Επιβίωση
Είπες,
ο πνιγμός θα είναι πάντα ένας πνιγμός
δίχως άλλους συντελεστές.
Αν είναι που πονάμε ακόμα
είναι γιατί φοράμε ένα δάχτυλο που δεν καίγεται,
είναι γιατί κοιτάμε προς τα πίσω ένα αύριο.
Είπες,
ο πνιγμός θα είναι πάντα ένας πνιγμός
και κάρφωσα την απόγνωση στα λόγια σου.
Αν πράγματι αγαπιόμασταν παράφορα
θα ήταν μόνο
η κατεστραμμένη έκταση των σωμάτων μας
και δεν μπορώ ν' αντέξω αυτή την κόλαση.
**
Φθινοπωρινό
Τώρα που φωτίζει
κάτι
εκεί πέρα
το νιώθω σαν χειρότερο.
Φαίνεται
δεν βοηθάμε κανέναν.
[τη σκιά του μόνο να τη θυμηθεί]
Δεν
λυπήθηκες.
**
Όταν θα τον μνημονεύεται
Κοίταξέ τον,
πώς κάνει έτσι ο λυσσασμένος
για έναν καλύτερο κόσμο.
Κοίταξέ το
το ευτυχισμένο αγρίμι.
Και τι βιαστικός ερημίτης.
Να ξεκουμπιστεί
και να εκλείψει ο τιποτένιος.
Μη μου φοβηθείς,
νομίζω
πως υπάρχουμε εκτάκτως
**
ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΟ ΟΥΡΑΝΟ
Η μελαγχολία μου
δεν συνέβη έτσι απρόσμενα.
Περνώ ανάμεσά σας
αντικριστά και κάπως ηρωικά
με επιθυμίες αρχέτυπου θαύματος.
Δεν παρίσταμαι.
Ωραίο όνειρο η τόλμη,
τραύμα
που φυγαδεύτηκε σε βουνοκορφές
κι έγινε συνήθεια.
Είναι αδύνατον όμως εγώ
με φαντασία που ισούται με το άπειρο
να ονειρεύομαι.
Αν φύγουμε;
Αλλού;
Θα είναι καλύτερα;
Ή να κάτσουμε εδώ;
ΝΑ ΜΠΑΙΝΩ ΦΙΛΗΣΥΧΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΡΜΑΚΙ ΣΟΥ;
Με λιγότερη καταιγίδα θα ξεφύγουμε
δεν θα 'ταν και άσχημη εξέλιξη των πραγμάτων
γιατί η αλήθεια στο τέλος καταβροχθίζει
όσους έχουν ξεχάσει.
Εκεί έτρωγα ήλιο
Κι έπλενα τα δόντια μου με υπνοστεντόν
Με ξυπνούσαν για να με λυπηθούν
Γιατί εγώ δεν κοιμόμουνα
Κι ούτε ήξερα τι να λυπηθώ σε μένα
Μου έκαναν ό,τι μου έκαναν και με καλούσαν
στο νηπιαγωγείο τους
Μια φορά πήγα από περιέργεια για τ' άλλα παιδάκια
Αλλά δεν είχε πλάκα
Τις άλλες μέρες έβγαινα σο ένα τετράγωνο κήπου
έκανα τα μάτια μου πινέλα
Κι έφτυνα απ' το στόμα μου μπογιές
Μόνο ο φύλακας ήταν καλός
Με άφηνε τις νύχτες να καπνίζω
Τόσα χέρια να διψούν
Κι ούτε μια φλέβα να παραπατήσω
Ένα μικρό φεγγάρι στο πάτωμα
Πιο φωτεινό από της νύχτας
Οι σκιές των ποδιών
Γάτες που γεμίζουν το δωμάτιο
Και δεν ξέρουν πού να πάνε
Τα χέρια έντομα ανήσυχα
Ευχαρίστως θα έτρωγα έναν άνθρωπο
Ή έναν ένσαρκο ύπνο
Βγάζω νύχια από το πρόσωπό σου
Θα μου πάρει νύχτες
Η ομίχλη της κουζίνας
Οι λίμνες στο μπάνιο
Γεννήθηκα από την υγρασία σου
Τώρα φορώ γαλότσες
Και περπατώ με τσιμεντένιες γάμπες
Τσαλακώνω το νερό
Πίσω απ' τα βρόμικα κατοικίδιά σου
Που τρώω στα κρυφά
Ή τα φιλώ
Και τα βάζω στις τσέπες
Σαν πριγκίπισσα
Εκεί που δε μ' άφησες να υπάρξω
Οι αναθυμιάσεις του παραμυθιού γίνονται χέρια
Που κλείνουν το παράθυρο
Για να πνιγόμαστε σε ευτυχισμένο τέλος
Στα souper market μέσα
καταναλωτή
σου κλέβουν τα ριάλια.
Και στην εντατική
σε βάζουν κάθε μέρα
και σα επιλογή
σου πίνουνε το αίμα
του κράτους οι λεπροί.
Στις λαϊκές, ντομάτες,
πουλάνε μετρητοίς.
Κυκλοφορούν με μάσκες
μ΄ ονόματα: κανείς,
χίλιοι ανθρωποφάγοι
δρέπανα και σφυριά
που χαίρονται να καίνε
απίστους σε κελιά.
Κι εγώ ο επαναστάτης,
στην οθόνη μου μπροστά,
το παίζω αποστάτης,
με σώβρακα λερά.
Να βλέπω κάθε βράδυ,
τσόντες και πορνό,
να τρέμω από φοβέρα,
του κράτους τον κορμό.
Τα γκλόπ των αστυνόμων,
στις κεφαλές γροθιά
κι οι σφαίρες να πετάνε
σαν αποδημητικά
πουλάκια που τα πιάνουν
οι αμπελουργοί
και πίνουν στην υγειά τους
κρυφά σε μια γιορτή.
Τα φώτα χαμηλώστε,
περνά ο υπουργός
«μπα δεν φοράει μάσκα;»
ρωτάει ο φτωχός.
Μα έχει ανοσία
σ΄ εργάτες λαϊκούς.
Κομμούνια απαντήστε
στους δημοκρατικούς!
Τα φώτα χαμηλώστε,
το έργο ξεκινά.
Θα πνίξει ο πνιγμένος
τον ντελιβερά,
που βόμβες μας μοιράζει
και νεκρούς μετρά
κι αφήνει αγνοημένους,
στης Πίνδου τα βουνά.
Ζήστε και ψηφίστε,
πατήστε το κουμπί.
Γελά η τηλεπερσόνα
που δεν φορά βρακί.
Γίνηκε πρώτο θέμα
και ΄γώ ο θλιβερός
μαζί με τους αμάχους
το παίζω τραγικός.
Ησύχως κοιμηθείτε
και γω στον καναπέ
μαστουρωμένο ζώο
ρουφώντας ναργιλέ,
με σώου και τραγούδια
με παρουσιαστές
που χαίρονται να λένε
το τώρα σαν το χθες.
Αγαπημένοι φίλοι,
σεμνοί μου ποιητές,
οι στίχοι έχουν όλοι,
μικρούλες εκδορές
και τρέχουν ματωμένοι
στις ανηφοριές
για να γλυτώσουν ίσως
από τους εμπρηστές.
ΝΥΧΤΑ
Στην παγερή σου αγκάλη κλείσε
Τού θέρους την ξεθωριασμένη αχτίδα
Κύμα κι αφρός που γίνηκε στο διάβα
Σ’ αλλοτινού καιρού τα μονοπάτια
Νύχτα με μυρωμένα χέρια
Σκέπασε τον αλαργινό μου πόθο…
**
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Αύγουστε χρυσοστάφυλε
Ερωταναθρεμμένε
Τού πεύκου γλυκοθρόϊσμα
Και τού νησιού τ’ αγέρι
Αύγουστε μελιστάλαχτε
Ταξιδοχαϊδεμένε
Τής πλώρης αγαλλίαμα
Και τής ψυχής χειμάδι…
**
ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
Η θάλασσα η αστραφτερή
Μάς κοίταξε στα μάτια
Μεσημεριού πνοή
Στην αγκαλιά μας άφησε
Χάδια φιλιά κομμάτια
Κι εχάθη στη βουή
Μές στο βυθό της γίναμε
Λεπτή διάφανη μνήμη
Και δόξα τών πουλιών
Απ’ την ψυχή μας άνθισε
Μεστή η χαρά τ’ ονείρου
Κι αφέθη τών ωρών.
**
ΑΧΟΣ ΚΡΥΦΟΣ
Κι ο στεναγμός που σε ταράζει
Μοιάζει μαρμαρωμένο δάκρυ
Βουβός αγέρας μές στη νύχτα
Στα σπλάχνα πυρετού ανάσα
Τής λησμονιάς σβησμένος λύχνος
Κι ο στεναγμός που σε σπαράζει
Αχός κρυφός, λάβα, μαράζι…
**
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΘΗΚΕ
Τήν ώρα τήν εμάραναν οι μνήμες
Και η καρδιά μας ξενυχτά
Ώς το βουνό ψηλώνει η λυγερή
Ψηλώνουμε κι εμείς λιγνός καπνός
Τήν ώρα τήν καλόθρεψαν οι μνήμες
Και η καρδιά μας αλυχτά
Χυμήξαν πάνω μας σά γύπες
Κι ο χρόνος στάθηκε να μάς κοιτάζει…
Ξύπνησα με τρόμο στα χείλη, είχαν χρόνια να φιληθούν.
Ξύπνησα με πόνους στα χέρια, δίχως κορμί έσταζαν μοναξιά.
Μα πιο πολύ τυραννική η ματιά, που είχε χρόνια να σε δει.
Εσύ που τόσα εύκολα σε ερωτικές κάμαρες περιδιαβαίνεις,
και τα κορμιά των εραστών με αυστηρότητα ελέγχεις.
Που στους ναούς αρέσκεσαι τις τιμωρίες κολασμένων
να ακούς και την ζωή των άλλων με χαρά να διαπομπεύεις.
Αλήθεια πόσο πολύ τα ζήλεψες όλα αυτά που κατατρέχεις.
Πόσο πολύ δίψασες της ηδονής την γεύση.
Κάθε φορά που μου ΄λεγες θέλω να πεθάνω,
καταλάβαινα όσο ποτέ άλλοτε την δίψα σου για την ζωή.
Και όταν έπιανες αυτές τις βαρετές αδιέξοδες κουβέντες για την μεταθάνατο ζωή,
έβλεπα στο κορμί σου πόσο σου έλειψε ό έρωτας
Όταν με χρειάστηκες ήμουν δίπλα σου.
Όταν σε έφτυσαν μάζεψα τις στάλες της ντροπής σου.
Όταν σε έδιωξαν σε περιμάζεψα.
Στην πιο φρικτή σου απόγνωση συνόδευσα την ελπίδα.
Και τώρα που σε χρειάστηκα κρύφτηκες στο ρόλο σου.
Κράτησες ισορροπίες,
την προδοσία την ονόμασες ωριμότητα.
Όσο εσείς θα κατασκευάζετε” αγίους ”
με κριτήρια ” άρτον και θεάματα”
εγώ θα προσκυνώ
επίμονα και ζηλωτικά
τα κατώφλια των πορνείων
και τα ράντζα των νοσοκομείων.
