Τρέχει μέσ᾿ στὰ χαράματα τὸ ἐλάφι
ποὺ εἶναι ἡ χαρά μου τόσος ἀντίλαλος
ἐδῶ ποὺ κατοικῶ
ἕνα πουλὶ ἀπὸ καπνὸ ἀνέρχεται στὸ ξημέρωμα.
Ἰδοὺ ὁ Τρέχων
ἔχει σφάξει τὸ ἀρνὶ στὶς πηγὲς τῶν ὑδάτων.
Θριαμβικὴ νεφέλη ὄχημα παλαιὸ ἰδοὺ ὁ Τρέχων
καὶ τὸ σύρουν
ἄλογα τρυπημένα στὰ λάμποντα πλευρά.
Μέσα στὸ ὄχημα βρίσκομαι καὶ πηγαίνω
πρὸς τὸν ἄγνωστο προορισμό μου.
2 σχόλια:
Πόσο εκπληκτικά στ' αλήθεια τούτο το ποίημα τη συντομία την οποία πραγματεύεται!
Και όλο το μπλογκ είναι εξαιρετικό, δεν ξέρω τι να πρωτοδιαβάσω!! ένα μεγάλο ευχαριστώ γι' αυτόν τον πλούτο που μοιράζεσαι
καλό σ/κ
Απλά ευχαριστώ.....επίσης θέλω να σου επισημάνω κάτι....είμαι ένας πολύς μικρός που αγαπά πολύ την ποίηση. Γράφω επίσης, αλλά η δική μου η γραφή είναι πολύ αδύναμη και...αδύνατη. Με ικανοποιεί το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν μέσα από το ιστολόγιό μου και τον δικό μου κόσμο.
Ορισμένες φορές μου λέει η γυναίκα μου μα τι είσαι; και της απαντώ : Συλλέκτης ποιημάτων !
Δημοσίευση σχολίου