ΒΡΟΧΗΣ Η ΘΥΜΗΣΗ..

Σε θυμάμαι κάθε που βρέχει..

Σε θυμάμαι…

με της βροχής τις στάλες,

υγρά χαμόγελα

χρωματισμένα με των χειλιών σου το μελάνι,

πάνω στο στεγνωμένο τζάμι της ψυχής μου να κολλάς..

Τι διάχυτη.. τι διεσταλμένη παρουσία...!

Όλος ο κόσμος μου εκεί..

αντίκρυ αφημένος, απ’ το στραβό, από το μουσκεμένο αχνάρι σου ..

Θαρρείς και προσπαθούσες, τη πίκρα της ματιάς μου να βυθίσεις μέσα στο άτεχνο, νερένιο σου,

φιλιών το νιόχτιστο αυλάκι ..

Καταμεσής της καταιγίδας, ξεχείλιζε η πεθυμιά σου για ουράνια ξαστεριά..

Για σύμπαντα με περιδίνηση ηλιοκαμένη..

Για δειλινά πορφυρογέννητα, με την ομίχλη ξεβαμμένη,

Για το δικό μου το χατήρι…

Για το δικό σου όνειρο τ’ αλαργινό..

Όπως αυτό της αναζήτησης, τ’ αποψινό..

Που μια υποψία βρόχινη, ντύνεται του ερωτισμού τις στάλες…

και διάφανη πίσω απ’ το τζάμι αφήνεται… στο γυάλινο στο απροσδιόριστο στο ολισθηρό σημάδι από ζωή…

Ήταν κι αυτό το άναρχο, το ηχηρό φιλί πάνω στο αδιαπέραστο, που έκανε τη διαφορά....

Σμουτςςς ο γλυκαμένος ήχος….

Γεμάτος μ’ όλα τα χρώματα και τα αρώματα που σε περίμεναν κάθε που έβρεχε η ψυχή…...

Κι αυτή η θρασύα πίκρα.... που όλο της έσπρωχνες το κεφάλι με μίσος,

στα κάτω αμπάρια του καιρού να την εναποθέσεις...

Αυτή, που όλο τίναζε τ’ ατίθασα σκούρα μαλλιά της...

μη και τα πάρει η ξεχασιά.... μη και από ελπίδες ποτιστούν...

Αυτή την αλήτικη πίκρα..την ανακατεμένη με πείσμα και χαμόγελο...

Αυτή που καθρέφτιζε τη δικιά μου...

Αυτήν θυμάμαι καλέ μου.... κάθε που βρέχει..

Αυτήν μου θυμίζεις....κι εσύ… κάθε που μια χαρακιά απ’ αστραπή μαστιγώνει

σαν μαγκωμένο γέλιο το τζάμι μου….

Πίσω του είμαι αγαπημένε μου…

Πίσω από σένα, ακινητοποιώ τις ταλαντώσεις απ’ τα ελλείμματα μου..

και σε προσμένω…

Έλα ψυχή μου….

Έλα να μου φωτίσεις με αστραπές χαμόγελου όλες τις υστερίες των σκοτεινών καιρών..

Έλα, κι ίδιων καυμών, σαν να μου φαίνεται…. πλεύσεις κακόηχες τώρα πως σχεδιάζονται στο εύφλεκτο στο εύθραυστο γυαλί….

Αχ.. κι αυτός ο γδούπος από το άδοτο φουρτούνας το φιλί…

Μόλις ανοίξω το παράθυρο

θανατεροί ωκεανοί, ρίχνουν τους θυμούς από τα τρικυμισμένα χείλη τους πάνω μου..

Πάνω στα εύθραυστα βράχια της ψυχής, σκούζει σαν λαβωμένος γλάρος η κραυγή…

Αφού η περισσότερη ζωή μου πίσω από χειμωνιάτικη βιτρίνα κατοικεί..

Πίσω απ' το θολωμένο της υπόστεγο,μια ύστατη χειλιών σου αχτίδα περιμένει..

Μια χειμωνιάτικη λιακάδα..όπως αυτή....σαν της βροχής που σέρνει τη μορφή σου πίσω από κάθε λιγωμένη στάλα....

Σε θυμάμαι κάθε που βρέχει...

Κι απόψε βρέχει πολύ...

Ξεχείλισαν παράπονο οι αιχμηρές σταγόνες της μοναξιάς....

Κι ο χτύπος τους κόβει αλύπητα το έρημο πρεβάζι...