Ξενιτεμός

Κάθε φορά που για ταξίδι μακρινό ή κοντινό

ξεμάκραινα,

μες την καρδιά μου φώλιαζε  

πόνος φριχτός,

που μου έσφιγγε το στήθος.

Θαρρώ, πως ήταν φίδι φοβερό,

που δηλητήριο έχυνε πικρό,

στη δόλια την ψυχή μου.

Μέσα μου ένοιωθα κενό,

κι ως να γυρίσω πίσω,     

νόμιζα πως θα έσβηνα

σε τόπους άγνωρους και μακρινούς,

δίχως επιστροφής ελπίδα...            

Βλέπεις, της ξένης Γης οι άνθρωποι,

δεν γνώρισαν ποτέ πως να μετρούν

τους χτύπους της καρδιάς,

ενός ξενιτεμένου....

Όμως, όντας οι καιροί αλλάξανε,

νοθεύοντας το Σήμερα,

ξεχάσαμε το Χτες,

και αντί να φεύγω εγώ,

ξεμάκραινε του μισεμού

το όνειρο το μαγικό,

κι έτσι, έμεινα σαν την απότιστη τη Γη,

την ώρα της Λύτρωσης να καρτερώ,

μετρώντας πιά, Τι Κέρδισα- Τι Έχασα,

στης ξενητειάς τα μέρη.