Και το άλλο πού

Περνούσα καλά στο Λησμονητήριο.

Σαν επιδόρπια θάλασσα η γαλήνη

κι ο αυτοεγκλεισμός

βαρκάκι που κωπηλατείται ανάποδα

ας λάμνει η κίνηση και θα φανεί

κάποιας ακτής η μνήμη.

Το 'σκασα για λίγο απ' το Λησμονητήριο

όπου με είχαν κλείσει αποφάσεις

σωφρονιστικές

για να θυμάμαι μόνο εσάς

του κάτω κόσμου άλιωτες αγάπες

και να ξεχνώ εμένα.

Ξέφυγα μια μέρα που η τύψη

πήγε να πιει αμέριμνο νερό

τρεχούμενο υπάρχω υπάρχω

ξεχνώντας με ανοιχτή.

Εφυγα μόλις άκουσα το σύνθημα,

εκείνη τη διασχιστική σαν κανίβαλου

φωνή που μπήζει ο χρόνος

έχοντας βαρεθεί έχοντας βαρεθεί

και που τη γιορτάζουμε κάθε έξαφνα.

Και τώρα είμαι πάλι εδώ

λυμένη σε πολλήν ελευθερία

δεμένη στον ελάχιστο καιρό

με το 'να πόδι μου σε σας

του κάτω κόσμου άλιωτες αγάπες

και το άλλο πού;

Λίγο με ψύλλιασαν τα βήματα

της γάτας που φορούσες

πως ήσουνα χαφιές βαλτός απ' το Λησμονητήριο.

Αλλά είχες κιόλας αποθέσει -να ξεπιαστώ-

το μετέωρο πόδι μου προσεκτικά στους πέπλους.

Συστήθηκες εκφωνητής γραμματοσήμων.

Αχνά μιλάς

ίσα που προλαβαίνουν να ριγούν

της ακοής τα νέα φυλλαράκια.

Ξεκουμπώνω το απάνω κουμπί

- κλειστό ως το λαιμό Λησμονητήριο

έχω Θεέ μου σκάσει.

Εκφωνείς γραμματόσημα. Λες: μέτριο το καινούργιο

Βέβαια κάτι ηδονικό μες στην αιμοβορία της σκηνής

(λέων ξεσκίζει δορκάδα), με χρώματα πολύ ονειρικά

τι ανεξήγητα που εμπλέκεται η κερασφόρος κεφαλή

στους κλάδους -άκρως τρυφερής ακούγοντάς σε-

αμπέλου

και υμνείς πολύ ένα παλιό:

Ο Οδυσσέας στην Κίρκη.

Πολυμήχανο ταξίδι η φωνή σου.

Σαλιώνει μεταχειρισμένες λέξεις

και τις κολλάει στο ξάφνιασμά μου

ενώ τις έχω σωθικά μου ξανακούσει

εκ στόματος πολλών ταχυδρομείων.

Βρίσκω την ύφανσή τους λεπτεπίλεπτη

εποχιακή. Τη φορώ

κρεμώντας το κλειστό Λησμονητήριο

σ' ένα χαμηλό κλαδί της εκπομπής σου

η οποία τελειώνει

με προβολή επιμορφωτικών σλάιντς

από τ’ αξιοθέατα της επιστροφής μου

στο Λησμονητήριο.

Καθαρά διακρίνομαι πίσω απ' τα κάγκελα

καθώς παλεύω να ξεμπλοκάρω το πόδι μου

απ' τους χαφιέδες πέπλους.

Συλλογή «Χαίρε ποτέ», Eκδόσεις Στιγμή, 1998