Πλησμονή οστών, εκδόσεις Μελάνι / Γιώργος Χ. Θεοχάρης

 Προπληρωμένη παράσταση

Στέκει σιωπηλή στη μέση του δρόμου.
Διαπερνά το στέρνο της το συρματόσχοινο
που καταλήγει στο ανοξείδωτο άγκιστρο του Χρόνου.

Ο άντρας ισορροπεί στο συρματόσχοινο.
Διατρέχει τη διαδρομή επιδέξια.

Κάθε φορά που περνά απ’ το στέρνο της
εκείνη δένει ένα λευκό κορδελάκι
στην άκρη του κονταριού ισορροπίας.

Ώσπου να ξανακάνει ο ισορροπιστής τη διαδρομή
έχει στεγνώσει στην άκρη της κορδέλας
το αίμα.

Όσες φορές την κοιτάζει βαθιά μέσ’ στα μάτια
ένα λευκό λουλουδάκι ανθίζει στο στήθος της.

[…]

και η νύχτα πέφτει

κι ακόμη μια φορά, διαπιστώνεις

την μεγάλη το φεγγαριού αυταπάτη

κι ο στίχος

δεν φεγγρίζει στα σκοτάδια εντός σου

μεσ’ από τις κοφτές της έμπνευσης ρωγμές

και η μνήμη, εντέλει, ένας θρόμβος

νοσταλγία στις φλέβες υγρή, όλο απειλεί να μας σκοτώσει

[…]

Του Φθινοπώρου τα λυπημένα βράδια

τεκμήρια αναμοχλεύει του εφήμερου

που τότε φάνταζαν αιωνιότητα αλλά δεν ήταν· δεν ήτανε

κι ωστόσο, ακόμη τώρα

τροφοδοτούν το ζωτικό του ψεύδος.

ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ / Χάρης Βλαβιανός

 «Ο Στάλιν εξάλλου μισούσε τη φύση»

Πανσέληνος απόψε.

Η θάλασσα έχει φορέσει 

το πιο αστραφτερό της φόρεμα.

Ο άνεμος, με στόμα ανοιχτό,

παρακολουθεί ένα νεαρό ζευγάρι 

να κάνει έρωτα στην παραλία 

πίσω από τον μικρό βράχο. 

Όμως στον Περισσό 

τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου 

συνεδριάζουν εδώ και ώρες.

Πρέπει το Κόμμα ν’ αποφασίσει: 

Ο Ζαχαριάδης ήτανε πράκτορας ή όχι;

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες 

εναγωνίως αναμένουν την απόφαση.

Θέλουνε επιτέλους να μάθουν την αλήθεια.

Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα – 

και γι’ αυτούς 

και για τους φιλήδονους εραστές. 

φτηνό κρεβάτι / Δημήτρης Αθηνάκης

 

— να ψηλαφίσω απ’ την αρχή λες
με δάχτυλα τους καρπούς

να παραδώσω λες
να παραδώσεις λέω

μα κοίτα πώς έχει το πράμα
ο χρόνος που ικέτεψες θα ’ρθεί
και
θα γελάσει

θα ’ρθεί λες
και
θα ’ρθώ σού απαντά

να ’ρθεί λες να ’ρθεί
τικ τακ τικ τακ τικ τακ

χέρια στους καρπούς μετράνε
αδύναμα δάχτυλα
σε
φλέβες αδύναμες

κι άσ’ τα λες

ίδια κολυμπήθρα του Σιλωάμ
χωράς; μπαίνεις
δε χωράς; να περιμένεις τη σειρά σου
−θα ’ρθεί καιρός λες που θα μετρήσουμε αλλιώς−

χωράω (θα) λέω αλλά
ένα κιλό χώμα είναι πιο βαρύ από ένα κιλό κρέας
−είναι γνωστές οι επαναλήψεις του αίματος−

πολύ αίμα λες

να παραδοθώ λες
να παραδοθείς λέω

κι εγώ

για τ’ αδύναμα δάχτυλα
κομμένα
όπως τα νύχια
νύχτα που έκοβα νομίζοντας
πως ωραιότερος θα γίνω

γι’ αυτά θα λέω·

**

πλέον περνώ συχνά τη θεωρία του χάους γι' ατυχία

- δε φταίει ο άλλος που εσύ έχεις κακό εαυτό
είναι μια ωραία αντίδραση στο
"μου βγάζει τον κακό μου εαυτό"
και μια πεταλούδα φέρνει βροχή στην πόλη
βέβαια
για χάρη ενός ποιήματος βρέχει απόψε
για τον κακό σου τον καιρό
για τον κακό σου εαυτό
για την αναπνοή που δυσκολεύεσαι να πάρεις
μετά το σούπερ μάρκετ
το χασάπη
μετά που σ' ερωτεύτηκε
-εξόν τις Τρίτες που 'παιρνε ρεπό-
για χάρη ενός ποιήματος απόψε
σε θυμάμαι
- και για χάρη ενός άλλου σίγουρα Θα σε ξεχάσω

Κατερίνα Καλαϊτζάκη (μικρό βιογραφικό)

 Η Κατερίνα Καλαϊτζάκη γεννήθηκε στα Χανιά. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην πόλη καταγωγής της. Με την ποίηση ασχολείται από τα φοιτητικά της χρόνια. Πολλά από τα ποιήματά της έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και δημοσιευτεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.

Μαρία Βίτσα –Σουλιώτη: Φθινόπωρο μύρισε η φωνή μας

 

 

 

ΚΗΠΟΣ

 

Σταλαγματιές ματαίωσης

μάραναν τον κήπο μας.

Ακούω τα όνειρα

να βρέχουν το χώμα.

Φθινόπωρο μύρισε

η φωνή μας.

Πού ανατέλλει ο ήλιος

που μας έταξαν;

Στα φύλλα του βασιλικού

ξαπόστασε η ανάμνηση.

Τρόμαξε η χρυσαλλίδα

από το θάμπος των καιρών.

Πού κοιμάται η χαρά

της νιότης μας;

Τα άνθη από το αγιόκλημα

έκπτωτα άστρα

στις σκονισμένες πέτρες.

Αυλάκια νερού

σβήνουν τα χνάρια μας.

Πώς ξεθύμανε το άρωμα

της ζωής μας;

 

*

Σεπτέμβρης.

 

Το παλιό συρτάρι αναστατώνεται.

Μυρωδιά από ζεστό κουλούρι

και λευκή κιμωλία γεμίζει το δωμάτιο.

Στριμωγμένες αναμνήσεις δραπετεύουν αιφνίδια.

Κορίτσια με άσπρες κορδέλες και μπλε ποδιές.

Αγόρια με κοντά παντελονάκια.

Τρέχουν ανέμελα κυνηγώντας όνειρα.

Ξορκίζουν δράκους και μάγισσες δαφνοστεφανωμένα.

Στα χέρια τους τα χρώματα

της ίριδας ακτινοβολούν αθωότητα.

Στα χείλη τους το τραγούδι

της ζωής υψώνεται στα ουράνια.

Μα το κουδούνι ηχεί επιτακτικά.

Το διάλειμμα τελειώνει απροσδόκητα.

Σκορπίζουν σαν φύλλα στον φθινοπωρινό άνεμο.

Χαράζουν μονοπάτια, ακολουθούν ατραπούς.

Ριζώνουν κατά βούληση, κατά τύχη.

Απλώνουν κλαδιά γυρεύοντας ήλιο, ψάχνοντας φως.

Ψηλώνουν. Ανθίζουν. Καρποφορούν.

Διαδρομές ασύμμετρες. Προορισμοί ετερόκλητοι.

Μα η αφετηρία κοινότοπη, γνώριμη.

Η γραμμή εκκίνησης προστατευμένη, καλά κρυμμένη στο παλιό συρτάρι,

που μυρίζει ζεστό κουλούρι και λευκή κιμωλία.

 

**

 

ΑΠΟΔΗΜΙΕΣ

 

Λοίσθιο άρωμα

αποδημητικής ήβης

Φυλλορροούν

οι καλοκαιρινές ανάσες

Εκστατική υπόκλιση

στο φθινοπωρινό νεφέλωμα.

 

Καλλιόπη Δημητροπούλου: Για αλλού πηγαίναμε κι αλλού η στιγμή μάς πάει…

 

 

 

Απτόητα θαλασσινή

και του καλοκαιριού

η ραστώνη.

Για αλλού πηγαίναμε

κι αλλού η στιγμή μάς πάει.

Όλα τα μετέπειτα

τα ανέλαβε

ο ήλιος του Σεπτέμβρη

με το σκιάδι του

με τα μωρά του σύννεφα

και της ρεκλάμας του το μπόι.

 

*

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Του Σταυρού ανήμερα

και σηκώνω τα μάτια.

Αγναντεύω Σταυρούς

κι εκείνα τα νιούτσικα

-παιδιά τα είπανε-

να παλεύουν μ' άνισους όρους

για έναν ήλιο στην εκπαίδευση.

Οι κακοτράχαλοι οι καιροί

σπέρνουν

σύννεφα στα παντελόνια τους

τους γδέρνουν

κατάχαμα τη σάρκα

τριζοβολάει η φαμίλια τους

με δίχως φαΐ στον ταρσανά

δίχως της μπαλαλάικα τους ήχους

στα χαρτιά τους.

Μονάχα

"Δάσκαλε, αγάπα με"

φωνάζουν.

 

**

Με τα μυστικά της

αφημένα στα ακρογιάλια

με τους αξόδευτους αφρούς της

πιάσαμε κουβεντολόι

στο γέρμα του ηλιάτορα.

 **

Λίμνη των ιαματικών βράχων

με την πληγή του Κένταυρου

σε μια πιρόγα του μύθου

με την Καλλιάφεια νύμφη

στον σκοτεινό σου κόρφο... 

απόσπασμα από την συλλογή "ΤΗΣ ΗΛΕΙΟΠΕΤΡΑΣ"

 

Γιάννης Καλπούζος, «Το νερό των ονείρων»

«Ήμουν βουνό

ήσουν θάλασσα

κι άλλο τρόπο δεν είχαμε

να έλθουμε κοντά

έκανες εσύ τα όνειρά σου βροχή και χιόνι

κι έκανα τα όνειρά μου ρέματα και ποτάμια

κι έτσι μένουμε

δεμένοι με το νερό των ονείρων»

Κώστας Ψαράκης: Κι αυτοί οι έρωτες της νεότητας, τι ήταν αλήθεια αυτοί οι έρωτες;

 

 

 

 

Ο ξένος

 

(στους άσπρους βράχους)

 

Eζησα τη ζωή μου όπως o μόνος ξένος

σε επαρχιακό καφενείο

όπου όλοι οι άλλοι γνωρίζονται μεταξύ τους

και τον κοιτάζουν με περιέργεια και επιφύλαξη .

Μόνο οι γυναίκες , κάποιες γυναίκες , θα του φέρουν το κέρασμα

και θα του χαμογελάσουν

διότι νιώθουν την ίδια ξενιτιά μέσα στην οικειότητα των άλλων .

Έζησα την ζωή μου με την μάταιη ολοκληρωτική επίγνωση του ετοιμοθάνατου

που δεν υπάρχει πλέον χρόνος να την μοιραστεί.

Εζησα τη ζωή μου σε παράξενους τόπους με λοξό φως

και αρχαίο χρόνο

παρατηρώντας τις τεράστιες σκιές των ασήμαντων πράξεών μου

στους άσπρους βράχους .

 

**

 

Έρωτες

 

Κι αυτοί οι έρωτες της νεότητας,

τι ήταν αλήθεια αυτοί οι έρωτες;

Ήταν σαν να φορούσαμε ξένα ρούχα,

κάτι καπέλα ηρωικά ή πανοπλίες,

κι άλλοτε ποιητικές στολές ή και χλαμύδες,

άλλων ανθρώπων ρούχα , πεθαμένων ή ζωντανών

που τους βρίσκαμε κι αυτούς .....

και πάντα με την αίσθηση οτι δεν ειναι δικά μας.

Αλλά στ αλήθεια , δεν κοροιδεύαμε .

Ξεγελούσαμε όμως τις ωραίες αυτές κοπέλες ,

αλλά όχι περισσότερο απ όσο ξεγελούσαμε τους εαυτούς μας

ή ίσως απ όσο ξεγελούσαν κι αυτές τον εαυτό τους .

Και αλήθεια , ποιόν εαυτό ντύναμε μ αυτά τα ρούχα ,

που εαυτό δεν είχαμε ...

Μόνο της νεότητας αυτήν την άμορφη λάβα

που ειναι τα πάντα και τίποτα

και που θ αποκτήσει επιτέλους οριστικό σχήμα

στο μνήμα

 

**

Η φρίκη

 

(Στον Γιώργο Σεφέρη)

 

Ο άνεμος που φυσά τούτες τις μέρες

μας φέρνει από κάπου , σαν φύλλα ξερά , νεκρές πλέον επιθυμίες .

Ξεσκεπάζει τη φρίκη .

Φυσά κάτω από τις έρημες χειμωνιάτικες γέφυρες

με τον στιγμιαίο θάνατο της προσδοκίας

στο βλέμμα του μοναχικού αστέγου,

εκεί κάτω από τη γέφυρα

που ξαναγυρνά τη πλάτη σ εσένα και στο κρύο άνεμο .

Ποιός άραγε γνωρίζει τι ήλπισε ακούγοντας τα βήματά σου

(ποιος άραγε γνωρίζει ποιος νόμισε ότι έρχονταν ).

[Εδώ όμως πρέπει να σταματήσει το ποίημα

διότι αν συνεχιστεί θα συναντήσει την φρίκη

εκείνη την φρίκη που δεν αντέχω να σου περιγράψω

και εσύ δεν αντέχεις ν ακούσεις]

για την οποία λέει ο Ποιητής ότι

«δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή

γιατί είναι αμίλητη και προχωράει•

στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο

μνησιπήμων πόνος.»

Ας σταθούμε λοιπόν εδώ , στις σκόρπιες εικόνες

του άστεγου κάτω από την αδιάφορη και έρημη γέφυρα ,

ή του βράχου

που θρυμματίζει το κρύο κύμα

ολομόναχος , στα μετανιωμένα από τα όργια του καλοκαιριού

χειμωνιάτικα ακρογιάλια ΄

ή τις γριές μητέρες που όταν πεθαίνουν σαν απροστάτευτα παιδιά

μαζί με τις ζωντανές τους μνήμες για σένα

σ αφήνουν γυμνό , στη παγωμένη λησμονιά

αλλά ποτέ στους νέους που βρίσκουν νεκρούς

σκεπασμένους με μια κουβέρτα , στα κρύα , μοναχικά , φοιτητικά δωμάτια

σπάζοντας τις πόρτες .

Ποτέ , ποτέ , στο χαμόγελο , το τελευταίο χαμόγελο , και στο βλέμμα

το βλέμμα που θυμάσαι ότι προσπέρασες

όπως προσπέρασες κι εκείνο του άστεγου

εκεί κάτω από την γέφυρα , όταν ο άνεμος μας φέρνει σαν φύλλα ξερά

νεκρές πλέον επιθυμίες .

 

Φανή Αθανασιάδου: …η επανάληψη δε σημαίνει πάντα κάτι καλό…

Ο κύριος κορμός

 

Ο κύριος κορμός

έμενε ακινητοποιημένος

εδώ και καιρό

συνέπεσε και η περίοδος της χειμερίας νάρκης

η οποία επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση

γι’ αυτό υπήρχε διάχυτη ανησυχία

πως όταν θα έφθανε η εποχή της αφύπνισης

για την παραμικρή κίνηση

θα απαιτούνταν περισσότερος κόπος και χρόνος

επειδή ήδη θα είχαν προκληθεί

εκτεταμένες αγκυλώσεις

στα πιο νευραλγικά σημεία του σώματος.

Αυτή τη φορά αργούσε πολύ να ξημερώσει..

 

(από την ποιητική συλλογή ΄΄Αστεγη αγάπη΄΄)

 

**

Η ελιά

 

Ένας τεράστιος ουρανός

εναποθέτει τα κρίματα του

σ'ένα κορμί καχεκτικό αδύναμο

ένα με το χώμα

με τη γη των προγόνων του που τόσο αγάπησε

να ψάχνει να βρει λίγη σκια να ξαποστάσει

κάτω απ'τον κορμό της γέρικης αιωνόβιας ελιάς

σύμβολο μιας μνήμης

που δεν ξεχάστηκε ποτέ

μόνο πασχίζει να ξορκίσει

να απαλλαγεί από το βάρος των λογισμών

που ακόμα καλείται να πληρώνει...

 

 

**

Ημέρες ανθρώπων

 

Τίποτα το συναρπαστικό

δε θα συνέβαινε σήμερα

τόχε πει το ωροσκόπιο της

κι’ ας είπε τ’ όνομα του

μέσα στη νύχτα τρεις φορές

- η επανάληψη δε σημαίνει πάντα κάτι καλό-

της το χαν μάθει από μικρή

κι’ εκείνο το κόκκινο, σημάδι

για κάτι το γρήγορο, το βιαστικό το αναπάντεχο…

ημέρες ανθρώπων

δε κοίταξε τίποτα γύρω του

ούτε την επόμενη στάση

ούτε το λεωφορείο που τον προσπέρασε.

 

(από την ποιητική συλλογή΄΄Δελτίο καιρού΄΄)

Βασίλης Βέτσος: Κι είν' η καρδιά μας, αμετάφραστη συνήθεια…. (Απόσπασμα από το: ΕΠΙΜΕΤΡΟ)

 

 

 

ΕΠΡΕΠΕ

 

Έπρεπε πάλι να το πει

Γιατί αν δεν το έλεγε

Μπορεί να το ξεχνούσε

Όλο και περισσότερο

Η μνήμη του τον απατούσε.

 

*

ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ

 

Ζευγάρι η μνήμη με τη λήθη

Όπως είπε και ο διακεκριμένος

Εξαιρετικός φίλος μου

Δεν θυμάμαι τ' όνομα του.

 

*

 

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

 

Τώρα τι να σου πω

Βάλε ένα κρασί

ό,τι να'ναι

Φώναξε κι έναν που αγαπάς

προτού κι αυτός πεθάνει

Και πάρε κι έναν που σου κάνει

απ' το δρόμο έτσι στην τύχη

Δυο λόγια με τα μάτια μοναχά

να'χουν χαράξει τις ψυχές σας

Χωρίς πολλά πολλά

και μη σε νοιάζει

Τότε θα ρθουν κρυμμένοι

στον αιθέρα του κρασιού

κι οι πεθαμένοι σου

που τόσο λαχταράς

να πιουν ένα δαχτύλι

Κι έτσι όπως ήρθαν άγγελοι

θα φύγουν τρυφερά

στις μύτες των ψυχών

να φτερουγίσουν.

 

**

 

ΟΜΩΣ

Ας επιστρέψουμε εκεί
Στους πρόποδες
Του μαγευτικού όρους
Που δεν ονομάζεται
Ανάμεσα στις φυλλωσιές
Και στα λεπτά πυκνώματα
Των φουσκωμένων φύλων
Εκεί που συνταιριάζονται
Οι προσμονές των φίλων
Όπου ανέκαθεν φυσά
Το απαλό αεράκι
Κι η θάλασσα ταράζεται
Λιγάκι.