Τα γυμνά
κλαριά των δέντρων
μας κοίταζαν
με παράπονο…
Και εσύ με την
παιδική σου αφέλεια
ποδοπατούσες
τα πεσμένα φύλλα,
χόρευες με
μανία πάνω
στην έκθυμη
θλίψη του φθινοπώρου…
Σε κοιτούσα
αμίλητος κι ένα δάκρυ
κύλησε απαλά
απ’ τα μάτια μου.
Ένας ίλιγγος
ευτυχίας φυσούσε
στα γυμνά
κλαριά των δέντρων
που έγνεφαν
στον ουρανό…
Στη νεροσυρμή
που ροβολούσε
στον κατήφορο
τραγουδώντας
το τραγούδι
της αθανασίας…
Τα πυρόξανθα
μαλλιά σου
ανέμιζαν
περήφανα στον αγέρα,
τα μάτια σου
δυο πυρκαγιές…
Με την
αθωότητα του πάθους σου
τραγουδούσες
και χόρευες στη σιωπή,
μια μικρή, υπέροχη νεράιδα
καταμεσής στο φθινόπωρο!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου