Γιώργος Λ. Οικονόμου (Μικρή αναφορά)

Ο Γιώργος Οικονόμου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1960. 

Έργα του:

• Prova Generale, 1984 
• Κόντρα, 1988 
• Γιός δασκάλας, 1988 
• Prima Vista, 1989 
• Στρωμνίτσης 6, 1991
• Ένα με τη σκόνη/ 2017

Από τις εκδόσεις Μπιλιέτο: Flash Back, 2010

Ένα με τη Σκόνη: Ποιητική Συλλογή του Γεωργίου Λ. Οικονόμου από τις εκδόσεις ΤΥΡΦΗ / 2017

Ένα σημάδι
ν' αφήσω θέλω
ένα -μικρό κι ασήμαντο
για τους πολλούς- σημάδι.
Σαν τα τραγούδια
που ακούγονται απ' τα μεγάφωνα
κάθε Κυριακή στα στρατόπεδα
κάθε γιορτή στο Ψυχιατρείο.

Γύρισα / Οικονόμου Λ. Γιώργος

Ένα πρωί θα σηκωθώ
χωρίς τσιγάρο κι αναστεναγμό
ήρεμα, δίχως βιασύνες
θα φορτωθώ
όλα τα απαραίτητα υλικά
ένα χαμόγελο, μια καλημέρα
κι ύστερα
μια μια με τη σειρά
όλες του κόσμου
τις κλειδαμπαρωμένες φυλακές
θ’ ανατινάξω.
Φυλάξου!
από σένα θ’ αρχίσω.

Στιγμιότυπο / Οικονόμου Λ. Γιώργος

Έγειρε να τη φιλήσει
στη μέση του δρόμου
μα απ' την πολλή λαχτάρα τους
ένα φιλί εξέφυγε.
Το μάζεψα προσεκτικά
κι όταν έφτασα σπίτι
κάτω απ'το μαξιλάρι μου το' κρυψα
να ονειρεύομαι
την αγάπη του κόσμου.

Στην έξοδο / Οικονόμου Λ. Γιώργος

Περιφέρω το κορμί μου στους δρόμους
αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός 
κυοφορείται πλαϊ - πλαϊ με τα σπλάχνα μου
η ματιά ντυμένη χίλιες δυο ικεσίες
εκπέμπει ολοένα και πιο έντονα το μήνυμα
απασφαλίσατε 
Γύρω μου κόσμος ανυποψίαστος 
μ'ακουμπάει, σπρώχνει, προσπερνά.
Μιά φωνή βραχνή κι αδέξια
ζητάει "ακρόαση Θεού"
σημάδι πως η ώρα κόντεψε.
Οπου να'ναι τα τηλέτυπα του κόσμου
πυρετωδώς θα κροταλίζουν
για τ' άνθος που γεννήθηκε
εντός χειροβομβίδος.

Μικρή αγγελία / Γιώργος Λ. Οικονόμου

 

Από ερασιτέχνη ηθοποιό
ζητείται ρόλος ανδρικός.
Όχι γιός ,απέτυχα.
Μήτε γονιός ,δεν θα γίνω ποτέ.
Ρόλος ζητείται υπηρέτη
από άνθρωπο
που μεγάλωσε σα βασιλιάς.

Θυσία / Νικολαϊδου Αγγελική

Να πιω το κελάηδισμα σου 
να πάει στις πτέρνες και στ΄ ακροδάχτυλα μου 
να γίνω νερό, αέρας ν΄ ανασαίνεις
πέτρα να δυναμώσεις
να σκέφτεσαι το πως και το γιατί 
πάντα 
να ρωτάς το αύριο. 

Αγγελική Νικολαϊδου ( βιογραφικό)

Η Αγγελική Νικολαϊδου γεννήθηκε στη Δράμα.Είναι πολιτικός μηχανικός. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1984 δημοσιεύοντας Λογοτεχνικά Κείμενα (πεζογραφία και ποίηση) σε περιοδικά στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Κύπρο, μέχρι και σήμερα. 

Έργα της:

 Πεζά

• "Η σημύδα" (Παρατηρητής, 1989), 
• "...και γιατί δεν πας στην Καλαμάτα" (Παρατηρητής,1992), 

Ποιητικές συλλογές 

• "Αρχαίο μάρμαρο" (Παρατηρητής,1999), 
• "Ποιητική τετραλογία" (Απόπειρα, 2007), 
• "Φως γαλάζιο" (Αλεξάνδρεια, 2010).

Εύα Μυλωνά (αναφορά)

Η Εύα Μυλωνά είναι Ελληνίδα Ποιήτρια. Ασχολείται με μεταφράσεις έργων...

ΣΠΑΣΤΕ ΤΑ COMPUTERS / Μυλωνά Εύα

Σπάστε τους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές 

Θέλω να βρω μόνη την ημερομηνία του θανάτου μου 

Θέλω να μετρήσω μόνη την ανανδρεία μου 

                                         με τα δικά μου δάκτυλα.

Να μετρήσουμε το χάος

με τ΄αναιμικά κοντόθωρα μάτια μας. 

Χριστίνα Μπαρτζή (αναφορά)

Η Χριστίνα Μπαρτζή είναι Ελληνίδα Ποιήτρια

Γνώση της Χριστίνας Μπαρτζή

Το αγνάντεμα σκοντάφτει 
σε χαμηλωμένους ορίζοντες 
κι οι δρόμοι κλεισμένοι 
για ταξιδεμούς...
Οι οχτοί έγιναν απλησίαστοι 
καθώς οι λευκές κορυφές των κυμάτων 
διηγούνται τρικυμίες χαμών. 

Μα το σκαρί σκίζει 
τα υδάτινα φράγματα 
σαν πρωτοφανέρωτο κήτος 
που ρίχνεται στις μνήμες 
των νερών.

Η γνώση μεστή από ωκεανούς αντοχών
κι από πέλαγα προσπάθειας
έμαθε ν΄ αντιστέκεται 
ψάλλοντας τροπάρια νηνεμίας
για να μην καταποντιστεί 
στους θολωμένους βυθούς...

"Εικόνες καταστάσεως θαλάσσης" : ποιήματα από τις εκδόσεις Άγρα / 1994 της Ματίναε Μόσχοβη

Εικόνα Πρώτη

[…]

Έχεις την όψη του ηλιοτρόπιου μετά

από τρυφερό σεισμό, θέρους που δεν

υποτάχθηκε σε κανένα χειμώνα

βράχου που σκάβεται από ευεργεσίες φωτός

[…]

Ειν’ η μορφή σου

από ύλη φωτός

φωνές κυμάτων

αλμυρή μεσημβρία

μικρών δισταγμών

φτερωτές σκοτεινές

φυλλωσιές

γυμνών αμμουδερών

βημάτων

Νυχτώνει

θα ξαναρχίσει ο βοριάς

θα σε διαπεράσει το άναρθρο χιόνι

τα ίχνη σου θα χαθούν μακριά

και θα νυχτώνει

[…]

Εικόνα Δεύτερη

[…]

είναι που πρέπει να μιλώ ανάμεσα σε

σκουριασμένες άγκυρες κρανία αλόγων

να θερίζω αδιάκοπο κίνδυνο από την

ακατόρθωτη λέξη κι είναι που πρέπει

να μιλώ κρατώντας πάντα τον ουροβόρο

όφι και την πυρά ανέπαφη απ’ των ανθρώπων

τον θρήνο

[…]

Σε χερσόνησους ψευδαισθήσεων φατνώματα

με απανθρακωμένα κήτη, δεν είναι τίποτα,

ανεπαίσθητες του φωτός παρεκκλίσεις,

δεν είναι τίποτα, χάσματα μικρά, αθώες

ρωγμές κυκλώπεια τείχη.

Τρίτη εικόνα

[...]

δεν είμ’ εγώ φίδι της αγιοσύνης σου
δεν είμαι μαύρη γύρη στο δέντρο του
χιονιού κι ό,τι ήρθε με σπασμό πάνω
στη γη εξαντλήθηκε κι ό,τι απέκτησε
σώμα επί της γης παραποιήθηκε και
ο προορισμός μας αστείο αλήθεια
μία παγίδα πού ό θεός αποποιήθηκε

για ζωή μόνον ήμουν παράφορη κι αν
δεν ήμουν θνητή θα γινόμουν θαλάσσιος
άνεμος, θα έσκυβα τότε πάνω απ’ το κύμα
του άπειρου για ν’ ανταμείψω τον θάνατο
με μιαν άνοιξη, άλλα εσύ τι περιμένεις
αλάλητε κάνθαρε, να εξουθενώσεις μήπως
τη θάλασσα;

Τέταρτη εικόνα

πλύνε τη μοναξιά σου με θολό νερό
με δύο κόκκους χώμα με δυο λυγμούς
απ’ το παρόν και δύο από το μέλλον
κι αν μένει πάλι μοναξιά τότε μισή
θα ‘ναι της θάλασσας κι ή άλλη μισή
για μένα

Σείω το δέντρο και
εισακούομαι
ίσως
από τον
ουρανό

"Κατά Πρόσωπο" : Σκηνικό ποίημα για έναν ηθοποιό της Ματίνας Μόσχοβη από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης το έτος 2004

Σκοτάδι. Αστράφτει. Πίσω από τα κεντρικά παράθυρα της μισοερειπωμένης κάμαρας, διακρίνονται γυμνά κλαριά που τα λικνίζει ο άνεμος.

Αστράφτει πάλι. Στο παλιό ξύλινο κρεβάτι, ένας ψιλόλιγνος άντρας κοιμάται. Το φως παραμορφώνει τα λιγοστά αντικείμενα, αποδυναμώνει τη συνήθη χρηστική σημασίας τους προσδίδοντας σ΄αυτά όψη διφορούμενη σχεδόν απειλητική.

Πεταμένα άδεια μπουκάλια, σταχτοδοχεία με αποτσίγαρα, ένα ποτήρι με υπολείμματα κρασιού, τηλέφωνο, πολυθρόνα και πλάι της πεταμένο στο πάτωμα σακάκι, από την άκρη του οποίου διακρίνεται ένα τσεκούρι.

Ακούγονται κεραυνοί και η μπόρα δεν αργεί να ξεσπάσει. Σε όλη τη διάρκεια του έργου η βροχή αρχίζει και σταματά. Στην ατμόσφαιρα αιωρείται κάτι αβέβαιο, ασαφές όπως συμβαίνει στους εφιάλτες.

Με τους κεραυνούς ο άντρας ταράζεται. Ξυπνά. Ανακάθεται. Το πρόσωπό του βασανισμένο και κάτωχρο. Σηκώνεται, ξανακάθεται. Πιάνει το κεφάλι του. Το δεξί του χέρι είναι ματωμένο. Αποφασιστικότερα αυτή τη φορά, σηκώνεται. Τα ρούχα του αλλόκοτα. Διασχίζει τη σκηνή τρεκλίζοντας και μονολογώντας εωσότου χαθεί από τη δεξιά πόρτα.

Ματίνα Γ. Μόσχοβη (αναφορά)

Η Ματίνα Γ. Μόσχοβη γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε φωνητική, τραγούδι και θέατρο.

Έργα της : 

• "Ο άκτωρος λόγος" (ποιήματα, Άγρα, 1988), 
• "Υοσκύαμος" - ποιήματα / "Νουμηνία" - μικρό πεζό (Άγρα, 1991), 
• "Εικόνες καταστάσεως θαλάσσης" (ποιήματα, Άγρα 1994), 
• "Όλες τις Κυριακές με βροχή" (σκηνικό ποίημα για μία ηθοποιό, Άγρα 1996), 
• "Αιμωδία για τσέλλο και δύο φωνές" (Στιγμή, 1998), 
• "Κυμοθόη" (ποιήματα, Γαβριηλίδης 2003),
•  "Κατά πρόσωπο" (σκηνικό ποίημα για έναν ηθοποιό, Γαβριηλίδης, 2004) 
• Υλαγμοί από την απέναντι όχθη, Γαβριηλίδης (2007)
• Μέχρι να μάθεις να λες ευχαριστώ, Γαβριηλίδης (2009)
• Αειφυγία, Γαβριηλίδης (2012)
• Υπατία, Γαβριηλίδης (2015)

Καταραμένοι Ποιητές

Ας μιλήσουμε σήμερα για τους καταραμένους ποιητές. Ας αναφερθούμε σε εκείνους τους ποιητές που κατά κύριο λόγο, ζούσαν στο περιθώριο, στιγματισμένοι από ανθρώπινα πάθη όπως : το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, το έγκλημα, η βία η τρέλα,η Ομοφυλοφιλία,η αθεΐα και τελικά ο   θάνατος. Διαβάσαμε ότι το τυπικότερο ίσως στοιχείο ενός καταραμένου ποιητή δεν είναι παρά ο πρόωρος θάνατος. Αυτό μας οδηγεί στη σκέψη ενός μεγάλου Έλληνα Ποιητή, του Κων/νου Καρυωτάκη, που ο πρόωρος θάνατος (αυτοκτονία) έθεσε τέλος σε μια σπουδαία πορεία στον ποιητικό στίβο.

Πως όμως επικράτησε ο όρος Καταραμένος ποιητής; Στις αρχές του 19ου αιώνα και πιο συγκεκριμένα το 1832 ο Αλφρέντ ντε Βινύ ρομαντικός ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, στο δραματουργικό του έργο του Stello (έργο που αποτελείται από τρεις νουβέλες)  αποκαλεί συλλογικά τους ποιητές ως τη ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης. 

Ως καταραμένους ποιητές η ιστορία έχει καταγράψει:

• Σαρλ Μπωντλαίρ ( Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 9 Απρ του 1821 και πέθανε στις 31 Αυγούστου 1867) 
• Πωλς Βερλαίν (Γεννήθηκε στο Μετζ στις 30 Μαρτίου 1844 και πέθανε στο Παρίσι στις 8 Ιαν 1896) 
• Αρθούρος Ρεμπώ ( Γεννήθηκε 20 Οκτ 1854 και πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 1891) 
• Λωτρεαμόν (Ιζιντόρ Ντυκάς ) ( Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου 1846  και πέθανε στις 24 Νοεμβρίου 1870),
•  Φρανσουά Βιγιόν ( Γεννήθηκε το  1431  και  εξαφανίστηκε το 1463)

Σε κάποιο ποίημά του  ο Βιγιόν αναφέρει 

"Στον τόπο μου ενώ ζω, είμαι πλέρια ξένος" 

ενώ σε άλλο :

είθε ο Θεός να λυπηθεί

έναν μας και όλους,  πιά νεκρούς.

Στον Ελλάδα ως καταραμένοι ποιητές αναφέρονται :

• Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ο οποίος γεννήθηκε το 1888  στην Αθήνα και αυτοκτόνησε τον Γενάρη του 1944. Σε κάποιο ποίημά του αναφέρει: 

λυπήσου αυτούς, που, μια φορά,

με φτερά ζούσαν, και τα χάνουν,

και δεν τους μένει άλλη χαρά,

παρά η χαρά πως θα πεθάνουν…

• Ο Κων/νος Καρυωτάκης:  Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896 και αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα την 21ης Ιουλίου 1928 

Στο ποίημά του ΠΟΙΗΤΕΣ  γράφει:

 Πώς σβήνετε, πικροί ξενιτεμένοι!

Ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν

σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν...

• Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1863 - Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1933) (Για πολλούς ο σημαντικότερος Έλληνας ποιητής και για άλλους ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου)

Θα θυμίσω στίχους από το ποίημά του : 

Κεριά

....

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

     

 Η ποίησή τους, άλλοτε σκοτεινή, άλλοτε δυσνόητη και μυστηριώδης,  αναμοχλεύει τα ανθρώπινα πάθη και οδηγεί τις σκέψεις των ανθρώπων  σε δύσβατα μονοπάτια.

 

• Ο Γιώργος Μακρής ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω εάν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανάλογα. Υπάρχουν αναφορές που τον φέρνουν ως μια προβληματική προσωπικότητα που όμως με τον χαρισματικό τρόπο σκέψης επηρέασε τον περίγυρό του, τις συναναστροφές του σημαντικά. Γεννήθηκε το 1923 και έθεσε τέρμα στη ζωή του το 1968. 

Γράφει στο ποίημά του: Εμείς οι λίγοι (1950) 

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

μ τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες το αίμα μας

Κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.

Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.

• Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε στις 3 Οκτ 1993. Ποίηση ασυμβίβαστη, στίχοι επαναστατικοί. Σκοτεινοί. 

γράφει : «Εμένα, οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα, στις ταράτσες παλιών σπιτιών,   Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη,   πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομύρια σιδερένια μανταλάκια,   τις ενοχές σας, αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά φουστάνια, σημάδια από καύτρες,   περίεργες ημικρανίες, απειλητικές σιωπές…   κάνουν ό,τι λάχει».... 

και αλλού κραυγάζει:

Κανείς δε θα γλιτώσει.
Κι αυτό το μακέλεμα δε θάχει
ούτε μισό μισοσβησμένο Όχι.
Θα βουλιάζουμε–βουλιάζουμε–
κατακόρυφα με 300 και βάλε
σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος
με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι
απο διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας
κι ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ.

πηγή: α.Βικιπαίδεια

     β. Άρθρο: Καταραμένοι Ποιητές οι Θεμελιωτές που συντάχθηκε από τον κο Σερδαρίδη Σωτήρη στις 16 Φεν 2013 http://inaoussa.gr/index.php/columns/skepseis/1226-kataramenoi-poiites-oi-themeliwtes

Ευστράτιος Αθανασάκης (μικρή αναφορά)

Ο Αθανασάκης Ευστράτιος είναι Έλληνας Ποιητής. Έχει συμμετάσχει στις παρακάτω  ομαδικές ποιητικές συλλογές 

• (2016)  3η Ομαδική ποιητική συλλογή, Διάνυσμα
• (2015)  Ασημένια σελίδα 2014, Εντύποις
• (2015)  Ασημένια σελίδα 2014, Μωραΐτης Εκδόσεις

Ατσάλινη συρραφή / Αθανασάκης Ευστράτιος

Τόσα τραύματα
να καταφέρω να μπαλώσω πώς;
Πόσα ράμματα
να βάλω να επανορθώσω επιτυχώς

τη σύνθλιψη τη σαρκική;
Φαίνεται θα χρειαστώ
επείγον καθαρισμό βαθύ∙
μα προβλέπω θα αιφνιδιαστώ

απ’ το βαθμό της καταστροφής
βίαια που υπέστη μου η σάρκα.
Σάρκα που ατροφεί ημιθανής,
τώρα σύγκλειση απαιτεί τάχα.

Προφανώς ακολουθεί
επώδυνη επούλωση
άφθαρτη ουλή
κι έκπτωτη ανάρρωση

σαν ουδεμιά
α, συλλογίζομαι ειδικά η τελευταία
μοναδική κληρονομιά
δε τη λες δα κι αμελητέα.

το διαβάσαμε στη σελίδα: http://staxtes.com/2003/?p=6927

Έρωτες αυτοσχέδιοι / Αθανασάκης Ευστράτιος

Εν όψει άφιξης εκκωφαντικής άνοιξης
-μέρα Μαΐου θα ‘ναι μάλλον-
σφαλιστά τα μάτια κράτα, έρωτα μη δεις άλλον.

Πειρασμοί ντυμένοι οι έρωτες
απαράμιλλες ηδονές θα σου κελαηδούνε
αρώματα μεθυστικά θα σου κερνούνε
κι ένα σου φιλί αδιάλλακτα θα γυρεύουν
κατόπι, έτσι πανούργοι ήταν από παντοτινά.

Μη στέκεσαι αμήχανος. Στο δίλημμα αφιερώσου
σ’ έκδοτες έρωτες ανεπιφύλακτα ενέδωσε
ή τα μάτια ανυπερθέτως κράτα σφαλιστά.

Διχασμένος και αμήχανα
απόλαυσε με τα μάτια σφαλιστά.

[Παράθυρα] / 'Ελλη Μέλη

Παράθυρα 
που αιωρούνται στον αέρα 
που βυθισμένα 
στην απόλυτη σιωπή της θάλασσας
διηγούνται την ιστορία τους
παράθυρα
μάτια ζωντανά 
παραμονεύουν- παρακολουθούν 
αντανακλούν ότι φεύγει 
ανοίγουν για μια στιγμή 
ή για πάντα. 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΌΣ/ Έλλη Μέλη

Ο κύκλος του φεγγαριού 
πρωτόγνωρα πράσινος 
κι η Αφροδίτη 
απόμακρη ξένη 
η μουσική έρχεται 
μένει  για λίγο
και φεύγει

τα χρώματα
οι μνήμες 
ομίχλη 
που πέφτει ολόγυρα 

η μορφή στο κάρβουνο 
ότι έχει απομείνει 
από σένα 

Έλλη Μέλη (μικρή αναφορά)

Η Έλλη Μέλη είναι ελληνίδα Ποιήτρια

Ποιητικές Συλλογές:

Του έρωτα, της σιωπής, της μοναξιάς/ Δωδώνη/ 1994

Ελισάβετ Μέγα / μικρή αναφορά

Η Ελισάβετ Μέγα είναι ελληνίδα Ποιήτρια 

ANOREXIA POETICA / Ελισάβετ Μέγα

Μια πάστα 
ένα τεράστιο γλυκό σοκολάτας
Μπροστά μου 
Να μου κλείνει το δρόμο 
Άοσμη καφέ συγκυρία 
Δυσαρέστου Υφής 
Κοσμικά ανάλλαχτη από το χρόνο 
Που διακόπτει τις παιδιές. 
Στη μέση του μεγάλου γηπέδου 
Γραμμένος Πίνακας Ασεβείας


Ποιος θα φάει το εμπόδιο 
να αδειάσει η σέντρα ξανά 
Από λυρικές 
Διαστάσεις;

Από τη μέσα Θάλασσα / Ελένη Μαχαίρα

Βάλε τα γυαλιά σου Μάγδα 

Οι τελευταίες συλλαβές άρχισαν να έρχονται από τη μέσα θάλασσα
Αταξίδευτο        από τη μέσα θάλασσα
ημιτελής λέξη, ατελής μέρα              από τη μέσα θάλασσα
από τη μέσα 

Η βραδινή φράση τσάκισε
Η πρωινή δεν είχε στόμα για να πιει

Ταξιδεύει μόνη η φλέβα αυτού του φύλλου 
Αταξίδευτο των τελευταίων συλλαβών από τη μέσα θάλασσα


Πόσο ακίνητο φως στη ρίζα ενός δένδρου 
καίει τις άλλες διαφάνειες