Εἶναι ἕνα σπίτι στοιχειωμένο τὸ κορμί σου
κι ἔχω χαθεῖ στὰ σκοτεινὰ δωμάτια.
Κρύβεις τὴν πιὸ ἄγρια θάλασσα στὰ μάτια.
Μὲ τὴν πανσέληνο ἡμερώνει καὶ μοῦ λέει «θυμήσου».
Τοῦ χρόνου τὰ ναυάγια μισοφωτισμένα
στὰ βάθη σου, θολὲς εἰκόνες κυματίζουν.
Ἂν κι ἔχω μέλλοντα τὶς πέτρες ποὺ μὲ χτίζουν
ρίχνω βουτιὰ καθὼς τ᾿ ἀγρίμια στὰ χαμένα.
Βλέπω ἕνα σύννεφο. Ἁπλώνει, σὲ τυλίγει,
κι ὕστερα ἡ νύχτα γίνεται γυλιὸς στὸν ὦμο.
Τὰ πόδια μου ματώνουνε καὶ χάνομαι στὸ δρόμο.
Τὴν ἔρημο ἔμαθαν πολλοί, ἀλλὰ περάσαν λίγοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου