Ταξιδεμός

Μου πέρασε από το Νου,

τη βάρκα μου να πάρω ν' αρμενίσω

σε Πέλαγο Ανοιχτό κι Απέραντο,

και όπου το κύμα θάθελε,

μ' αυτήν ας καταλήξω....

Βαρέθηκα ταξιδεμούς στα ίδια λιμενάρια,

που είναι σαν άσματα παλιά και χιλιοειπωμένα.

Θέλω να βγω στο πέλαγο!

Μπροστά μου να έχω Καταχνιά,

ξοπίσω  μου...Αντάρα!

Τον Κίνδυνο τον αψηφώ,

γιατί τον έχω φίλο καρδιακό,

από παιδί ακόμα!

Της ζήσης μου τα Ασημόνερα

η βάρκα μου θ' αλαφροσκίζει,

δεν θα ρωτώ τον άνεμο,

την ρώτα να μου ορίζει...

Θα τραγουδώ τους Πόνους μου

στην πλώρη της βαρκούλας,

τον δρόμο της επιστροφής,

για Πάντα να ξεχάσω.

Και, αν της Μοίρας μου είναι γραφτό

σε λιμενάρι απάνεμο

ποτέ μου να μην φτάσω,

ας γίνει το κύμα Τάφος μου,

και ο αφρός,

μικρό αμάραντο στεφάνι...