Αναδύθηκες
γυμνή
κι όλου του
κόσμου ο νους
πάει
στην ωραία
γύμνια σου.
Δρόσο
στάλα τη στάλα
πέφτει στην
καρδιά μου
από το σώμα
σου.
Όμως τώρα
βλέπω
μες απ τα
μάτια σου
ασίγαστο το
γλυκό σου χαμόγελο
ριζωμένο στους
αιώνες
ριζωμένο στο
μύθο πριν άπ’ τους αιώνες
γλυκό σαν λάδι
σίγουρη
παρηγόρηση
άσβηστο το
χαμόγελό σου.
Χτες σε
περιμαζέψαμε μες απ’ τα ερείπια.
Όχι, δεν
βγήκες τούτη τη φορά απ ‘ τη θάλασσα.
Μες απ τα
χαλάσματα σε περιμαζέψαμε.
Στα μεριά σου
ήτανε ακόμη, μαυρίλες από βόμβα ναπάλμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου