Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024

Ομόνοια - Άνω Πετράλωνα / Θωμάς Γκόρπας. Από την ποιητική συλλογή :Σπασμένος καιρός (1957)

Κορίτσι-εξουσία του λεωφορείου μέσα στο βράδυ
κάθεσαι πλάι μου όπως
ξανθό άνθος πίσω από φράχτην όπως
άστρο που περπατάει στον κόρφο μου
κι όμως μου λέει: Θα φύγω.
Κάθεσαι πλάι μου βουλιάζεις μες στα μάτια μου
όπως σ' ένα τοπίο που θέλεις μα δεν μπορείς να τ' αγαπήσεις
σχεδιάζοντας μες στη σιωπή που σε κρατάει δεμένη
τον αγαπημένο σου.
Πάντα πνιγμένη μες στα μάτια μου
πάντα δεμένη απ' τη σιωπή
αναπολώντας μουσικές παλιές να 'ρθουν και να σε λευτερώσουν
μα οι μουσικές δεν έρχονται κι εσύ
κάθεσαι πλάι μου
πάντα πνιγμένη μες στα μάτια μου
πάντα δεμένη απ' τη σιωπή
με την καρδιά σου λαβωμένη σαν μικρό πουλί
με την ομορφιά σου ακυβέρνητη σαν μικρό παιδί
κάθεσαι πλάι μου
σαν άνθος και σαν άστρο και σαν έρωτας που θέλει
μα δεν μπορεί.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ << ΑΛΛΟΙ >> ΕΛΛΗΝΕΣ / Σταυραετός / Β.Α

 


 

Δε χρειάζονταν να κτίσουμε Παρθενώνες

για να μάθουμε να τυλίγουμε σουβλάκια.

Δε χρειαζόταν  να πουλήσουμε τόση πολύ φιλοσοφία

για να μας ταράζουν στα σταθεροποιητικά προγράμματα.

Δε χρειάζονταν να κάνουμε τόσο ντόρο

για το πολίτευμα της Δημοκρατίας

για να μπορούν πέντε έξι οικογένειες

να βασιλεύουν δημοκρατικά.

Δε χρειάζονταν να ανάψουμε τόσα φώτα πολιτισμού

και να μας έρχονται τόσο μεγάλοι λογαριασμοί.

Δε  χρειάζονταν να μιλάμε

για το μεγαλείο της Θερμοπύλιας πατρίδας

κι οι πολεμιστές μας

να πιάνουν τον Περσικό κόλπο

πολεμώντας τον κάθε αμόλα καλούμπα κούλα

Ούτε τόση νομοθεσία  χρειάζονταν

γιατί οι διαχειριστές του αχταρμισμού

μπερδεύονται και αναπάντεχα

συναντάς που και που κάτι το δίκαιο.

Δε χρειάζονταν ούτε… ούτε...ούτε…

Μόνο το ρόπαλο του Ηρακλή χρειάζονταν

από αγριελιά με ρόζους για κάθε απατεώνα

που πάτησε πάνω στο αίμα των Ελλήνων νεκρών

που κράτησαν με τη ζωή τους αυτόν τον τόπο

και σήμερα γλεντοκοπάν

πάνω στη ιερή μνήμη ενός λαού

που υπήρξε πραγματικά ένας φάρος

μέσα στο μεγάλο σκοτάδι της ανθρωπότητας

και στέκει τώρα στην άκρη του γνοφώδους χρόνου

της τρικυμισμένης ανθρωπότητας

ερειπωμένος πια

που μέσα του κυκλοφοράν ακαταξίωτα φαντάσματα

δροσουλίτες κάθε ατιμίας

και κάθε έννοιας εκφυλισμού

κατοχυρωμένα αυτο ικανοποιητικώς

με το << ιερό >> δικαίωμα

της προδοσιακής για την Αληθινή Δημοκρατία

κατεργασμένης εφιαλτόσημης πατρογονοκρατίας.

 

                                                                     Β.Α.

                                                                          

 

 

 

 

 

ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ

 



 

Στις απρόσωπες και χειραγωγημένες κοινωνίες,
συντεταγμένες στην αυταπάτη και τον εφησυχασμό,
όταν η αθωότητά τους γίνεται πανικός
και η προνοητικότητα δοξασία και ευχή,
περισσεύει η αλαζονεία της ειδημοσύνης
και η υποκρισία του αλτρουισμού της ευθύνης.

Στα χαλκεία τους, μέντορες και ταγοί,
σφυρηλατούν με τέχνη και πειθώ
την ιστορία ως νοσταλγική πρόνοια και διδαχή
και σε διάσταση εσχατολογικής προφητείας,
αυθεντικά δικάζουν και σωτήρια υποδεικνύουν
την αυτοκριτική, για το θέσπισμα της εποχής
όπου η συναυτουργία και η συνενοχή
είναι δικαίωμα, πρακτική, ήθος και αξία.

Όμως, ο ιστός των εσπέριων καιρών έχει  διαρραγεί,
η  αγύρτισσα  καθημερινότητα, χωρίς πνεύμα και ψυχή,
αποκαθηλώνεται απ’ το ναρκισσισμό της
και παραδίδεται ασυνάρτητη κι ανυπεράσπιστη
στην άβυσσο μιας ανυπόφορης αλήθειας,
ευτύχημα της απειλής και φόβος της προσδοκίας.

Μουσειακοί κι αλλότριοι, πολίτες σε ομηρία,
που ύψωναν ανάστημα μέχρι τις επικλήσεις,
για ν’ αριθμούν τις μέρες τους διάδοχες και ίδιες
χωρίς τη βάσανο του νου, της χίμαιρας το άλγος,
εχέφρονες τώρα  στοχαστές, τελούν εν επιγνώσει
πως η ζωή  δεν είναι συμβιβασμός κι ευπείθεια,
παρά ομόθυμη ανατροπή ως και την ουτοπία,
πολιτισμού συνείδηση προοπτική και δημιουργία.

 
                           Γιώργος  Αλεξανδρής

Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

Κιλελέρ / Γιώργος Αλεξανδρής

 


Παράπονο το χάραμα,προσκύνημα η χάση.
Η μοίρα τους τούς έταξε βαριόμοιρη λαχτάρα,
το τίμημα της φτώχειας τους να τo ‘χουνε κατάρα,
ξένη τη γη τους να ποτίζουνε με αίμα και ιδρώτα.

Χορταίνουνε στο λιόκαμα,γητεύονται στον ίσκιο
κολλήγες που δουλεύουνε στο στοιχειωμένο χώμα,
φυτρώνοντας τον πόνο τους παρηγοριά ν’ ανθίσει,
βλαστολογώντας όνειρα ελπίδα να καρπίσει,
ζωή, πικρή κι αβάσταχτη μην τύχει τους μισήσει
κι αυτή τη γη ζητιάνεμα μονάχα τους γνωρίσει.

Παράπονο το χάραμα,εκδίκηση η χάση.
Φιδόκλεφτες στιγμές πικρές,στιγμές ζωντανεμένες
που βρίσκει η πείνα χόρτασμα, η δίψα τη δροσιά της
και χάνεται ο πόνος τους στην πίκρα του καημού τους,
μ’ αντρειωμένο φίλημα της σκέψης στην ψυχή τους.

Τραγούδι γλυκοσέρνεται, φωνές αναθαρρεύουν,
θεριεύονται στο πνίξιμο ανάσες διψασμένες.
– Ο κάμπος μας τσιφλίκια τους και θάνατος δικός μας.
Ψωμί τους είναι η πείνα μας, η δίψα μας χαρά τους.
Ιτιές παραπονιάρικες πως είμαστε ποιος τό ‘πε;
Δικός μας είν’ ο κάμπος μας, δική μας κι η σοδειά μας.
Δικός μας ο ιδρώτας μας κι αυτή η δούλεψή μας.
Ημέρες που περάσαμε ποτέ να μην ξανάρθουν.
Κιλελέρ, Κιλελέρ, ξημέρωμα Λαμπρής φαντώσου!
Ψηλά στον ήλιο Κιλελέρ, τ’ αλέτρι το δρεπάνι.
Δική μας τούτη η γη ‚του τσιφλικά δεν είναι!

                       

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

"Με θυμάσαι"


Όταν δακρύζει ο ουρανός
ξέρω πως με θυμάσαι
όταν άνεμοι ταξιδευτές
φέρνουν μακρινά μοιρολόγια
κι η νύχτα ψίθυρους
από ξεχασμένους κόσμους
με θυμάσαι κι ας είμαι
καβαλάρης φάντασμα
στα πέπλα του χρόνου
ένα κοκκινάδι
στα λευκά μάγουλά σου
κι όταν ανοιγοκλείνουν
τα παντζούρια σου
ο υγρός αγέρας
χτυπά στα τζάμια σου
σταγόνες ζωής
στον ρυθμό της ελπίδας
{ Ποιητική συλλογή: "Φυγάδες εραστές"
Ηρ. Τριανταφυλλίδη }

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2024

Μόνη στ' αστέρια / Γιάννης Μπερούκας


Σ' έναν ελεύθερο ρόλο, χωρίς σκηνοθέτη
τα σύνορα της παραίσθησης πέρασε
κι άνοιξε έναν δρόμο
που μόνο αυτή φαντάστηκε.
Με τα φτερά της κομμένα
μονάχη την είδα
σκυφτή μέσα στην μπέρτα της
την άλλη όψη να μιμείται
και ακόμη ν' αγαπά σωπαίνοντας.
Σ' έναν ελεύθερο ρόλο
πιστή στην ειλικρίνεια της ψυχής
και μέσα σε εικόνες
από έναν άγνωστο κόσμο,
ρημαγμένη χάθηκε ως την άκρη του τέλους.
Ντυμένη την αγωνία μου
την φαντάστηκα
να μ' αγκαλιάζει και μαζί μου να βυθίζεται
μέσα σε μια δοκιμασία σιωπής,
την ώρα που ένα τεράστιο
χωρίς δείκτες ρολόι,
άνοιγε διάπλατα τις πύλες τ' ουρανού
κι άρχιζε πάλι
να μετρά τις ώρες από την αρχή.
Γιάννης Μπερούκας
Συλλογή- Ακροβάτες της επόμενης μέρας
Βακχικόν εκδόσεις

Αγάπησα Την Ερημιά / Γιάννης Π. Δαλάπας


Αγάπησα την ερημιά τού δάσους,
τα δέντρα πού ανθίζουν τον χειμώνα,
τα χόρτα πού έθρεφαν τη γη
τα σπίτια, πού έρημα και μόνα
είχαν ζεστασιά ψυχής,
και τούς ανθρώπους πού μοχθούσαν
για τίμια επιβίωση,
και αγάπη για τον άνθρωπο.

Ωδή στην Σιωπή / Λαγουβάρδος Αριστομένης


Γιατί στην σιωπή του φιλιού,
μαθαίνεις αυτά που δεν είπες.
Και είναι εκεί που ναυαγούν τα ωραία λόγια.
Και νιώθεις κάποιες φορές στη σιωπή να ανατριχιάζεις.
Και μαθαίνεις ότι στις ρωγμές της σιωπής,
συναντάς τα μονοπάτια της ποίησης.
Πολλές φορές ένιωσα την αξία της σιωπής.
Και ένιωσα την σιωπή όταν κάποια πράγματα
στην ζωή μου γκρεμίστηκαν.
Γνώρισα μέσα στη νύχτα την σιωπή της φύσης,
την σιωπή του έναστρου ουρανού.
Γνώρισα τις κραυγές της σιωπής,
και με αυτές μέτρησα τις αποστάσεις,
στα μεγάλα ταξίδια.
Όταν έρχονται δύσκολες μέρες,
σκέφτομαι πως ο Χριστός προσευχόταν
στην σιωπή της Ερήμου και ο Βούδας
διαλογιζόταν στην σιωπή,
στις όχθες του ποταμού Nairanjana.
Αριστομένης Λαγουβάρδος ΄΄Το πέταγμα των Πλειάδων '' Ηράκλειο Κρήτης.

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2024

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ / Αλεξανδρής Γιώργος

 



                 

Λαμπύρισε ο ήλιος στ’ ανοιχτό το παραθύρι
κι αντίφεξε διπλή η χαρά στης νιας τα μάτια.
Και σκίρτησε η καρδιά της.
                              *
Γλυκόλαλο πουλί κελάηδησε στο κοντινό δεντρί.
Άκουσε ο νιος  το κάλεσμα το κρυφό και βγήκε.
Τρελά φτερούγισε η πεθυμιά του.
                             *  
Της ελιάς τα φύλλα μοιράστηκαν φιλιά και χάδια.
Παιχνίδισε ανάμεσα πολυπόθητος καημός ο άνεμος
και γέμισαν τα στήθια τους ανάσες.
                            *
Μοσχομύρισε η γαριφαλιά ντυμένη στα γιορτινά της,
άνοιξε και η τριανταφυλλιά την κόκκινη αγκαλιά της
και πήρε χρώμα και άρωμα η ζωή τους.
                            *
Στις ξέφραγες αλάνες έπαιζαν και φώναζαν παιδιά.
Τα έβλεπαν γιαγιές και μάνες και προτρέπαν γελαστά,
τρέξτε ,παίξτε, στο κυνηγητό όλοι μαζί.
                            *
Στην απάνω γειτονιά τραγούδια, γάμοι και χοροί.
Η καλημέρα, απάντημα κι ευχή στις ανθόσπαρτες αυλές
και η πόρτα του γείτονα ανοιχτή.
                             *  
Στους δρόμους χειραψίες σφιχτές ,γέλια και μαντάτα.
Περιβόλια οι πλατείες, με στενές φιλίες και συντροφιές,
να έχει άπλα κι αποκούμπι η ζωή.
                              *
Των αστεριών οι λάμψεις και του φεγγαριού η στράτα,
φεγγοβόλημα ψυχής, σπονδή αγάπης και λατρείας.
Φωτοδότρα η αγρύπνια, ανθρωπιάς και πίστης.
                                *
Ροδόσταμα στα χείλη ο λόγος και το βλέμμα πλησμονή.
Στέριωμα και αρμονία των  ονείρων η αυριανή ημέρα.
Υπάρχει αγάπη, κεντίδι, ομορφιά και χάρη.


                             Γιώργος  Αλεξανδρής

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ

 

Εκεί που χάνεται η ματιά
στο γαλάζιο του απείρου
καβαλάρης ο λογισμός
τρέχει στους κάμπους του χρόνου
κι ο νους περνά το ρέμα του ορίζοντα
κι αψηφά τη γη που απλώνεται.
Κι ακούγεται η μιλιά της θάλασσας
κι η ανάσα τ'ουρανού, ο άνεμος,
που τα μαζεύει σαν μέλισσα η σκέψη,
ενώ η καρδιά φτερουγίζει χαρούμενη,
σαν πουλί στ'ανοιχτά χέρια του Θεού.
(Σοφία Τσολάκη, απόσπασμα από την ποιητική συλλογή "Σκέψεων Σταλαγματιές", Εκδόσεις ΚΟΥΡΟΣ).

Σκοπός μας είναι η δημιουργία μιας Ανθολογίας Ποιημάτων από το σύνολο των Ελλήνων Ποιητών- Ποιητριών αλλά και ορισμένων ξένων, καθώς επίσης και κειμένων που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Πιθανόν ορισμένοι ποιητές και ποιήτριες να μην έχουν συμπεριληφθεί. Αυτό δεν αποτελεί εσκεμμένη ενέργεια του διαχειριστή του Ιστολογίου αλλά είναι τυχαίο γεγονός. Όσοι δημιουργοί επιθυμούν, μπορούν να αποστέλλουν τα ποιήματά τους

στο e-mail : dimitriosgogas2991964@yahoo.com προκειμένου να αναρτηθούν στο Ιστολόγιο.

Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι σεβόμαστε πλήρως τα πνευματικά δικαιώματα του κάθε δημιουργού, ποιητή και ποιήτριας και επισημαίνουμε πως όποιος δεν επιθυμεί την ανάρτηση των ποιημάτων του ή κειμένων στο παρόν Ιστολόγιο, μπορεί να μας αποστείλει σχετικό μήνυμα και τα γραπτά θα διαγραφούν.

Τέλος υπογράφουμε ρητά ότι το παρόν Ιστολόγιο δεν είναι κερδοσκοπικό και πως δεν η ανάρτηση οποιουδήποτε κειμένου, ποιήματος κτλ γίνεται με μοναδικό στόχο την προβολή της ποίησης και την γνωριμία όλων όσων ασχολούνται με αυτή, με το ευρύτερο κοινό του διαδικτύου.