[Σκέφτηκα να διαπράξω το τέλειο έγκλημα] / Μιχαλόπουλος Γεώργιος

Σκέφτηκα να διαπράξω το τέλειο έγκλημα,
να δολοφονήσω τις αναμνήσεις που με βασάνιζαν χρόνια,
υπήρχε μία μοναδική ευκαιρία να τις εκδικηθώ,
την ώρα που θα μετέφεραν τα κλοπιμαία στιγμιότυπα της ζωής μου στο χρηματοκιβώτιο της ΘΥΜΗΣΗΣ.

Αρχικά γνώριζα το δρομολόγιο που ακολουθούν,
συλλέγουν προσεκτικά τις καθημερινές μας συνήθειες,
περιμένοντας να λήξει η περίοδος αντοχής της επιθυμίας,
μαζεύουν επιμελώς τα αποκόμματα των πράξεων μας,
χρηματοδοτούν τις συνθήκες με ανισότητες για να βρίσκουμε ανυπέρβλητα εμπόδια στο πέρασμα μας από το στιγμιαίο παρόν στην διαχρονική αξία των εντυπώσεων.

Σκέφτηκα να αποτελειώσω το σχέδιο εξόντωσης των αναμνήσεων χρησιμοποιώντας το μαχαίρι του παρόντος χρόνου.

Αναζητώ πειστικό άλλοθι,
γνωρίζοντας την ισχυρή προστασία που απολαμβάνουν του ΧΡΌΝΟΥ,εξαιτίας των δεσμών αίματος με την ΑΜΝΗΣΊΑ.

Οργανωμένη σχεδίαση και εκτέλεση μίας αναγκαίας δολοφονικής πράξης εκτός προγράμματος,
τέλεση αδικήματος με κίνητρο την απελευθέρωση του μυαλού απ τις ΕΡΙΝΎΕΣ της νοσταλγίας.

Προτιμώ να φυλακίσουν ισόβια το κορμί μου,
παρά να δεσμευθεί η πνευματική μου ελευθερία στα υπόγεια κελιά της λήθης.

Η αποφυλάκιση μου εκκρεμεί λόγω έφεσης των καταστάσεων.

Ἄγγελοι Καρφώνονται μὲ τὸ Κεφάλι στὴν Ἄσφαλτο / larry Cool

Ἐγκαταλείπω τὴν πόλη τελευταῖος
Παίρνω μόνο,
τὸν σάκκο μὲ τὴ συνείδησή μου.

«Ἀπὸ ’δῶ!» –μιὰ νεαρὴ γυναίκα μὲ τραβᾶ ἀπ’ τὸ χέρι
Ἀνεβαίνουμε μιὰν ἀπότομη σκάλα
Φθάνουμε σ’ ἕνα στενὸ δωμάτιο
Κάθεται πάνω μου γλιστρῶντας μέσα της τὸ πέος μου
Δίπλα μου ἕνα βρέφος ἀρχίζει νὰ κλαίει
Τὸ παίρνει καὶ τὸ θηλάζει,
χωρὶς νὰ διακόψῃ τὴ συνουσία.

Καπνίζω στὸ σκοτάδι
«Ὁ κόσμος καταρρέει» ψιθυρίζω
«Κόσμος εἶναι ἡ συνείδησή σου,»
λέει κι ἀδειάζει τὸν σάκκο μου ἀπ’ τὸ παράθυρο
Φόβοι, ἐπιθυμίες, ἀναμνήσεις μιᾶς ζωῆς,
σκορποῡν στὸν ἄνεμο.

Χωρὶς συνείδηση,
χωρὶς κεφάλι,
τρέχω στοὺς δρόμους χειρονομῶντας παράφορα
Μιὰ βουερὴ γαλάζια φλόγα,
ἐξέρχεται μ’ ὁρμὴ ἀπὸ τὸ στόμιο τοῦ λαιμοῦ μου
Τὸ κούφιο σῶμα μου εἶναι καμίνι διάπυρο.

Παραποίηση / Larry Cool

Φτάνω πρώτη στο χωριό
Εχοντας αφήσει
Το τσαντάκι με τις ενοχές μου.

“Φύγε!” ένας γέρος με σπρώχνει
Κατρακυλάμε σε μια τσουλήθρα
Φτάνουμε στο σκάμμα
Το μουνί μου γεμίζει άμμο
Πέρα μακριά, ένα πέος γελάει
Ρίχνω ένα δίχτυ και του κόβω το γέλιο
Γεννώντας ένα μωρό.

Το σκοτάδι γεμίζει καπνό
“Ο κόσμος είναι αστείος” κραυγάζω
“Κόσμος είναι οι ενοχές σου;”
Ρωτάει ο γέρος και εμφανίζει το τσαντάκι
Χαρές, θλίψεις, όσα θέλω να ξεχνάω,
Κρέμονται στα ρούχα του.

Γεμίζω με νέες ενοχές
Το άδειο μου κεφάλι βουίζει
Σκαρφαλώνω σε τοίχους σαν αράχνη,
Ενα κόκκινο φλογερό ποτάμι,
Πλημμυρίζει καίγοντας τις πατούσες μου
Εξαφανίζομαι λιωμένη στα Τάρταρα.

Δημήτρης Παλούκης / μικρή αναφορά

Ο Δημήτρης Παλούκης κατάγεται από την Έδεσσα και ασχολείται με την φωτογραφία και την λογοτεχνία. 

Η ΔΙΑΓΡΑΦΟΜΕΝΗ ΑΠΕΙΛΗ ΜΙΑΣ ΡΙΠΗΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ, ΑΠ' ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ,Η ΑΠΑΛΕΙΦΟΥΣΑ / Δημήτρης Παλούκης

http://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=18175&code=8801

http://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=18176&code=6140

Φως / Παϊβανάς Δημήτρης

Γερνάω διαβάζοντας βιβλία.
Κι η μνήμη ανάλαφρη,
στήθος περιστεριού,
ή γάτας σβέρκος.
Πώς να κοιμηθείς με τέτοια μουσική
όταν σκοτεινιάζει ο δρόμος
που κάποτε πέρναγαν λατέρνες…
Τώρα, στην άσφαλτο, στις πλάκες των στενών,
στων κτιρίων τους διαδρόμους,
τίποτε άλλο από το βιαστικό βήμα
των θλιμένων κοριτσιών του γραφείου.
Και το φεγγάρι, μια στενή κόχη ματιού,
παραστατεί φωσφορίζοντας στα δέντρα,
στους ίσκιους τους
και στη σιωπή τους την ευγενική.

Δημήτρης Παϊβανάς (μικρή αναφορά)

Ο Δημήτρης Παϊβανάς   γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961 και ζει στην Αυστραλία από το 1977. Έχει σπουδάσει ελληνική και νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και διετέλεσε φροντιστής και λέκτορας στα τμήματα Νεοελληνικών του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης και του La Trobe.

Κυριακές / Παϊβανάς Δημήτρης

Ω, Κυριακές ηλιόλουστες,
ω, μέρες, ω, απογεύματα οκνά…
τι εφιάλτες και τι χίμαιρες
το λιόγερμά σας κρύβει;

ω, Κυριακές ανέμελες
των παιδικών μου χρόνων .
Η μνήμη σας με θλίβει.

ΚΑΡΕΚΛΑ / Παϊβανάς Δημήτρης

Η καρέκλα που κάθομαι και γράφω
είναι καιρός τώρα που τρίζει.

Σαν τα δοκάρια στη σοφίτα,

σαν άξονας βοιδάμαξας,

ή μάλλον – καλύτερα –

σα δόντια.

Ο καταποντισμός του Ίκαρου / Παϊβανάς Δημήτρης

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/aiolika/176/7.html

Περικλής Παγκράτης / Βιογραφικό

Ο  Περικλής Παγκράτης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1950. Σπούδασε νομικά. (Ασχολείται με την πεζογραφία και την ποίηση)

Εργογραφία

• Γυναίκα της Ζάκυθος. Η αντιστοιχία μορφής και ψυχής: Οι αποχρώσεις. Αθήνα, Έψιλον, 1998. 
• Χρόνος αντίμαχος. Αθήνα, Έψιλον, 1996. 
• Δέκα γραφές για τον Διονύση Σέρρα και την ποίησή του [Συλλογικό έργο]. Ζάκυνθος, Ραπόρτο, 2006. 
• Ανθολογία Κερκυραίων ποιητών: Οι μεταπολεμικοί (1944-1984) [επιμέλεια-ανθολόγηση]. Αθήνα, 1985.

http://www.authors.gr/members/view/periklhs-pagkraths

ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΩΣ / Περικλής Παγκράτης

https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Porfiras/100/9.html

......Όνειρο στο κύμα....... / Χαρούλα Φράγκου

Κέρασα τις μέρες μας ήλιο
και τα φιλιά μας δροσινές νύχτες...
Με συνεπήρε τ' όνειρο στη σκέψη σου
και πετώντας τ' άσπρα μου ρούχα,
αγκάλιασα το γλυκοθώρητο κορμί σου...

Όνειρο στο κύμα....

Και μοίρασα στους κάβους τα χαμόγελα
με της καρδιάς τα χίλια πρωϊνά...

Άκουσε το τραγούδι μου
Άκουσε το τραγούδι μου..

Μάτια της θάλασσας
και σώπασε η αγάπη
απ' την Αγάπη μου....
Και τα κοχύλια πήραν
.............τη φωνή μου

Και η φωνή σου στο καλοκαίρι
γλυκοκοίμημα στην άμμο
Έρωτας άμμος κι' έρωτας
Σάλπαρε ο πόθος μας
στου ονείρου τα φτερά.........

.

.

 (από την ποιητική συλλογή Μελίρρυτοι Λόγοι)

[Οι αναμνησεις μαχαιρια] /ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Οι αναμνησεις μαχαιρια
στην καρδια του ονειρου
κι οι νυκτες πληγες
στα ματωμενα αστερια
Λαβωμενο το φεγγαρι ψυχορραγει
με μια προσευχη
που δεν φτανει στ αυτια σου
και σβηνει η ζωη μου
σε αγραφο ποιημα

ΝΕΚΥΙΑ / Πορφυρίου Αριάδνη

Οι βράχοι που σε περιτριγυρίζουν
Λευτερώνουν.
Ανάλαφρες σκιές
Στέκονται πίσω απ’ τη χαραγματιά
Του Οδυσσέα
Δίνοντας πυρακτωμένη αγάπη
(Μην κλείνεις τα μάτια
Το φως αντέχεται….)
Άλλοτε όμως νομίζω οι βράχοι
Θα με καταπιούν
Όσο περνάω το υφάδι
Στον αργαλειό της καρδιάς μου.
Οι λέξεις των αγαπημένων
Ποτέ δεν θα ‘ναι άηχες.
Τ’ όνειρο του κορμιού σου
Θα ξημερώνει τις μέρες
Δίχως να παρηγορεί τις νύχτες.
Θα ‘θελα οι βράχοι να ’στεκαν αμίλητοι
Όσο οι σκιές ριζώνουν
Αντί να ξεμακραίνουν.
Πικρό καλοκαίρι, αλήθεια
Σε τόνους του μαύρου
Μα συ σκαλώνεις στο χρυσαφί
Και τ’ άσπρο
Ίσως….

Μα γεννά ποιητές η ψυχή; / Σοφία Τανακίδου

Άπειρες λέξεις που δεν έχω αρμενίζουν μες στα ποιήματα,
στα δίχτυα των ποιητών πιάνονται
Ψαράδες έμπνευσης
Φτιάχνουν στίχους και με μέτρο αριστουργήματα.
Τα διαβάζεις και λες..
Τι δουλειά εχω εδώ;
Τι προσπαθώ να πετύχω;
Ούτε λέξεις δεν έχω.
Ούτε μέτρο.
Ούτε ρίμα σωστή.
Και σου λεν κάποιοι φίλοι πιστοί...όμως έχεις ψυχή...
Ευτυχώς μου έχει μείνει κι αυτή ...μα γεννά ποιητές η ψυχή;

Λόγος παραινετικός. …………………………Χρήστος Κουκουσούρης.

29/06/2018

(Τροχαϊκός 15σύλλαβος με ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία.)

Τόσα θύματα ποιος νοιάζεται άλλο ένα αν προστεθεί
ό σκοπός που αγιάζει μέσα, ξαργυρώνει τη σιωπή
κι αν επιτευχθούν οι στόχοι κι η πατρίδα πάει καλά
οι ταγοί σ’ όλες τις πόλεις θα γιορτάζουν σε gala.

Απ’ τη σκέψη ως την πράξη θέλει χρόνο να στηθεί
τα καθημερνά περνάνε κι η ανάμνηση ρηχή
αχ Ελλάδα να ‘χες κρίση να θυμάσαι τις πληγές
που αναλώνεσαι σε ξόρκια και ανθρώπων οιμωγές.

Να θυμάσαι στην παγκόσμια ιστορία που έχεις θέση
να θυμάσαι πως για όλους, η αρχή είσαι εσύ κι η μέση
κι αν για λίγο στην Ευρώπη χάνεις τον βηματισμό σου
κάποιοι σου ‘βαλαν εμπόδια θέλουν τον αφανισμό σου.

Τα παιγνίδια που όλοι παίζουν για δυο στάλες εξουσίας
χαμερπείς φτηνοί ρουφιάνοι και προδότες κάθε αξίας,
σε πωλούν σαν να ‘σαι πόρνη και εισπράττουν αμοιβή
αργυρώνητοι και κλέφτες που εδρεύουν στη Βουλή.

Αν Ελλάδα τιμημένη τα σπυριά και τα τσιμπούρια
που σε πλήγωναν για χρόνια και σε γέμισαν κουσούρια,
δυνηθείς ν’ αποτινάξεις και με καθαρό μυαλό
ίσως πάλι γίνεις πρώτη για να σέρνεις τον χορό.

Στον κύκλο της Σελήνης / Γρηγορία Πελεκούδα

Τόσο απλά τόσο όμορφα
χωρίς θόρυβο ήρθε το όνειρο,
μου μιλούσε ακατάπαυστα
για την πτώση αστεριών,
για τις σειρήνες που μάγευαν
με το τραγούδι τους την απόγνωση,
για τον μικρό έρωτα πως θα ΄ρθει
ασφυκτικά να μ΄αγκαλιάσει,
για την πανσέληνο που έχει κρεμάσει
στο λαιμό της κοχύλια πετρολούλουδα,
για τα ένοχα μυστικά για την μαγεία
της νύχτας.

Ποτέ μην κλάψεις για τις στιγμές
που χάθηκαν,
ούτε για τα ποιήματα,
σε λίγο ξημερώνει, καληνύχτα...

ο Χειμώνας έφτασε νωρίς / Ρουμελιωτάκης Χρίστος

Σεπτεμβρίου δεκαεπτά μέρα Τετάρτη
ανοίγω το σάκκο με τα χειμωνιάτικα
το σακκάκι μου το παντελόνι μου
δυό πουλόβερ
στην εσωτερική τσέπη μια απόδειξη συστημένου
(η απάντηση δεν ήλθε ποτέ).
Ο χειμώνας έφτασε νωρίς φέτος απροσδόκητα.

Δεν είναι τα όνειρα / Ρουμελιωτάκης Χρίστος

Δεν είναι τα όνειρα
αυτά και πότε ήταν
ούτε ο πρακτικός βίος που ανατράπηκε ξαφνικά
την μάνα μου συλλογίζομαι απόψε
στρατόπεδο παραμονή Χριστούγεννα
που θα γυρίζει μοναχή της μέσ΄ στο σπίτι
που θα κοιτάζει τα βιβλία μου
και θα κλαίει.

Δευτερολογία / Ρουμελιωτάκης Χρίστος

Και κάτι ακόμη για να μη λυπούμαστε
όπως οι άλλοι,
που δεν έχουνε ελπίδα –
οι Έλληνες ήταν, όταν χάσανε το θάρρος τους,
αυτοί που αργότερα
τον ονομάσανε απόβλητον
και απαράδεκτον εις την πατρίδα
και τον εξόρισαν
όπως από παλιά το συνηθίζουν.
Ά, ναι, και ένα σκύλο και μια καρδερίνα
Και μία τίμια συμφωνία με το θάνατο.

Ἐνύπνιον ᾿88 / Ρουμελιωτάκης Χρίστος

Ἦρθε ὁ πατέρας μου τή νύχτα  
καί μέ φώναξε·
  μαθαίνω πράγματα, μοῦ λέει,
  καί φοβοῦμαι,  
νά πληρώσεις τό νοίκι σου καί τά κοινόχρηστα
  καί τά ἄλλα,  
ὅπως συμφώνησες.  
Μά πατέρα, τοῦ λέω,  
ἐδῶ δέν εἶναι τό σπίτι μου, εἶναι ἡ φυλακή,  
δέν τό βλέπεις;  
κι αὐτή δέν εἶναι ἠ βρύση πού στάζει,  
εἶναι ἡ ζωή μου  
πού στραγγίζει σταγόνα-σταγόνα.  
Τό ξέρω, μοῦ λέει,  
ἀλλά καί σύ τό ἤξερες καί ὑπόγραψες
  καί τώρα ὀφείλεις νά πληρώσεις,  
ὅπως ὅλοι μας.
  Ξένος εἰμί

Μας έφεραν δυό γλάρους / Ρουμελιωτάκης Χρίστος

Μᾶς έφεραν δυό γλάρους πληγωμένους  
περπατούν ἀργά  
κοιτάζουν τή θάλασσα  
κοιτάζουν τά σύρματα
σταματούν  
περιμένουν
μόνο πού δέν καπνίζουν
δέν περιμένουν γράμμα
  καί τό πρωί δέν τούς μετροῦν
στό προσκλητήριο  
Κλειστή θάλασσα

Μόνιμη θλίψη / Ρουμελιωτάκης Χρίστος

Ἤμασταν τρεῖς. Ἡ Μαριάννα (πραγματικὸ ὄνομα Νίκη), ὁ Πέτρος (πραγματικὸ ὄνομα Δημήτρης), κι ἐγὼ (πραγματικὸ ὄνομα Χρῆστος). Ποιός εἶχε τὴν ἐπαφὴ δὲν ξέραμε. Ὑποθέτω ἡ Μαριάννα, γιατὶ μιὰ μέρα μᾶς σταμάτησε γιὰ μεγάλο διάστημα χωρὶς ἐξήγηση.

Τὰ θυμήθηκα τὸ πρωὶ στὴν ἀνακαίνιση, καθὼς πίσω ἀπὸ τὴν ντουλάπα βρῆκα τὸ πορτραῖτο τοῦ Μπρέχτ,  στὴν παλιὰ κλασικὴ ἀπεικόνιση, πού μοῦ τὸ εἶχε χαρίσει ἡ Μαριάννα. Φερμένο ἀπὸ τὸ Ἀνατολικὸ Βερολίνο.

Τί ἀπογίναμε, στοχάζομαι τώρα. Ὁ Δημήτρης (πραγματικὸ ὄνομα Πέτρος) ἔγινε ὑποθηκοφύλακας Νέας Φιλαδελφείας, ἡ Νίκη (πραγματικὸ ὄνομα Μαριάννα) ἔγινε νομικὸς σύμβουλος στὴν Ἐθνικὴ κι ἐγὼ (πραγματικὸ ὄνομα Τρέχα Γύρευε) δικηγόρος, μὲ εἰδικότητα στὸ δίκαιο τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καὶ τὴ ναυαγιαίρεση.

Ἂ, ναί, ἡ Μαριάννα, ὅταν καμιὰ φορὰ τὴ συναντῶ στὸ δρόμο, ἔχει τὴ μόνιμη ἐκείνη θλίψη ποὺ εἶχε καὶ τότε. Στὰ μάτια της καὶ στὸ χαμόγελο.

Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Ὀροπέδιο, τεῦχος 10^ο, Καλοκαίρι 2010.

Διάθεση για κουβέντα (απόσπασμα) / Γιάννης Κορίδης

Όλοι οι ποιητές σκοντάφτουν στο τέλος
Γίνονται μωρά· αγαπούν τα παραμύθια
Στην κυριολεξία ψάχνονται
Βουτούν σαν το πεφταστέρι στο κενό
Μετά κλειδαμπαρώνονται

Ώσπου ένα πρωί σβήνουν
Μες στο μεθύσι τους.