Το χωριό μου
Το χωριό μου
έχει μια μάννα που κλαίει τα βράδια.
Το δάκρυ δεν
στάζει στην ροδιά της αυλής.
Έχει ένα σπίτι
με κλειστά παραθύρια
φτάνουν εκεί
που μιλούν τα παιδιά του.
Πίσω από την
Εκκλησιά υπάρχει ένα μνήμα.
Μπορεί και
χαμογελά ακόμα ένας πατέρας.
Έχει ένα δάσος
το χωριό μου.
Να το
περπατήσει κανείς δεν μπορεί.
Κι όταν πεινάω
πετάω στους δυο λόφους.
Μιλώ του
βουνού μου και κλαίω στις ρίζες.
**
Όσο διαρκούσε
η ξενιτιά
Την έσυραν
χιλιόμετρα μακριά
αιχμάλωτη της
ξενιτιάς
και μιας
Άνοιξης που την περίμενε χρόνια.
Από το γκρίζο
πέτρινο σπίτι,
το μάτι του
παιδιού έβλεπε τα χελιδόνια.
Δεν ήθελε να
ξανάρθουν καμία Άνοιξη.
Την βάλανε
γυμνή μπροστά στους δικαστές,
με τις άσπρες
ρόμπες.
Θόλωσε για μια
στιγμή
(τόσες δεκάδες
παιδάκια σαν δικαστές)
Της κοίταξαν
τα δόντια,
τα πόδια
και
(αλλοίμονο) τα χέρια.
Ποιος θα
έπαιρνε εργάτη χωρίς χέρια.
Το μόνο που
δεν ζήτησαν ήταν να μιλήσει.
Την φωνή της
δεν την άκουσε κανείς.
Την έκλεισε
μέσα στα γράμματα της Άνοιξης
κι απλώθηκε
στους χρόνους της ένα χειμώνας,
σαν σημαία στο
πέτρινο σπίτι.
Τα χελιδόνια
δεν ήρθαν όσο διαρκούσε η ξενιτιά.
Η Άνοιξη φευγαλέα,
μια ηλιαχτίδα
κι ύστερα
ανάσα της
μέσα στην
ανάσα του κόσμου.
Λίγο νερό,
λίγο χώμα,
αυτό ήταν το
τραπέζι της.
Λίγο νερό και
λίγο χώμα.
Το χέρι του
παιδιού που ζητούσε,
μ΄ ένα σπαθί
το έκοψαν.
Ήταν βλακώδες
αυτό που πίστευε είπαν.
Ζητιάνευε την
Άνοιξη.
Κι οι
δικαστές;
Αχ αυτοί οι
δικαστές
άλλαξαν τις
ρόμπες τους
και χρόνια
τώρα φορούν τα μαύρα
και κρατούν τα
γρανάζια των εποχών.
«Πότε θα
αλλάξει τούτο; Δεν θα το μάθει ποτέ της » ψέλλισε.
**
Ήταν το μέλημά
της
Ήρθε ο γαμπρός
και έκατσε δίπλα του
να μετρηθεί το
ύψος και το πλάτος
και προπαντός
οι αποστάσεις.
Η κόρη του
είχε φτάσει τα είκοσι ένα χρόνια.
Μετρούσε,
ξαναμετρούσε τόσα τα έβγαζε
και ο ίδιος
είχε πατήσει τα εξήντα.
Αισθάνθηκε
στην πλάτη το χτύπημα του χεριού,
«μην ανησυχείς
θα την προσέχω
κοίτα εσύ να
γράψεις κείνο το χωράφι με τις ελιές»
(η μάνα είχε
κοιμηθεί κάτω από κείνες τις ελιές)
Έβγαλε το
χαρτί από την τσέπη, έβαλε την υπογραφή του
μια τζίφρα
δηλαδή και του το δωσε.
Πήρε το
χαμόγελο της κόρης, το έκαμε δαχτυλίδι
το φόρεσε στο
δάκτυλο του γαμπρού
πήρε την μνήμη
την έκαμε κεντητό
και είπε: ήταν
το θέλημά της.
Κέρασε από μια
ελιά στους καλεσμένους.
Ύστερα βγήκε
από το σπίτι
πήρε τον δρόμο
για το χωράφι
ξάπλωσε κάτω
από τις ελιές.
Τον πήρε και
κείνον ο ύπνος.
**
Δεν ήρθαν οι
έμποροι
Δεν ήρθαν μάνα
οι έμποροι που περιμέναμε,
φάνηκαν μόνο
μέσα στις αγωνίες που χάραξαν οι ρυτίδες
σε κείνο το
αρρωστημένο πρόσωπο του πατέρα.
Στα αμαξούδια
τους καμαρωτοί- καμαρωτοί όξω από τις
αυλές μας.
Κι όλο και
κάτι σημείωναν με το σάλιο να γλιστρά στο μικρό μολύβι
πως
στερεώνεται στο δεξί αυτί, έτοιμο να διαγράψει τους κόπους σας.
Όπως – όπως
μάζεψες τα μαλλιά σου,
τα έδεσες
κότσο με λαστιχάκι
που τύλιξε σε
μια εφημερίδα τη φέτα πρωτύτερα ο μπακάλης.
Σκούπισες κι
εκείνη την κόκκινη σκόνη βιαστικά από το σπίτι
κι άνοιξες τα
παράθυρα να φύγει
και η σκόνη
μάνα δεν έφευγε
σαν να
περίμενε να πασπαλίσει τους εμπόρους.
Και τώρα,
αναρωτήθηκες τι θα γίνει που δεν ήρθαν αυτοί οι έμποροι;
Μην
μαραζώνεις,
θα έρθουν
άλλοι, το κατράμι τελειωμό δεν έχει και κολλά στα δάκτυλα.
Προίκα κι αυτή
που πλένεται.
Άμε στο φούρνο
και ψήσε το ψωμί.
**
Γραμμάτια
ανεξόφλητα
Ξεκίνησε από
τους μακρινούς τόπους
άφησε πίσω του
ένα μαγικό σήμαντρο
και την μάνα
του να το χτυπά κάθε Κυριακή
στην αυλή της.
Έτσι έρχονταν
και οι γείτονες
σεμνοί και
αγαπημένοι σύντροφοι.
Πότε για το
γλυκό και
πότε γιατί
ήταν καλύτεροι άνθρωποι.
Κρατώντας στα
χέρια τους σμύρνα και λιβάνι.
Κρατώντας στα
χέρια τους τα δώρα του δικαστή
και χρέη,
χρέη φόρους
και υποθήκες.
Τα ανεξόφλητα
γραμμάτια της ιστορίας .
Ποιος τα
θυμάται πια;
Ποιος τρέχει
στις τράπεζες και τα κολαστήρια;
Η μάνα έχει
μια δύναμη μόνο
να χτυπά το
σήμαντρο κάθε Κυριακή.
Ξεκίνησε από
τους μακρινούς τόπους
ξωπίσω του
έκλειναν παράθυρα
σπιτιών που
ύφαιναν σε αργαλειούς παραδουλεύτρες
και εργάτριες
σκυφτές από τους πόνους της μέσης
λίγες μπροστά
στα τάματα
και τ΄
αναμμένα καντήλια της Παναγιάς.
Ύφαιναν την
λύπη
κένταγαν το χρέος
βελόνιαζαν τις
πληρωμές
και τα
γραμμάτια,
έμεναν
γραμμάτια ανεξόφλητα.
Κάθε Κυριακή
μια μάνα χτυπά το σήμαντρο
λαλώντας τον
από τους μακρινούς τόπους.
Στα όνειρά της
Στην τύχη της
Στον χρόνο της
Στην ζωή της
Εκεί χωρίς την
πληρωμή να χει φτάσει στο κόκκαλο
χωρίς την
πληρωμή να χει τελειώσει την νύχτα
να δώσει το
φιλί της.
Και οι γείτονες ν΄ απλώσουν το χέρι δίνοντας
το πιατάκι με
το γλυκό
πάλι πίσω
Το πιατάκι της
Κυριακής με τ ασημοκέντητη σταυρό
και πάνω το
σήμαντρο να την καλεί στον τάφο
Κολλά το χώμα
όπως η ζωή σε
ένα ανεξόφλητο γραμμάτιο.
**
Τυχαίο γεγονός
Κάθε φορά που
περνούσε από τον χωματόδρομο ο χώρκατος
κρυβόταν πίσω
από την πόρτα του σπιτιού
ή την γέρικη
συκιά σαν τύχαινε και έπαιζε στην αυλή τους.
Τον κοίταζε
επίμονα, χλευαστικά και γελούσε
με τα σάπια
δόντια να κρέμονται από τα άρρωστα ούλα του.
Φοβότανε πολύ,
σαν του φώναζε «γκατζόλι»
και του ΄βγαζε
τη γλώσσα κοροϊδευτικά.
Έκλαιγε και
πήγαινε στο ποδιά της γιαγιάς του. Ντόπια αυτή καθαυτή.
Πέρασαν χρόνια
από τότε κι όταν μεγάλωσε το μόνο που έμαθε
μια μέρα του
Χειμώνα στο Λύκειο
ήταν πως
χρόνια τον αποκαλούσε γάιδαρο.
Η μαμά του
βλέπετε ήτανε θρακιώτισσα.
Σήκωσε ψηλά τα
μάτια
«Συμπάθα με
θεέ μου»
και ευχήθηκε
«πέντε νάναι
οι ώρες του και κείνες σε κρεβάτι… άρρωστος»
Αργότερα έμαθε
πως πέθανε από μόλυνση στα δόντια.
Το θεώρησε
τυχαίο γεγονός.
Στο στήθος του
χρόνια τώρα ακούγεται ένα μακρόσυρτος πόνος.
