν ανήκω

Περίτριμμα γίνομαι αλλά δεν είμαι περίτριμμα

Είμαι μάτι λαβύρινθος είμαι Δούρειο μάτι

Είμαι κοίλον όμμα Αργώ μάτι δεν είμαι

Δεν είμαι αιώνιος δεν υποτάσσομαι δεν είμαι χρόνος

Δεν είμαι όμμα δεν βλέπω δεν σκέπτομαι δεν περπατώ

Του αδύνατου όλο το ανοιχτό

Μπορεί ο άνθρωπος να συνδιαμορφώνει;

Είναι μια αστραπή που τα άστρα λιώνει

Στο πεθαμένο χρονοσώμα

Για μια στιγμή μια πασχαλιά

Σκελετοφλόγα φανερώνεται

Στάζοντας τότε φως οδοιπορώντας

Με τη χήνα της αφροδίτης στο χέρι

Ο άλλος άγγελος σεβαστικά παραδίνεται ή προστατεύει

Τα θαλασσινά του άλλου οργασμού μυστικά

Το εξωμήτριο αδιάστατο

Αυτό νυν εστίν

Ομού παν, έν, συνεχές, και καθώς ο άγγελος

Έτσι μέσα είναι και έξω βγαίνει απ' τον κατακλυσμό

Και διασχίζει ακατάπαυστα το χαλί της βροχής

΄Ενα φιλί ασυνήθιστο

Σκοτεινές ημέρες,που φωτίζονται ακόμα αχνά!

Άγγελοι που σκορπίζουν ακόμα ασήμι στη Γη

και, ενώ το σούρουπο απλώνει το σεντόνι του το μαβί,

κατηφορίζω προς την θάλασσα αργά.

Οι ώρες γλυστρούν κι εγώ , αγναντεύω αμέριμνος...

Όσο πλησιάζει η αλλαγή της νυχτιάς,

τόσο και η ελπίδα  μέσα μου φουντώνει!

Ξημερώνει επιτέλους

και μιά αόριστη αίστηση μου μουδιάζει το σώμα....

Ο Εφιάλτης,

βαρίδι ενοχλητικό στην ψυχή μου,

έμεινε οριστικά στο Παρελθόν

και τα αισθήματά μου τούτη τη φορά,

ελπίζω, τις κακοτοπιές να αποφύγουν,

ενώ, η απαστράπτουσα μέρα

που όπου νάναι αρχίζει

κάτω από του ΄Ηλιου το πέλμα,

ευελπιστώ,

πως θα μου χαρίσει, ένα φιλί ασυνήθιστο.

΄Εχει η ζωή γυρίσματα

Κάποτε η ζωή,

ήτανε δάσος πευκόφυτο πυκνό...

Σήμερα, κενοτάφειο φρικτό,

με σκιές και μαύρα καυσόξυλα γεμάτο.

Και το ποτάμι με το γάργαρο νερό,

σήμερα, θολό και λιγοστό,

ψάχνει τον δρόμο του κι αυτό!

Κάθε σούρουπο, της ελπίδας το τρένο,

σφύριζε τρεις και τέσσερις φορές...

Σήμερα, ούτε και που περνάει!

Και έγινε φωτιά το φως

κι έπαψε πιά στην αμμουδιά

ο Φλοίσβος της θάλασσας να τραγουδά.

Γέμισε ο Ουρανός καπνιά,

μουσική, χαρά και αισιοδοξία

δεν απέμεινε καμμιά

και μόνο του σ' ένα συρτάρι βρίσκεται

ποίημα γραμμένο σε κίτρινο χαρτί,

αλήθειες και όνειρα να μολογάει!

Όμως, έχει η ζήση γυρίσματα πολλά,

και, ίσως Αύριο το πρωϊ η ζωή,

να σκάσει χαμόγελο πλατύ,

κάτω από του ΄Ηλιου

τις αστραφτερές πατούσες...