 Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι, κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά. Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι, μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά.
Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι
και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά. Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!
Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη
κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά. Το μικρό το εικόνισμα όλ' αυτά τα φτάνει, μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.
Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι,
όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι, κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά. |
Το εργοστάσιο υψωνόταν έρημο
Με σπασμένα τζάμια και πεφτάτους σοβάδες.
Σιγή νεκροταφείου.
Τα μηχανήματα που άλλοτε βούιζαν από ζωή
Ποιος ξέρει σε ποια γερμανική γωνιά θα κλαίνε απαρηγόρητα.
Στα σκαλιά το φάντασμα του Μαγιακόφσκι
Επαναλαμβάνει σα παλιό καλό γραμμόφωνο:
«Ο κομμουνισμός (…) είναι στις σχέσεις της φαμίλιας, στην καθημερινή ρουτίνα»
Δεν υπάρχει εργάτης να τ΄ ακούσει μέσα στο ερημωμένο εργοστάσιο
Γιατί απολύθηκαν.
Κανείς όμως δεν άκουγε, όπως φαίνεται, ούτε χθες.
Οι σύντροφοι αποκοιμισμένοι άφησαν την πόρτα ορθάνοιχτη.
Δεν πήραν μυρουδιά τους εχθρούς που τρύπωσαν
Και μέσα σε μια νύχτα έκλεψαν μαζί με τα μηχανήματα και την ψυχή των εργατών.
Τη νύχτα της μεγάλης σφαγής των οραμάτων
Οι κοιμισμένοι αποκοιμήθηκαν ακόμη πιο βαθειά,
Κάποιοι που ξύπνησαν από το θόρυβο αποκεφαλίστηκαν
Κάποιοι ληστές γίνανε οι νέοι δυνάστες.
«Το μέλλον δε θαρθεί από μονάχο του Έτσι νέτο σκέτο Αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς»
Συνεχίζει ο Μαγιακόφσκι
Δεν κουράστηκε.
Ούτε πως έχει και σκοπό να ξαποστάσει.
Περπατάει ακούραστος από εργοστάσιο σε εργοστάσιο
Και μουρμουρίζει εκείνα τα ίδια τα στιχάκια
Που συνδαυλίζανε τη φωτιά της Οχτωβριανής επανάστασης
Που γίνανε λάσπη για να χτιστούν οι νέες πόλεις,
Ράγες για να περνούν οι σιδηρόδρομοι με το σιτάρι
Και τραγούδι που το σκόρπισε ο άνεμος για να μυρίσει άνοιξη όλη η γη.
Τα μουρμουρίζει μ΄ ένα χαμόγελο
Πικρό για τη ληστεία του ιδρώτα
Ειρωνικό για τους ληστές-αφέντες
Βέβαιο για το νέο εγερτήριο.
Ο έρωτάς μου
είναι αληθινός
γιατί έχει τόση αλήθεια,
όση δεν χωρά ανάμεσα σε ουρανούς
και καταφύγια.
Ο έρωτας μου είναι αληθινός.
γιατί μύθους φτιάχνει
που κλείνουν το κορμί σου,
βαθιά στα βλέφαρά μου.
Ο έρωτας μου είναι αληθινός,
γιατί εσύ ζεις αιώνια
κι εγώ δεν μπορώ αλλιώς
να σ’ ακολουθώ,
παρά να γράφω
μες στη νύχτα.
Ναι, ο έρωτάς μου είναι αληθινός,
γιατί ο ιδρώτας σου
χαράζει τις ρυτίδες.
Ένα νερένιο μονοπάτι
που κυλά σε λόγια και χωράφια.
Είναι αληθινός,
γιατί δεν πεθαίνει
στην πρώτη αστροφεγγιά.
Σκεπάζει τα μάτια μου,
άλλη σκιά να μη βλέπω παρά μόνο
τη δική σου.
Είναι έρωτας αληθινός
γιατί αφήνει τους πελαργούς
να κλαίνε για τα χαμένα καλοκαίρια
και τις εποχές αλλάζει,
(σε μια κι ατελείωτη).
Είναι έρωτας αληθινός,
γιατί είναι ακριβή η ψυχή σου.
Ανάσα που ξεχερσώνει αγκάθια
και αρνήσεις
και στα ηλιοδρόμια
σπέρνει φιλιά και πίστη,
για ν’ ακούει το φως
τα τραγούδια μας.
Οι σκέψεις χωρίς όρια
Το μέτωπό του βρέχεται απ’ τη Μεσόγειο
Τα χέρια του θέρους
Ίχνη στην άμμο
καμωμένα από φωτιά
άσβηστα απ’ το κύμα
Με τ’ αλάτι της θάλασσας αρταίνει
και αρταίνεται
Εκεί
στον μυστικό δικό του όρμο
Το σπίτι του απάγκιο
των φτερωτών ερώτων
Εδώ, εδώ
στη ζεστή αγκαλιά
της Αγίας Θαλασσινής
να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο
