Σκέφτηκα..

Πολύκομπο πελέκησα μονόκλαρο ελιάς,

ραβδί μου για να φτιάξω,

απάνω του να στηριχτώ,

τη στράτα που οδηγεί στο Δίκαιο να διαβώ,

και, όπου ήθελε ας φτάσω.

Κίνησα για χώρα Άξενη, Ανύπαρκτη,

σε όλους της Γης τους χάρτες!

Πορεύτηκα κάτω από Αστροφεγγιά,

ώρα, που οι Παρθένες ολάκερης της Γης,

πίστη αιώνια ορκίζονταν,

στα αμέτρητα Θεοπαίδια!

Ώρα, που με αναρρίπησε στο μάγουλο,

αύρα εσπερινή,εαρινή- ερωτική,

όπου η Γη,

ήτανε κατάσπαρτη με τ' Άδικο,

ζιζάνιο, που της Αλήθειας το Υνί,

το είχε προσπερασμένο!

Ένιωσα  μιά αλυσίδα να μου σφίγγει το λαιμό.

Έφριξα, όμως έκατσα και σκέφτηκα

πως η ζωή,

ίσως αρχίζει από Αύριο,

και πως θα την δαμάσει Αυτός,

που θα είναι πιότερο Δυνατός

και από Ανήμερο θεριό,

και πιό Ανθεκτικός, και  απ' αυτό...τ' Ατσάλι!