Η ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ

Γυναῖκα μ’ ἄσπρες γάμπες βάφει τὴν καρδιά μου

Εἶναι ἕνα πρωτόϊδωτο τοπεῖο

μὲ δάση ἀπὸ ἀνατριχίλες

εἶναι ἕνα δέντρο μὲ ξερὰ κλαδιὰ

πάνω του συσπάζεται ἕνας ἄθλιος δαίμονας

ἕνας κατατρομαγμένος πόθος

καὶ φτύνει σάπια φύλλα

στάζει

ἔπειτα κατεβαίνει

γυναῖκα

πλανιέται στὰ δωμάτια τοῦ δάσου

μαστιγώνει αγρίμια βρίζει τὰ πουλιὰ

φτάνει στὸ κρεβάτι πατώντας σὲ χελῶνες

τινάζει πάνωθέ του τὴ βροχὴ

Ἐδῶ μοσκοβολάει τὸ κορμί της

Ἐδῶ βογγάει ἀκριβὸς ὁ τόπος τῆς θυσίας

Ἐδῶ ἀναδύονται χιλιάδες πεταλούδες

Ἐδῶ θρονιάστηκε ὁ ἄγγελος τοῦ φόβου

Χαμογελάει

Ἐδῶ φίλη μου εἶναι

ἂν μπορῶ νὰ σὲ πῶ φίλη

ἡ στιλπνὴ θέση τοῦ φόβου σου.