ΤΟ ΜΠΆΣΤΑΡΔΟ ΤΟΥ ΙΟΎΔΑ

Η ανάσα μου είναι βοριάς

και ότι αγγίζει το παγώνει.

Η ανάσα μου είναι βοριάς

και ‘γω το μπάσταρδο του Ιούδα.

Γραφτό μου είναι να στέκω βουβός

και να παρατηρώ το σκέλεθρό μου

άβουλο παιγνίδι στο υφαντό της Μοίρας.

Ω!πόσο θα ΄θελα να αδράξω απ’το λαιμό, εκείνο τον Υιο της Ύβρης!

Πόσο ποθώ να του φτύσω κατάμουτρα εκείνα τα τριάντα αργύρια!

Γιατί εκείνα ειν’η συμφορά μου….

Του Κάϊν η σπορά είμαι εγώ

του αδελφοκτόνου το αίμα, του πρώτου φονιά η σάρκα.

Του Κάϊν το χαμόγελο χαράκωσε τα χείλη μου

από την κούνια ακόμα.

Δάγκωσα τα χείλη μου, προτού να πιώ το μητρικό το γάλα

και γεύτηκα το αίμα μου αλμυρό

σαν υπόσχεση.

Του Ιούδα το μπάσταρδο είμαι και σέρνω το σαρκίο μου

από ελπίδα σε ελπίδα,

σ’αυτό το κοιμητήριο των ελπίδων μου.

Η ανάσα μου είναι βοριάς…

…αντέχουν τα πνευμόνια μου άραγε άλλο;