=============
Φαιοπράσινες σκιές μες στην ομίχλη
οι νεραντζιές
Στέκουν όλες μαζί κι όμως μόνες
Στα πεζοδρόμια πέφτει η μελαγχολία
διακριτική σαν σιγανή βροχή
Γαριάζουν στον αέρα
τα ξεραμένα φύλλα της ακακίας
σαπίζουν στη βροχή
Κι οι ελπίδες μου
χάνονται μες τη σιωπή σου
Κι όπως δακρύζει η νύχτα
μελανοστάλακτες δροσοσταλίδες
κρέμονται
σκουλαρίκια στα φύλλα της ελιάς
ενώ στις σαβάνες των ονείρων μου
έρπουν σαρκοφάγοι
αίλουροι οι πόθοι
Στο πεζοδρόμιο ηδυπαθείς
πίνουν φιλήδονα το πρωτοβρόχι
οι νεραντζιές
κι εγώ διψασμένος προσμονή
αποζητώ τη φωνή σου
στης βροχής τον ψίθυρο
Έτσι που η ανάμνησή σου
αυθεντική και ζείδωρη
να ζυμώνεται στο στίχο μου
Μονότονες οι συγχορδίες της βροχής
Γι’ αυτό ακριβώς
και κρύβω τις λέξεις μου
ανάμεσα στις σταγόνες της
έτσι που να κρέμονται
σκουλαρίκια στα φύλλα της ελιάς
οι προσμονές
να λάμπουν όπως αστράκια φωτεινά
στης αστραπής το άναμμα
Συννεφιασμένος ουρανός στο βάθος
κι’ η απελπισία μεγάλη
Αχ πόσο αργεί για να ‘ρθει η άνοιξη
Με ψιχαλίζει το φθινόπωρο
ντροπαλή μελαγχολία
Κι όμως εγώ επιμένω
στα πρωτοβρόχια με έρωτα
Γιατί πως αλλιώς
θα γίνει ο πόθος άνοιξη
ν’ ανθίσει η ελπίδα;
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου