ΟΝΕΙΡΟΒΑΤΗΣ : Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής του Αντώνη Θαλασσέλη

«Νούς νεκρός εν τη γενέσει του» / Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Βάκρινου / Εκδόσεις Διάνυσμα 2016

ΑΥΠΝΟΙ

Όταν ξαπλώσαμε πρώτη φορά μαζί
κανείς δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι δυστυχώς.
Κάθε που βάραιναν τα βλέφαρα
ο ένας σκούνταγε τον άλλο
και τον ρωτούσε αν είναι ακόμα ζωντανός. 
Είχαμε φοβηθεί καθώς,
ότι αγαπούσαμε σκοτώναμε συνήθως.
Και έτσι κοιμάται ,
ο ένας απ’τον άλλο χωριστά.

***

ΚΑΤΙ ΕΙΧΑΝ Τ’ ΑΣΤΡΑ 

Άλλο να μην με περιμένετε, αρκεί.
Σε άλλο χάρτη χαραγμένες οι φοβίες,
ο λόγος μου,
 ο κούφιος δρόμος χαραγμένος στην παλάμη μου.

Που ενάντια στην άπληστη μου φαντασία
είχε θαμένα κάτω
απ΄τον ρυτιδιασμένο κόσμο
τα κομμάτια μου,
όσο αδιάκοπα ενοχλούσαν
για μια απάντηση,
που μόνο άρνηση είχε να μου προσφέρει.

Ανόητος.
Καθώς τις πιο ωραίες χθεσινές μου νύχτες
τις ξόδεψα σε κάποια αναμονή.
Δεν ήρθε…
Δεν ήρθα ούτε εγω μαζί σας.
Ούτε μου τραγουδήσαν οι σειρήνες.
Βέβαια δεν ήθελα και κάπου αλλού να πάω
και δεν ευχήθηκα για άλλο προορισμό.

Προφανώς…
κάτι είχαν τ’αστρα,
που σε ένα κόσμο ολόκληρο
άλλος κανείς δεν είχε να μου δώσει.

***

ΔΥΣΗ

Όμως,
στο σώμα μου ακόμα εκείνη η αίσθηση,
οι τριγμοί του κελιού, 
η ουσία που ζηλεύαμε
στο σκυθρωπό βασίλεμα της δύσης.

Σε κράτησα.
Δειλά ανοιγόκλεινε ο παράδεισος.
Tα χρώματα,
η κατοχή μιας ανάσας στα στήθια μου
φυλαγμένη, βαριά σαν αλήθεια.
Λόγια που σάπιζαν στην άκρη των χειλιών
φυλλορροούσαν, άνθιζαν, πεθαίναν.
Γράμματα ξεχασμένα, φωτιά,
όλο ελπίδες να γυρεύω στους καπνούς
και στάχτες.

Η εύθραυστη ενθύμηση του κόσμου μου,
παιδικά χαμόγελα, αφέλεια,
περιστροφές στον παράξενο αυτό κύκλο
συνεχείς,
εγώ… εσύ!

Λυμένα πίσω από τη μάσκα
αισθήματα.
Ντύνει η σιωπή μου το χαμόγελο,
γλυστράει, πέφτει, σπάει.
Εγώ.
Η μοναξιά, η θλίψη, το σύμπαν μου.
Το σκυθρωπό βασίλεμα της δύσης

***

ΆΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ 

Μια ουτοπία κυνική τη μοίρα μας δεσμεύει
αιώνια, κλείνει την φυγή σε ελπίδας στεγανά
περιπλανώμενες ψυχές χαμένες στα ερέβη
φεγγίτες οσα ονείρα κρατάμε ζωντανά.

Μια σημασία άσκοπη μας άπλωνε το χέρι
κρέμαγε στη συνήθεια φθαρμένα φυλαχτά
προσχηματά, πρίν να χαθεί το τελευταίο αστέρι
από τα μάτια, αφέθηκα σε δάκρυα πνιχτά

Και ίσως να ερωτευτήκαμε την λάθος ειμαρμένη
με τα ωραία πέπλα της που άπλωνε μυστικά
στους θλιβερούς καθρέφτες μας, μια νιότη γερασμένη
μας γέλαγε σαν χάνονταν στη δύση οριστικά.

***

ΑΣΦΥΞΙΑ 

Μόνο που η ασφυξία
της χαμένης μας της ύπαρξης,
μελάνι έγινε που φύλλα μουτζουρώνει.

Γραφή αντάμα με ένα μισοσκόταδο,
μην γίνουν ευδιάκριτοι οι φόβοι.

Ως ενός σημείου επιθυμώ.
Τίποτα!
Ως το πρωί θα με έχει καταπιεί
ξανά το φως.

***

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ 

Μην με ρωτάς ποτέ γιατί δεν φώναξα,
ούτως η άλλως λίγοι αυτοί που θέλαν να ακούσουν.

Εσύ απλά, ειλικρινά
κράτα μακριά τον θόρυβο της γης
και δάκρυσε μπροστά στον ψίθυρο μου.

Αν ο λυγμός που αντάμωσες στο βλέμμα μου
έσπαγε το αύριο το γυάλινο,
θα ένιωθες τρόπους που τα τόσα θρύψαλα
σχημάτισαν πάλι το ανεκπλήρωτο.

Ως τελευταίες σταγόνες, μνήμες θα κυλούν.

Θα μετανιώνω που δεν έμαθα στα συναισθήματα μου
προφορά,
να αποκτούν και εκείνα μια υπόσταση
έξω απ΄την ασφυξία της λογικής μου.

Και ξέρεις κάτι;
Απλά βαρέθηκα…
(νομίζω βέβαια στο έχω ξαναπεί).

Να αποξηραίνω την ανάμνηση
λες και εκβιάζοντας το φως απ΄τις στιγμές
θα μένουν ζωντανές να με σκεπάζουν.

Και τρέμει παίζοντας η φλόγα της ελπίδας μου
μάταια περιμένοντας να ανθίσει.

«Αυπνοι». / Βάκρινος Μιχάλης

Όταν ξαπλώσαμε πρώτη φορά μαζί
κανείς δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι δυστυχώς.
Κάθε που βάραιναν τα βλέφαρα
ο ένας σκούνταγε τον άλλο
και τον ρωτούσε αν είναι ακόμα ζωντανός. 
Είχαμε φοβηθεί καθώς,
ότι αγαπούσαμε σκοτώναμε συνήθως.
Και έτσι κοιμάται ,
ο ένας απ’τον άλλο χωριστά.

Μιχάλης Βάκρινος (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Μιχάλης Βάκρινος γεννήθηκε στην Αθήνα to 1984. Μεγάλωσε και κατοικεί μόνιμα στο Καματερό Αττικής, με ένα μικρό διάστημα 5 ετών που έζησε στην Καλαμάτα, όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του πάνω στην Διοίκηση και την Οικονομία.  Σκόρπια ποιήματα του και σκέψεις του, περιπλανιούνται ανέμελα σε διάφορα περιοδικά καθώς και σε σελίδες στο internet. 

Ποιητικές Συλλογές:

• «Απροσδιόριστα ψυχής κομμάτια» / 2014
• «Νούς νεκρός εν τη γενέσει του» / 2016. 

Και οι δύο από τις εκδόσεις Διάνυσμα.

«Απροσδιόριστα Ψυχής Κομμάτια», Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Βάκρινου / εκδ. Διάνυσμα, 2014

ΣΑΝ ΕΡΩΤΙΚΟ

Δεν θέλω τίποτα πια στον ορίζοντα μου
Θα μείνω με την φαντασία
Από αυτή αναδύομαι και φτάνω κάπως άτσαλα στο απειλητικό ταβάνι να σταματώ, εγώ με τους καπνούς μου
Ένα κράμα ψυχής και ανθρώπου ονειρευόμουν, μα ξύπναγα απότομα από εκκωφαντικές συμπεριφορές.
Μα μη με κρίνεις…
Κοίτα τριγύρω σου
Θρηνώ για το απαρηγόρητο της καρδιάς σου
για το λίγο που σμίξαν και ταιριάξαν οι παλάμες.
Έτσι είναι θλιμμένη μου (Ά)γνωστή.
Κάποιοι είναι εδώ για να κρατούν σφιχτά τα
χέρια και κάποιοι να φοβούνται
Για το λίγο που σμίξαν και ταιριάξαν οι ζωές

ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΖΩΗ

Αντέστρεψαν τους πόλους μου και από τον θάνατο μου
γέννα βοτάνων και ανθών με εξαίρετη ευωδιά
Να μπλέκεται η άνοιξη με τον παχύ καπνό μου
την ώρα που καρτέραγα μια όμορφη βραδιά
Απέτρεψαν το ήσυχο θλιμμένο μονοπάτι
ευθύ, λείο το διάβαινα μα απέκτησε σκιά
Γέμισε ξάφνου είδωλα που σπάζανε το μάτι
μικρό παιδί που κρύφτηκε σε μια ζάλη γλυκεία
Αμπάριζα το όνειρο του, σύρανε οι χρόνοι
ζωσμένο σε άλλα άρματα να τρέχει φθονερά
Θα θέλει να βγάλει μιλιά, κάτι θα το φιμώνει
και όταν διψά θα ξεδιψά σε βρώμικα νερά

ΤΩΡΑ ΦΥΓΕ

Κάτω από παρόμοια άστρα περπατάμε
Αν κοίταγες ψηλά θα το ‘βλεπες
Μα ο πειρασμός να χάνεις το ξημέρωμα
έδινε πια τροφή για εφιάλτες
Νωχελικά γυρνάγανε οι δείκτες μας ,
σαν να’ θελε ο χρόνος να παγώσει.
Ειρωνικά όταν μας κοίταξε το αντίο,
στέκαμε ανήμποροι, αγάλματα, θαρρείς νεκροί.
Λόγια λόγια…
το νόημα εξαφανίζεται.
Εγώ στο παρακάτω της ζάλης μου θε να σε συναντώ
Εκεί που αντάμωσε το σπάνιο χαμόγελο
της νύχτας την γαλήνη.
Και τώρα φύγε.
Όμως φεύγοντας σφάλισε απαλά την πόρτα
μην ταραχτούν οι αναμνήσεις.
Και μην με παρεξηγείς
Είναι που κρύωνα και ήθελα να ντυθώ την ύπαρξη σου

ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ / Τριάντης Χριστόφορος

Ωραία κλουβιά ,

φτιαγμένα -κυριολεκτικά -για ανθρώπους

και για ζωολογικούς κήπους .

Οι ουρανομήκεις σκηνοθέτες

τα ‘χουν για σκηνικά .

Εκεί  γυρίζονται τα έργα  της ζωής

( νυχθημερόν ).

Οι ρόλοι- δικαίως- κατανέμονται

στις λεωφόρους των μεγαλουπόλεων. 

Να , οι υποκριτές 

πιάνουν θέσεις πίσω απ’ τα κάγκελα.

Πολλοί σε θηρία   

μασκαρεύονται ( εύκολα )

κι άλλοι σε πατεράδες .

Μερικοί  , σε κουβαλητές λέξεων  ( ακίνδυνων )

μεταμορφώνονται  ( ευχαρίστως ) .

Κι οι περισσότεροι

τους γενναίους υποδύονται,

περιμένοντας

τ’ αόρατα χειροκροτήματα .

Έξω απ’ τα κλουβιά

ρόλοι δεν υπάρχουν

τους έχει αναλάβει

( σχεδόν όλους )  

ο χρόνος ,

ο μέγας  σκηνοθέτης .

ΚΑΤΙ ΕΙΧΑΝ Τ’ ΑΣΤΡΑ του Μιχάλη Βάκρινου

Άλλο να μην με περιμένετε, αρκεί.
Σε άλλο χάρτη χαραγμένες οι φοβίες,
ο λόγος μου,
ο κούφιος δρόμος χαραγμένος στην παλάμη μου.

Που ενάντια στην άπληστη μου φαντασία
είχε θαμένα κάτω
απ΄τον ρυτιδιασμένο κόσμο
τα κομμάτια μου,
όσο αδιάκοπα ενοχλούσαν
για μια απάντηση,
που μόνο άρνηση είχε να μου προσφέρει.

Ανόητος.
Καθώς τις πιο ωραίες χθεσινές μου νύχτες
τις ξόδεψα σε κάποια αναμονή.
Δεν ήρθε…
Δεν ήρθα ούτε εγω μαζί σας.
Ούτε μου τραγουδήσαν οι σειρήνες.
Βέβαια δεν ήθελα και κάπου αλλού να πάω
και δεν ευχήθηκα για άλλο προορισμό. 

Προφανώς…
κάτι είχαν τ’αστρα,
που σε ένα κόσμο ολόκληρο
άλλος κανείς δεν είχε να μου δώσει.

Μ.Βάκρινος

ΔΥΣΗ / Βάκρινος Μιχάλης

Όμως,
στο σώμα μου ακόμα εκείνη η αίσθηση,
οι τριγμοί του κελιού, 
η ουσία που ζηλεύαμε
στο σκυθρωπό βασίλεμα της δύσης.

Σε κράτησα.
Δειλά ανοιγόκλεινε ο παράδεισος.
Tα χρώματα,
η κατοχή μιας ανάσας στα στήθια μου
φυλαγμένη, βαριά σαν αλήθεια.
Λόγια που σάπιζαν στην άκρη των χειλιών
φυλλορροούσαν, άνθιζαν, πεθαίναν.
Γράμματα ξεχασμένα, φωτιά,
όλο ελπίδες να γυρεύω στους καπνούς
και στάχτες.

Η εύθραυστη ενθύμηση του κόσμου μου,
παιδικά χαμόγελα, αφέλεια,
περιστροφές στον παράξενο αυτό κύκλο
συνεχείς,
εγώ… εσύ!

Λυμένα πίσω από τη μάσκα
αισθήματα.
Ντύνει η σιωπή μου το χαμόγελο,
γλυστράει, πέφτει, σπάει.
Εγώ.
Η μοναξιά, η θλίψη, το σύμπαν μου.
Το σκυθρωπό βασίλεμα της δύσης.

Μ.Βάκρινος 

Στερνή ευχή / Βάκρινος Μιχάλης

Δεν εζητούσα τα πολλά

μια χούφτα ρέστα από ουράνιο τόξο

να κράταγα στο χέρι.

Την ώρα της στερνής ευχής

να’ χω και εγώ μια ελπίδα.

Θα την χαράμιζα και αυτή, το δίχως άλλο.

Απόδειξη;

τούτα τα ερείπια στην άκρη των ονείρων μου.

Με ένα αεράκι δροσερό απομακρύνθηκα

και την ευχή στην τσέπη.

Καλή ζωή, στο θαύμα δεν πιστεύουν οι άνθρωποι

ΆΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ Βάκρινος Μιχάλης

Μια ουτοπία κυνική τη μοίρα μας δεσμεύει
αιώνια, κλείνει την φυγή σε ελπίδας στεγανά
περιπλανώμενες ψυχές χαμένες στα ερέβη
φεγγίτες οσα ονείρα κρατάμε ζωντανά.

Μια σημασία άσκοπη μας άπλωνε το χέρι
κρέμαγε στη συνήθεια φθαρμένα φυλαχτά
προσχηματά, πρίν να χαθεί το τελευταίο αστέρι
από τα μάτια, αφέθηκα σε δάκρυα πνιχτά

Και ίσως να ερωτευτήκαμε την λάθος ειμαρμένη
με τα ωραία πέπλα της που άπλωνε μυστικά
στους θλιβερούς καθρέφτες μας, μια νιότη γερασμένη
μας γέλαγε σαν χάνονταν στη δύση οριστικά.

[ Φαντάσου πράξεις ] Βάκρινος Μιχάλης

Φαντάσου πράξεις,
αποσπασματικά να επανέρχονται στα όνειρα,
και να πονάμε την αυγή στην θυσία μας
για έρωτα, συνεννόηση, χαμόγελα.

Να μη χρειαστεί άλλο να σπάσουμε περισσότερο.
Η σημασία του αμέτρητου,
οι ίδιες πικρές μέρες στο βαγόνι μας
από καιρό εκτός τροχιάς,
παρασυρόμενοι να μη ξεχνάμε με ευκολία
τυχαίες χαρές, τυχαία πρόσωπα, τυχαία όλα.

Και μόνο το σκοτάδι στην ώρα του,
τακτικό, φορτωμένο τη λύπη μας
να μας χαράζει με τα νύχια του το σώμα,
μουδιασμένα απο πόνο συναισθήματα,
και το πρωί να μας χαρίζει στο κενό.

Να μην ανοίγουμε τα μάτια μας.
Να μην έχουμε όνομα.
Να μην γίνουμε νεκροί .

Μόνο να είμαστε αδύναμοι,
σαν υποσχέσεις που ξοδεύονται απλόχερα,
έτσι που να νιώθουμε όλοι ένα.
Εκεί που ελπίζουμε.
Εκεί που περπατάτε μοναχοί.
Στο χρόνο που κατρακυλάει απότομα.
Στα ανομοιόμορφα απλωμένα άκρα του ζητιάνου
που έμαθαν να ζυγίζουν την μετάνοια
και να σας βγάζουν ελλιπείς στην ανθρωπιά.

Όμως τόσο περίεργοι εμέις.
Τόσο μικροί, μόνοι και τόσο ανόητοι.

Με άλλες πρόσευχές κεντημένες στο νου,
για καταθλιπτικούς θεούς και αγίους που κλαίνε.

Στραγγισμένα όλα τα άστρα από φως,
ώστε να μη μας βλέπετε
που εγκαταλείπουμε,
που χαρίζουμε όλα τα κομμάτια μας
σε βυθούς ποτηριών αλλοπρόσαλλους,
που πεθαίνουμε.

Τραγική απεικόνιση στο φόντο
το κόκκινο στα χειλή,
οι αιχμές των ονείρων στις φλέβες,
πληγές,
ό,τι αναζήτησε το σώμα
ο,τι απέμεινε

Μ.Βάκρινος

ΑΣΦΥΞΙΑ / Βάκρινος Μιχάλης

Μόνο που η ασφυξία
της χαμένης μας της ύπαρξης,
μελάνι έγινε που φύλλα μουτζουρώνει.

Γραφή αντάμα με ένα μισοσκόταδο,
μην γίνουν ευδιάκριτοι οι φόβοι.

Ως ενός σημείου επιθυμώ.
Τίποτα!
Ως το πρωί θα με έχει καταπιεί
ξανά το φως.

Μεθυσμένο φεγγάρι της Βάνας Κουτσού

Σαν χαρτάκι στον άνεμο φεύγεις

Σαν φτερό στον αέρα πετάς

Σε ποιαν άκρη του κόσμου σου τρέχεις;

Σε ποιαν άγνωστη γη περπατάς;

Μεθυσμένο φεγγάρι στην άμμο 

Μεθυσμένο τραγούδι στο πιάνο 

Κι εγώ, που δεν σ΄ αγαπώ 

Βουλιάζω 

Μεθυσμένο φεγγάρι στο χώμα 

Μεθυσμένου κρασιού η σταγόνα 

Κι εγώ, που δεν σ΄ αγαπώ 

Φωνάζω 

Η καρδιά σου στους πέντε ανέμους 

Τα πανιά σου στραμμένα στο φως 

Συζητάς με τους ξενιτεμένους 

Και της θάλασσας είσαι ο αφρός 

Αρνήσεις

Βουή αυτοκινήτων
σφραγίζει το ξημέρωμα,
με κοφτές απαντήσεις,
με ανένδοτες αρνήσεις,
που επαναλαμβάνονται
ρητά
κάθε δειλινό.

Δημήτρης Π. Κρανιώτης

(από τη συλλογή "Νοητή γραμμή", 2005)

Κυριαζής Γιάννης / [ισοπέδωση...]

Ισοπέδωση
συναισθήματα χαλκομανίες
σαν να πέρασε από πάνω μου
μ όλο το βάρος της ανυπαρξίας του
ο Θεός.

ΜΑΥΡΟ ΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ , 1992